ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 960

ดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา "ข้ามิเข้าใจจริง ๆ ข้ามิเข้าใจว่า เหตุใดในยามศึกสงคราม ความโกรธแค้นของราษฎรจึงถูกมองว่าไม่มีเวลาจะไปสนใจความรู้สึกของพวกเขา"

"และก็มิเข้าใจว่าเหตุใดชาวบ้านถึงต้องออกรบ ในเมื่อยังมีทหารเหลืออยู่!"

“และข้ายิ่งมิเข้าใจว่าเหตุใดรองแม่ทัพเฉินถึงสละชีพในสนามรบได้ แต่ท่านถึงยังอยู่ที่นี่?”

น้ำเสียงของลั่วชิงยวนดุดันมาก และทุกคำพูดก็คมกริบบาดใจ

ทั้งซือซิงและเซี่ยงจิ้งต่างตกตะลึงกับท่าทีนี้

รองแม่ทัพหลิวโกรธมาก เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของทั้งซือซิงและเซี่ยงจิ้ง เขาจึงเดาว่าพวกเขามิใช่พวกเดียวกัน

เขาชักดาบออกมาด้วยความโกรธ “ใครใช้ให้เจ้ากล้าพูดอะไรหยิ่งยโสเช่นนี้ที่นี่!”

เซี่ยงจิ้งรีบปัดดาบของรองแม่ทัพหลิวและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "แม่นางลั่วมาจากเมืองหลวง"

“รองแม่ทัพหลิว โปรดให้ความเคารพนางหน่อย”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ รองแม่ทัพหลิวก็ตกใจมาก มาจากเมืองหลวงเช่นนั้นหรือ?

สีหน้ารองแม่ทัพหลิวดูน่าเกลียดแต่ไม่มีอะไรจะพูด แม่ทัพหลิวจึงพาพวกเขาเข้าไปในห้องแล้วนั่งลง

เขากล่าวว่า "มิใช่ว่าข้ากลัวตาย แต่เมืองผิงหนิงสามารถยืนหยัดมาถึงตอนนี้ได้ก็ยากลำบากมาก เราพาทุกคนตายไปด้วยกันมิได้ เราต้องถ่วงเวลาไว้ มิเช่นนั้นเราจะรอจนถึงทัพเสริมของพวกท่านมาถึงได้อย่างไร”

เซี่ยงจิ้งขมวดคิ้วและถามว่า "ฉินเชียนหลี่อยู่ที่ใด"

รองแม่ทัพหลิวถอนหายใจ "แม่ทัพฉินถูกศัตรูจับตัวไปเมื่อหลายวันก่อนแล้ว"

“จนถึงตอนนี้ก็ยังไร้ข่าวคราว”

หัวใจของลั่วชิงยวนรู้สึกหนักอึ้ง มีบางอย่างเกิดขึ้นกับฉินเชียนหลี่ มิน่าแปลกใจเลยที่นางมิเห็นเขา

และถ้าหากฉินเชียนหลี่อยู่ที่นี่ก็คงมิปล่อยให้ชาวบ้านเข้าไปในสนามรบเองแน่นอน

หลังจากนั้น รองแม่ทัพหลิก็ได้แจ้งให้พวกเขาทราบถึงสถานการณ์การศึกในช่วงนี้

รวมถึงสถานการณ์ปัจจุบันในเมืองผิงหนิง

เมื่อทราบสถานการณ์โดยละเอียดแล้ว มันเลวร้ายกว่าที่ลั่วชิงยวนจินตนาการไว้มาก

ฉินเฉียนหลี่ได้ร้องขอให้จักรพรรดิจัดสรรงบประมาณเพื่อเสริมสร้างการป้องกัน แต่ในช่วงการศึกเช่นนี้ กลับค้นพบว่าการป้องกันเหล่านั้นเปราะบางยิ่งกว่าเต้าหู้เสียอีก

อาวุธที่สร้างใหม่ก็เป็นเพียงอาวุธที่ขึ้นสนิมและทื่อ มิสามารถนำไปรบได้ เพราะมิอาจสู้กับศัตรูได้เลย

กล่าวได้ว่า เงินที่จัดสรรงบถูกยักยอกไปหมดแล้ว นี่จึงเป็นเหตุให้การป้องกันเหล่านี้มิสามารถต้านทานศัตรูได้