ไม่มีใครกล้าหยุดอ๋องเฉิน
และเสิ่นโหรวเม่ยซึ่งยืนอยู่ด้านหลังอ๋องเฉินรู้สึกดีใจอย่างมากเมื่อเห็นใบหน้าของไป๋ชิงหลิงที่ค่อยๆบวมแดง
หลวนอี๋ยืนอยู่ตรงหน้าไป๋ชิงหลิงด้วยความทุกข์ใจและตะโกนด้วยความโกรธ: "หรงเชิน หยุดตีได้แล้ว ท่านเอาชนะพี่สะใภ้เจ็ดแล้วจะได้อะไรงั้นหรือ"
“หลวนอี๋ เจ้าให้ข้าดูผู้หญิงคนนี้ให้ดีงั้นหรือ!” ด้วยใบหน้าที่โกรธเกรี้ยว อ๋องเฉินคว้าแขนของหลวนอี๋ หันเธอไปทางไป๋ชิงหลิง ชี้ไปที่ไป๋ชิงหลิง แล้วพูดว่า "ผู้หญิงคนนี้ฆ่าเสด็จแม่ของเรา ถ้าพี่เจ็ดไม่ปกป้องนางในวันนั้น ทั้งเสด็จแม่และจิ่งหลินก็คงไม่ตายรวมถึงชีวิตของฮูหยินเสิ่นด้วย นางเป็นฆาตกรที่โหดเหี้ยม”
“นางไม่ใช่!” หลวนอี๋ร้องไห้อย่างขมขื่น
เธอต้องการบอกทุกคนว่าเธอไม่ได้ฆ่าฮูหยินเสิ่น ไม่ได้ฆ่าเสด็จแม่ และไม่ได้ฆ่าจิ่งหลิน
พวกเขาไม่สามารถเอาชีวิตที่ตายแล้วเหล่านี้ไปแขวนไว้บนหัวของไป๋ชิงหลิงได้
“ลากองค์หญิงลงไป” อ๋องเฉินผลักหลวนอี๋ไปทางทหารคุ้มกันหญิงอย่างแรง
ทหารคุ้มกันหยุดหลวนอี๋ทันที
หลวนอี๋กรีดร้อง: "หรงเชิน หยุดเดี๋ยวนี้ หยุด"
อ๋องเฉินพูดด้วยสีหน้าเย็นชา: "ข้าผิดหวังจริงๆ ที่เจ้าปกป้องนางแบบนี้ แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม พวกมันก็ไม่สามารถแม้แต่จะพยายามช่วยผู้หญิงคนนี้ได้หรอก"
หลังจากพูดจบ เขาก็ยกฝ่ามือขึ้นแล้วตบหน้าไป๋ชิงหลิงอีกครั้ง และพูดด้วยความโกรธ: "ไป๋เจาเสวี่ย ท่านเป็นหนี้ข้าและเสด็จแม่ข้าทั้งหมด วันนั้นคนที่สมควรตายคือท่าน"
"เพี๊ยะ!"
"เหอะ!"
ความแรงของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ ในที่ท้ายที่สุดฝ่ามือที่กระทบบนใบหน้าของไป๋ชิงหลิง ก็ทำให้ไป๋ชิงหลิงล้มลงกับพื้นและกระอักเลือด
ลี่ว์อีรีบวิ่งออกมาจากฝูงชนแล้วตะโกน: "พระชายาเพคะ"
อ๋องเฉินสั่งห้ามใครก็ตามให้ความช่วยเหลือไป๋ชิงหลิง เมื่อลี่ว์อีวิ่งไป ทหารคุ้มกันในลานของอ๋องเฉินก็หยุดเธอไว้
ลี่ว์อีพยายามดิ้นรนและร้องไห้: "พระชายา, พระชายาเพคะ อย่าปล่อยให้เขาตีท่านอีกเลยเพคะ ถ้าองค์หญิงน้อยรู้ นางจะปวดใจมากนะเพคะ ถ้าซื่อจื่อยังอยู่ที่นั่น เขาก็จะต้องทุกข์ใจมากเช่นกันนะเพคะ พระชายา ... "
ชายสวมหน้ากากบนป้อมปืนขมวดคิ้ว และมือที่จับที่วางแขนของรถเข็นก็สั่นเทาด้วยความอดทน
เขาหายใจลึกๆ มองไปทางอื่น และเห็นเสิ่นหรูเหลียนเข้ามาทางประตูวังจากอีกทางหนึ่ง ชายคนนั้นสั่งทหารคุ้มกันที่อยู่ข้างหลังเขา: "ไปหาเสิ่นหรูเหลียน"
"ขอรับ!"
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ทหารคุ้มกันที่อยู่ข้างหลังเขาจะจากไป ชายสวมหน้ากากก็เห็นไป๋ชิงหลิงยืนขึ้นจากพื้นดิน
เมื่ออ๋องเฉินเดินเข้ามาและกำลังจะตบเธอ จู่ๆ ไป๋ชิงหลิงก็คว้าข้อมือของอ๋องเฉินและผลักเขาไปข้างหน้าอย่างรุนแรง!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...