ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 703

“องค์รัชทายาท ท่านอย่าลืมตัวตนของท่าน ท่านจะปกป้องนางเพียงเพราะว่านางเป็นคนของจวนติ้งเป่ยโหวไม่ได้ นางสังหารคนในจวนจงอี้โหวของข้า สังหารฮูหยินและสาวใช้อีกสองคนของข้า!” จักรพรรดิเหยาเคาะโต๊ะเบา ๆ ความโกรธของเขารุนแรงยิ่งขึ้น......

“จงอี้โหวเป็นใครเจ้าเองก็น่าจะรู้ดี ในตอนที่เสด็จปู่ของเจ้ายังอยู่บนโลกใบนี้ เขาปกป้องและให้ที่พักพิงแก่จงอี้โหว และบอกให้ข้าปกป้องจงอี้โหวและฮูหยินของเขาไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ แต่เวลานี้จงอี้โหวฮูหยินกลับเสียชีวิตลงในจวนติ้งเป่ยโหว”

ใบหน้าของหรงเยี่ยตึงขึ้นกว่าปกติเล็กน้อย ก้มลงหยิบสาส์นที่อยู่บนพื้นขึ้นมาส่งกลับไปยังจักรพรรดิเหยาบนโต๊ะ จากนั้นก็ถอยกลับมายืนอยู่ที่เดิม

จักรพรรดิเหยาเห็นว่าเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้แต่อย่างใด

เขาตบมือลงไปบนโต๊ะอีกครั้ง “เรื่องนี้......เจ้าไม่ต้องยื่นมือเข้ามายุ่ง ให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำของเจ้าสลายตัวไปจากจวนติ้งเป่ยโหว ข้าจะให้ทหารเกราะเงินไปควบคุมตัวของติ้งเป่ยโหวแทน”

“พ่ะย่ะค่ะ ลูกขอลาก่อน” หรงเยี่ยประสานมือทั้งสองข้างพร้อมกล่าวลา จากนั้นก็เดินออกจากตำหนักไป

เขาพาไป๋ชิงหลิงกลับไปยังตำหนักตง

ด้านนอกกำแพงเต็มไปด้วยข่าวเสีย ๆ หาย ๆ มากมาย ขอแค่เขาไม่ปล่อยให้นางได้ยิน ไป๋ชิงหลิงก็ไม่มีทางได้ยินข่าวลืออันเลวร้ายเหล่านั้น

แต่ไป๋ชิงหลิงกลับฟื้นขึ้นมาตั้งแต่อยู่ในตำหนักเฉียนชิงแล้ว

และนางก็รู้ว่าสถานที่ซึ่งนางอยู่ในตอนนี้นั้นไม่ใช่จวนอ๋องหรง

ด้านนอกมีทหารคอยคุ้มกันอยู่มากมาย นางถูกขังไว้แล้ว!

นางเดินมาหน้าประตู ใช้แรงทุบออกไปพร้อมตะโกนขึ้นมา “มีใครอยู่บ้าง มีใครอยู่บ้าง!”

สาวใช้ที่คอยปกป้องอยู่ข้างกายของนางถูกหรงเยี่ยสั่งให้อยู่ในจวนอ๋องหรงทั้งหมด ไม่ได้พาเข้ามาแม้แต่คนเดียว และคนที่อยู่ด้านนอกก็มีแต่ขันทีและสาวใช้ที่คอยรับใช้อยู่ในพระราชวัง

เมื่อสาวใช้ที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงเรียกของไป๋ชิงหลิง นางก็รีบวิ่งเข้ามาด้านหน้าประตู “พระชายาองค์รัชทายาท ข้ามีนามว่าอวิ๋นเซียง ท่านมีอะไรให้ข้ารับใช้!”

“ปล่อยข้าออกไป”

“พระชายาองค์รัชทายาทอย่าได้โกรธ เวลานี้พระชายาองค์รัชทายาทไม่อาจออกไปจากศาลาชิงหลิงได้ชั่วคราว”

“ศาลาชิงหลิง......” ไป๋ชิงหลิงพึมพำสี่พยางค์นี้ออกมาจากปากของนาง นี่ไม่ใช่ชื่อของนางอย่างนั้นหรือ “นี่ที่คือที่ไหน ไปเรียกซังจวี๋มาเดี๋ยวนี้”

“พระชายาองค์รัชทายาท ที่นี่คือตำหนักตง ศาลาชิงหลิงคือลานของพระชายาองค์รัชทายาท องค์รัชทายาทเป็นคนแขวนป้ายชื่อด้วยตนเอง และพี่สาวซังจวี๋ก็ไม่ได้อยู่ในศาลาชิงหลิงแห่งนี้”

หัวใจของไป๋ชิงหลิงจมดิ่งสู่ก้นบึ้งของหัวใจ ความโกรธของนางพลุ่งพล่านขึ้นมาทันใด เสียงของนางแหลมคมขึ้นเป็นอย่างมาก “เช่นนั้นก็ไปเรียกองค์รัชทายาทมา”

ทาสรับใช้สาวที่ชื่ออวิ๋นเซียง ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงคลุมเครือว่า “ฝ่าบาทสั่งไว้ว่า หากพระชายาองค์รัชทายาทอยากจะพบกับฝ่าบาท เช่นนั้นก็ต้องอดทนรอให้ฝ่าบาทกลับมา”

“หรงเยี่ย!” ไป๋ชิงหลิงกลับหลังหัน ยกกาน้ำชาที่อยู่ด้านหน้าขึ้นและขว้างมันลงพื้นอย่างรุนแรง “เจ้าโกหกข้า เจ้าไม่คิดจะปกป้องแม่ของข้าอยู่แล้ว เจ้าหลอกข้า”

“เปิดประตูให้ข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจะออกไป” นางหยิบเก้าอี้ทรงกลมขึ้นมาแล้วกระแทกไปที่แผงประตูอย่างรุนแรง

เหล่าคนที่คอยคุ้มกันอยู่ด้านนอกของพระราชวังต่างถูกการกระทำของนางทำให้ตื่นตกใจ

พวกเขาคิดไม่ถึงว่าไป๋ชิงหลิงจะทุบประตูเช่นนี้

อวิ๋นเยว่มองมาที่อวิ๋นเซียงพร้อมกล่าวว่า “ทำเช่นไรดี พวกเราควรไปกราบทูลให้ฝ่าบาทรับทราบดีหรือไม่”

“ฝ่าบาทบอกว่าหากพระชายาองค์รัชทายาทสร้างความวุ่นวายก็ปล่อยให้พระชายาองค์รัชทายาททำตามที่ใจนางต้องการ รอให้พระชายาองค์รัชทายาทสงบสติอารมณ์ได้ก่อนค่อยไปกราบทูลฝ่าบาท” อวิ๋นเซียงกล่าวออกมา

ข้าวของในห้องถูกไป๋ชิงหลิงทุบตีจนพังทลาย

หลังจากนั้นไม่นานก็มีควันลอยขึ้นมาจากทางศาลาชิงหลิง

อวิ๋นเยว่ตกใจเป็นอย่างมาก “นี่มันกลิ่นอะไร?”

อวิ๋นเซียงก้มหน้ามอง นางเห็นควันลอยออกมาจากรอยแยกของประตู ขันทีตอบสนองเป็นคนแรก “มันเป็นควันที่ลอยมาจากทางห้องของพระชายาองค์รัชทายาท”

“ไฟไหม้!” อวิ๋นเยว่ตะโกนออกมา

อวิ๋นเซียงกล่าวออกมาว่า “รีบไปกราบทูลฝ่าบาท”

อีกด้านหน้า หรงเยี่ยเดินออกมาจากตำหนักเฉียนชิง เว่ยซือเฉิงรอเขาอยู่ไม่ไกล แต่รอมาเป็นเวลาเนิ่นนาน เมื่อเห็นเขาเดินออกมาจากด้านใน เว่ยซือเฉิงรีบก้าวเข้ามาพร้อมกล่าวว่า “ถวายบังคมฝ่าบาท”

“สืบได้อะไรมาบ้าง?”

“ติ้งเป่ยโหวฮูหยินไม่ได้เป็นคนสังหารอันธพาลทั้งสิบคนนั้น แต่......จงอี้โหวฮูหยินรวมถึงคนที่เสียชีวิตในจวนติ้งเป่ยโหว ทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของติ้งเป่ยโหวฮูหยิน!”

“มีร่องรอยการสังหารอยู่บนร่างกายของผู้เสียชีวิต ประกอบกับพยานมากมายในที่เกิดเหตุ ทั้งพยานที่เป็นวัตถุและตัวบุคคล เกรงว่าติ้งเป่ยโหวฮูหยิน......” พูดถึงตรงนี้ เว่ยซือเฉิงก็ชำเลืองมองมาที่เขา