ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 135

หรงเยี่ยเหลือบมองอิงเหลียน

อิงเหลียนหยิบพับไฟออกมา แล้วโยนไปทางบ้านที่ผุพังกับเล้าหมู

ทำให้บ้านลุกเป็นไฟในทันที ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองไปทางบ้านไม้อย่างเยือกเย็น นางอุ้มเด็กและหันหลังเดินออกไปจากหมู่บ้าน

ในขณะที่พวกเขาจากไป ร่างที่แข็งแรงก็กระโดดเข้าไปในกองไฟ จากนั้นก็พาชายที่อยู่ในเล้าหมูออกไปจากหมู่บ้านจางซู่

รถม้าของหรงเยี่ยจอดที่เรือนชิงซิน ซึ่งเป็นเรือนของจวนองค์หญิงเฟิ่งอวี้ที่ฝ่าบาทพระราชทานให้ไป๋ชิงหลิง

จื่ออี ชิงอี และลี่ว์อี ดีใจมากที่เห็นนางกลับมาอย่างปลอดภัย

“แม่นาง ข้ารู้ว่าคนดีย่อมได้กรรมดี และแม่นางจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัย”

“แม่นาง เด็กคนนี้เป็นใครเจ้าคะ？”

“ชิงอี เจ้าไปรับเสด็จท่านหรงอ๋องหรง ลี่ว์อีไปช่วยข้าเตรียมน้ำอุ่น จื่ออีไปหาเสื้อผ้ามาให้ข้าสองชุด ชุดหนึ่งสำหรับข้าและอีกชุดหนึ่งสำหรับเด็ก ถ้าหาเสื้อผ้าของเด็กผู้ชายไม่พบ ก็หามาชั่วคราวก่อน……”

“กลับไปที่เอาที่จวนอ๋องของข้า！”

ไป๋ชิงหลิงหยุดชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง แล้วหันไปมองหรงเยี่ย：“ท่านอ๋องหรง ดึกมากแล้ว ทำไมท่านไม่กลับไปก่อน”

หรงเยี่ยจ้องมองไปที่เด็กที่อยู่ในอ้อมแขนของนางและกล่าวว่า：“ข้าไม่กลับมา”

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว

ชายผู้นี้กำลังแง่งอนนางอีกแล้ว

“ตามใจท่าน” ในตอนนี้ไป๋ชิงหลิงไม่สนใจเขา

เด็กที่อยู่ในอ้อมแขนของนางต้องได้รับความอบอุ่นโดยเร็วที่สุด มิเช่นนั้นจะถึงแก่ชีวิต

นางเดินเข้าไปในห้องไป๋ชงเซิง และวางเด็กลงบนเตียง

ลี่ว์อีเดินเข้าไปในห้องอย่างเร่งรีบพร้อมกับน้ำร้อน

ไป๋ชิงหลิงยื่นมือออกไปและกำลังจะถอดเสื้อผ้าที่เปียกโชกของเด็กออก แต่ทันใดนั้นเด็กก็ร้องไห้และตะโกนว่า：“พ่อ พ่อ อย่าตีข้า อย่าตีข้า ข้าเจ็บ……”

ลี่ว์อีรีบเดินไปจับมือเด็กไว้

ไป๋ชิงหลิงกล่าวด้วยความสงสารว่า：“ลี่ว์อี ข้าเอง”

นางใจร้ายกับเขาไม่ลง

เสื้อผ้าของเขาขาดรุ่งริ่ง และยังมีคราบเลือดบนร่างกาย ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บ

ไป๋ชิงหลิงเห็นว่าเขาอยู่ในอาการที่ตื่นตกใจและกำลังฝันร้าย นางไม่รังเกียจที่เขาสกปรก และกอดเขาไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็ปลอบอย่างอ่อนโยนว่า：“ไม่ต้องร้อง ต่อไปจะไม่มีใครมาตีเจ้าได้อีก แม่อยู่นี่แล้ว”

“แม่……” เด็กลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ แต่เขายังคงสับสน และไม่สามารถแยกแยะได้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือความฝัน เขาจ้องไปที่ไป๋ชิงหลิงอย่างว่างเปล่าและส่งเสียงเรียก：“ท่าน……ท่านแม่……”

“ใช่ แม่เอง……” ไป๋ชิงหลิงมองดูชายร่างเล็ก ๆ อย่างกังวลใจ：“เจ้าตัวเปียก แม่ช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เจ้าดีหรือไม่？”

เด็กอ้าปาก หลับตาลงช้า ๆ และสลบไปอีกครั้ง

คราวนี้ไป๋ชิงหลิงไม่ได้วางเด็กลงบนเตียง นางอุ้มเด็กไว้ในมือข้างหนึ่ง และปลดเสื้อผ้าให้เขาด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

จากนั้นก็พบว่าเด็กมีบาดแผลอยู่เต็มตัว มีทั้งเก่าและแผลใหม่

เขาผอมมากจนกระดูกซี่โครงเหนือหน้าอกโผล่ขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

ลี่ว์อีอุทานด้วยความตกใจ：“โอ้สวรรค์ ใครโหดเหี้ยมกับเขาได้เช่นนี้”

“ไอ้คนชั่ว” ไป๋ชิงหลิงหยิบผ้าขนหนูอุ่น ๆ มาเช็ดใบหน้าของเขาก่อน แล้วค่อยเช็ดร่างกายของเขา

หลังจากผ่านไปครึ่งค่อนคืน ร่างกายของเด็กก็ดีขึ้น

ลี่ว์อี ชิงอี และจื่ออี ไม่ง่วงนอนแม้แต่น้อย พวกนางคอยอยู่เป็นเพื่อนไป๋ชิงหลิง

แม้แต่หรงเยี่ยก็ยังนั่งอยู่ในห้องเกือบทั้งคืน

ไป๋ชิงหลิงรู้ว่าเขากำลังรอคำตอบจากนาง

นางหันกลับไปมองเขา：“อย่างที่ท่านอ๋องทรงเห็น ข้าเป็นหญิงที่แต่งงานแล้ว เขาโหดเหี้ยมอำมหิต หากข้าไม่หนี ก็คง……”

“เจ้ากับเขาไม่ใช่สามีภรรยากัน！”

เอ่อ……

ไป๋ชิงหลิงยังพูดไม่ทันจบ หรงเยี่ยก็ขัดจังหวะ

เขานั่งอยู่ที่นี่และเฝ้ามองไป๋ชิงหลิงตลอดทั้งคืน เขาคิดในใจว่า：จวนอ๋องต้วน ไป๋เจาเสวี่ย ชายหนุ่มและเด็กสองคน เกี่ยวข้องกันอย่างไร！