บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 10

มีตู้เอทีเอ็มตรงข้ามละแวกบ้านของเธอ เธอใส่บัตรธนาคารของเธอเข้าไปในตู้ และเมื่อเธอเห็นตัวเลขที่ปรากฏบนหน้าจอเจนก็กัดฟันของเธอ และถอนเงินจำนวณสองพันเหรียญออกมา

เมื่อกดเงินแล้ว เธอก็เรียกรถแท็กซี่ และบอกกับแท็กซี่ "ได้โปรดพาฉันไปที่ ... " เมื่อเธอเข้าไปนั่งข้างในรถเท่านั้น เธอเพิ่งจะคิดได้ว่า ... เธอกระวนกระวายรีบที่จะหนี แต่ไม่ทันได้คิดว่าเธอจะไปที่ไหน

"คุณกำลังจะไปไหน?" คนขับแท็กซี่กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพึงพอใจนัก

“ ฉันจะไปที่ไหน…?” เจนรู้สึกงุนงง ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่าแม้โลกใบนี้จะมีขนาดใหญ่มหึมา แต่เธอก็ไม่มีที่จะไป

“ คุณจะไปไหนหรือเปล่า? ถ้าไม่ก็ลงไป ฉันมีธุระต้องทำ” คนขับแท็กซี่ขมวดคิ้วและดูถูกเจน ชิ …วันนี้ฉันช่างโชคร้ายซะจริง ๆ เชียว? เขากล่าวหลังจากที่ออกจากบ้านมาและพบเจนในรอบแรกของการรับผู้โดยสาร

“ ... ขอโทษค่ะฉันยังคิดไม่ออกว่าจะไปไหนดี” เจนพูดช้า ๆ แม้ว่าคนขับแท็กซี่จะอารมณ์ไม่ดีและตะคอกใส่เธอ แต่เธอก็ไม่สู้และกล่าวขอโทษอย่างน่าเวทนา มันทำให้เธอดูอ่อนแอ และช่างน่าสมเพชยิ่งนัก

คนอ่อนแอถูกเหยียบย่ำเหมือนพรมบนพื้นและมันก็เป็นเช่นนั้นมาตลอด คนขับแท็กซี่โกรธยิ่งขึ้นเมื่อเขาเห็นว่าเธออ่อนแอเพียงใด และระบายความโกรธทั้งหมดจากการที่เขาเริ่มต้นการทำงานของวันนี้ด้วยการเสียเวลา และอดได้เงินจากเจน

ดังนั้นเจนจึงถูกคนขับตะคอกพรางชี้หน้าเธอ “เธอเรียกรถฉันโดยไม่รูว่าจะไปที่ไหนเนี่ยนะ เธอจะเล่นตลกอะไรกับฉัน พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรืออย่างไร? เธอนี่มันสุด ๆ! ออกจากรถฉันไปเดี๋ยวนี้เลยนะ เสียเวลาทำมาหากิน! เห้อ นี่มันวันโชคร้ายอะไรของฉัน? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะมาเจอกับขยะอย่างคุณ”

เจนไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไรกับคำด่าทอนั้น แต่ ... สามปีที่เธออยู่ในคุกได้ทำให้การแสดงออกทางอารมณ์ของเธอหายไปจนหมดสิ้น

เธอลดเปลือกตาลงแล้วเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก่อนกล่าวขอโทษช้า ๆ “ ขอโทษนะคะ ฉันจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” จริง ๆ แล้วเธอแค่อยากให้คนขับแท็กซี่ให้เวลาเธอซักสองสามนาที เพื่อที่เธอจะได้คิดว่าเธอต้องการที่จะไปที่ไหน

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าคนขับแท็กซี่ไม่ได้จะให้ความอดทนกับเธอมากนัก

คำตอบของเธอทำให้คนขับแท็กซี่ค่อนข้างแปลกใจ เขาขับรถมานานกว่าสิบปีแล้ว แต่เขาไม่เคยเห็นใครอ่อนน้อมถ่อมตนขนาดนี้มาก่อน เจนค่อย ๆ เปิดประตูรถ คนขับรถยกมือขึ้นมา …

"อย่า! อย่าทำฉัน!”

คนขับแท็กซี่ถึงกับงุนงง เจนที่นั่งอยู่ที่เบาะของผู้โดยสารยกแขนของเธอขึ้นเหนือศีรษะปกป้องตัวเองและร้องเสียงหลง“ อ๊ะ! โปรดอย่าทำฉัน!” สายตาหวาดกลัวของเธอทำให้คนขับรถแท็กซี่ ถึงกับถ่มน้ำลายใส่“ เธอเป็นบ้าอะไร ฉันแค่อยากจะเปิดประตู! เหอะ ฉันต้องโชคร้ายขนาดไหนกันถึงต้องมาเจอกับผู้หญิงบ้า ๆ อย่างเธอเนี่ย”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงเอื้อมแขนไปเปิดประตู “ ออกไป!” บางทีอาจเป็นเพราะเขาอารมณ์ไม่ดีหลังจากที่เสียเวลาที่ใช้หาเงินไป หรืออาจเป็นเพราะเจนง่ายเกินไปที่จะกลั่นแกล้งเพราะเธอจะไม่ยอมสู้ แต่ตอนนี้คนขับแท็กซี่โมโหเธอมาก ๆ พร้อมไล่เธอลงจากรถ

เจนขยับตัวออกจากรถอย่างเชื่องช้า นั่นยิ่งทำให้คนขับดุเธอ “ รีบ ๆ ออกไปเร็วเข้า! คุณเป็นง่อยหรืออย่างไรกัน”

หัวใจของเจนเต้นเร็วมากหลังจากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่คนขับอย่างเคร่งขรึมก่อนที่เธอจะแก้ไขคำพูดของเขา “ฉันแค่ช้าหน่อย แต่ฉันไม่ได้เป็นง่อย”

คนขับแท็กซี่กระพริบตา "นังบ้า!" เขาไล่เธอออกไปทันทีพร้อมกับดูถูกเธอโดยพูดว่า “รีบ ๆ ย้ายก้นของเธอออกไป! วันนี้ฉันโชคไม่ดีที่ฉันไม่ขับรถชน ๆ เธอไปซะ ไม่น่าแปลกใจที่ทุกอย่างดูผิดพลาดไปหมดสำหรับฉันในวันนี้ เสียอารมณ์ เสียเวลา”

ตอนนี้เขาเอาแต่โทษเธอ แม้กระทั่งในเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอเลย

“ เฮ้ย จ่ายมา” คนขับแท็กซี่คว้าข้อมือของเจนไว้ พร้อมแบมืออีกข้างของเขา เจนรู้สึกสับสน “ จ่ายค่าอะไร?”

“แน่นอน ค่าโดยสารไง”

“ แต่คุณ ฉันไม่ได้นั่งแท็กซี่ของคุณไปที่ไหนเลยนะ” เจนรู้สึกสับสนมากขึ้น

คนขับแท็กซี่กลอกตามาที่เธออย่างหมดความอดทน “เธอนั่งอยู่ในรถของฉันใช่ไหม เธอเป็นตัวนำโชคร้ายเข้ามา ดังนั้นฉันจะต้องล้างโชคร้ายออกจากรถของฉัน และเธอก็ต้องจ่ายมันมา?