บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 9

"ไม่คิดว่าคุณหนูดันน์ ผู้เย่อหยิ่งในสมัยก่อน จะเต็มใจที่จะขอความเมตตาคุกเข่า และจูบผู้ชายต่อหน้าผู้คนมากมาย บอกฉันทีว่าคุณคิดว่าชายชราโจเซฟ ดันน์จะรู้สึกอับอายแค่ไหนถ้าเขาได้ยินเรื่องนี้” โจเซฟคือชื่อพ่อของเจน

ร่างกายของเจนสั่นสะท้านและเธอก็หน้าซีดทันที แต่วินาทีถัดมาเธอจำอะไรบางอย่างได้และเริ่มที่จะตอบโต้ด้วยริมฝีปากที่ซีด ๆ ของเธอ “ครอบครัวดันน์ไม่มีลูกสาวชื่อเจน ฉันเป็นแค่นักโทษ” เธอมองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาตรงหน้าเธอ ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นใบหน้าชายในฝันของเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการได้หายใจและอยู่อย่างสงบ

"คุณชายสจ๊วต ฉันเป็นแค่นักโทษชั้นต่ำ ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมอย่างคุณ ไม่ควรมีอะไรที่ข้องเกี่ยวกับฉันดังนั้นโปรดช่วยปล่อยฉันไปเถอะ” เธอบังคับให้เขาหวาดกลัว และพยายามทำตัวเองให้ต่ำต้อยที่สุด ทั้งหมดที่เธอทำก็เพียงแค่ต้องการอยู่อย่างสงบสุข

ศักดิ์ศรีของเธอมีความหมายอย่างไรกับเธอตอนนี้? ในที่สุดเธอก็เดินออกจากคุกมืดนั้น ในที่สุดเธอก็สามารถมองเห็นแสงแดดแสงตะวันได้แล้ว เธอไม่ต้องการละทิ้งความอบอุ่นนี้ที่เธอต่อสู้มาอย่างหนักเพื่อที่จะรู้สึกไปเพียงเพื่ออยากจะชนะ

ดวงตาของฌอนหรี่ลงอย่างอันตราย และลุกโชนไปด้วยความโกรธ…ผู้หญิงต่ำต้อยคนนี้จะเป็นเจน ดันน์ที่หลงไหลในตัวเขามาก ๆ ได้อย่างไรกัน? แม้ว่าเขาจะไม่สนใจเธอ แต่เธอก็เคยยึดติดกับเขาเหมือนกาวอย่างไร้ยางอาย และหลงใหลเขาราวกับแมลงเม่าที่กระโจนเข้าไปในเปลวไฟที่ลุกโชน เกิดอะไรขึ้นกับเจน ดันน์กันแน่!

เขากัดฟันแน่น! แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโกรธขนาดนี้ ความโกรธนี้มาจากไหน

ดวงตาของเขาเย็นชาและไร้ความปราณีจ้องมองที่ริมฝีปากของเธอ ไฮด์ ทิ้งรอยไว้ที่นั่น – เมื่อฌอนดึงเธอออกจากไฮด์ อย่างแรง แต่คนข้างหลังเขา กลับกัดที่ริมฝีปากของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ

ในทันที…

“จูบแรกของเธอคือเมื่อกี้หรือเปล่า?”

"...ฮะ?" เจนกระพริบตา แต่แล้วใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่ได้ตั้งใจ

ความโกรธที่ไม่อาจบรรยายได้แผดเผาในส่วนลึกของหัวใจของฌอน และการแสดงออกของเขาก็เริ่มเย็นลง ทันใดนั้นเขาก็จับที่แขนของเจนแล้วลากเธอไปที่ห้องน้ำอย่างเกรี้ยวกราด

“ปล่อยฉัน! ได้โปรดปล่อยฉันไป”

เจนอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

ฌอนลากเธอตามหลังเขา และขาของเธอนั้นสั้นกว่าฌอนเยอะ เธอก้าวขาตามเขาไม่ทัน ดังนั้นเธอจึงสะดุดเกือบล้มลงอยู่หลายครั้ง อย่างไรก็ตามความโกรธของผู้ชายคนนี้มันทำให้เขาไม่สนใจผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเขาเลยแม้ซักนิด

เจนถูกลากเข้าไปในห้องน้ำและก่อนที่เธอจะก้าวเท้าได้อย่างมั่นคงมือของเธอก็ถูกดึงไปที่อ่างอาบน้ำอย่างรุนแรง ชายที่อยู่ข้างหลังเธอเปิดก๊อก และกดหัวเธอลงไปใต้น้ำ “ อย่า…ไม่…แค่กแค่ก แค่ก ~

"คุณชาย. ... สจ๊วต แค่ก แค่ก แค่ก คุณชายได้โปรดฉันขอโทษได้โปรดให้อภัย ... น้ำที่กระเซ็นทำให้เธอสำลักและไอ ขณะเดียวกันเธอก็วิงวอนเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สำหรับผู้ชายที่จับเธอไว้เขาไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบเขาล้างริมฝีปากของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาหยุดเมื่อริมฝีปากของเธอนั้นเริ่มมีรอยช้ำและเลือดออก

“ แค่ก แค่ก…” ทันทีที่เจนได้รับการปลดปล่อยเธอก็จับลงบนหินอ่อนสีดำและไออย่างรุนแรง ตอนนี้ผมของเธอนั้นยุ่งเหยิงมาก ..

เสียงเย็นชาดังขึ้นเหนือศรีษะของเธอ “บอกฉันที ว่าตอนนั้น ไฮด์ โซรอส จูบเธอยังไง”

“ ... ” เจนเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจปากของเธออ้าปากค้าง คำถามแบบนั้นคืออะไร? เธอควรจะตอบกลับอย่างไร?

เขาพยายามทำให้เธออับอายหรอ? เจนหันหน้าหนีด้วยความตกใจและนิ่งเงียบ…ตอนนี้นี่อาจเป็นสิ่งที่เธอสามารถทำได้ดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงเขา

ฌอนจะโหดร้ายแค่ไหนกัน! เขาต้องการฉีกหน้าเธอขนาดนี้เลยเหรอ!

ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอดวงตาของเขาเริ่มหรี่ลง…หลบหรอ? เธอพยายามจะหลบฉันหรอ?

จู่ ๆ เขาก็เอื้อมมือเรียวยาวมาจับคางของเธอแล้วบังคับให้เธอมองเขา

ทันใดนั้นฌอนก็ค่อย ๆ ก้มใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเข้าใกล้เธอ ระยะห่างระหว่างพวกเขาลดลงและดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง

เขาใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ …

เมื่อเขาใกล้มากพอที่จะจูบเธอ หัวใจและความรู้สีกที่เธอพยายามเก็บช่อนไว้ ก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ในเวลาเพียงแค่วินาทีเดียว

ทันใดนั้นชายคนนั้นก็เลือกที่จะหลีกเลี่ยงริมฝีปากและย้ายไปที่หูของเธอแทนริมฝีปากบาง ๆ ของเขาแนบไปที่ใบหูของเธอ “เฮอะ ~” เขาหัวเราะเยาะเธอด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม เสียงของเขาชัดเจนอยู่ในหัวของเจน “เธอคิดว่าฉันจะจูบผู้หญิงแบบเธอจริง ๆ หรอ”

เขาไม่สามารถบรรยายได้ว่าเขารู้สึกอย่างไรในตอนนี้ ใบหน้าของเขานิ่งและสับสนในขณะที่เขากระแทกหมัดเข้ากับกระจกฝั่งตรงข้ามเขาคำราม “ออกไป!”

เจนดูมีความสุข ราวกับว่าเธอได้รับการอภัยชีวิตเธอดันตัวเองเพื่อลุกขึ้นและรีบเดินกะโผลกกะเผลกหนีออกไปในที่สุด

ด้านหลังของเธอ ฌอน มองตามหลังของเธออย่างเย็นชาขณะที่เธอเดินจากไป มีความเย็นชาเผยขึ้นบนใบหน้าสุดหล่อเหลา และดูดีของเขา

“นังผู้หญิงชั้นต่ำ!” เขาชกอีกครั้งด้วยหมัด

เจนวิ่งเพื่อชีวิตของเธอทั้ง ๆ ที่ขาของเธอนั้นไม่ค่อยดีนัก ลิฟต์เลื่อนลงมาเรื่อย ๆ จากนั้นประตูก็เปิดออกพร้อมกับเสียง “กริ๊ง” ที่ชั้นใต้ดิน

เธอไม่ได้กลับไปที่คลับ ทันทีที่เธอเดินออกจากลิฟต์เธอก็ลากขาที่ไม่ดีของเธอออกไปด้านหลังอาคารเธอรีบเดินกะเผลกออกจากอาคาร

“เซาท์เบย์ค่ะ” เจนเรียกรถแท็กซี่ โดยปกติแล้วเธอจะไม่ยอมจ่ายค่ารถแท็กซี่ แต่วันนี้เธอกัดฟันแน่นและยอมจ่ายค่าโดยสารรถแท็กซี่ไป

ทันทีที่เธอกลับถึงบ้าน เธอก็ดึงกระเป๋าเดินทางราคาถูกออกมาจากใต้เตียงทันทีและรีบเก็บข้าวของทั้งหมด

เธอต้องรีบหนีไป!

เขาอยู่ที่นี่!

เขาเกลียดเธอดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะปล่อยเธอไว้!

เธอต้องหนีไปเดี๋ยวนี้!

เธอต้องมีชีวิตอยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่ควรมาเสียเวลากับเขา ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เธออยากที่จะทำ

ในขณะที่ฟ้ายังมืดอยู่ร่างที่เดินกะเผลก เดินออกจากบ้านราคาประหยัดที่เซาท์เบย์อย่างเงียบ ๆ