บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 106

หลังเสียงกรี๊ด มีเสียงดังเสียดหูจากการเบรกรถ คนขับโผล่หัวออกมาและด่าด้วยความโกรธ “จะบ้าเหรอ? ถ้าอยากตายมากนักล่ะก็ แม่น้ำหวงผู่อยู่ข้างหน้านู้น!”

“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ…” เจน ดันน์ขอโทษทันทีในขณะที่รู้สึกดีใจในเวลาเดียวกัน โชคดี ที่คนขับเหยียบเบรกทันเวลา จึงได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย

ไฮด์ โซรอสจ้องมองคนขับด้วยดวงตาที่เย็นชา “คุณกำลังตั้งใจฟังอยู่หรือเปล่า? คุณเป็นคนที่ทำร้ายเธอและตอนนี้คุณกำลังแก้ตัวให้เธอหรอ?”

คนขับเริ่มหวาดหวั่นมากขึ้นหลังจากมองไปที่ใบหน้าน่ากลัวของไฮด์ โซรอส เขาสาปแช่งภายใต้ลมหายใจของเขาและพูดว่า“ถ้าคู่รักวัยรุ่นอยากทะเลาะกันก็กลับไปทะเลาะกันที่บ้านนู้น อย่ามาทำกันบนถนน คุณจะต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ” ในขณะที่พูดอย่างนั้นเขาก็ขับรถออกไป

แม้ว่าไฮด์ โซรอส จะก้าวร้าว แต่เขาก็รู้ว่าคนขับไม่ควรถูกตำหนิ เขาเหลือบมองเจน ดันน์อีกครั้ง การล้มนั้นไม่ได้รุนแรงมากนัก แต่มีการขูดและรอยขีดข่วนบนผิวหนังอย่างแน่นอน

เขาพุ่งเข้าหาเจน ดันน์ทันที “อย่าขยับ เจน ดันน์ ฉันจะไปส่งเธอที่โรงพยาบาล”

“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!”

เจน ดันน์ล้มลงกับพื้น การแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปอย่างเงียบ ๆ

บนพื้นโคลนท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก เธอเงยหน้าขึ้นมาผ่านม่านฝน เสียงหยาบดังออกมาช้าๆ

“ฉันไม่ต้องการความสุข คุณโซรอส ฉันไม่ต้องการการไถ่บาป ตอนนี้ชีวิตของฉันมันสมบูรณ์แบบดีแล้ว โปรดอย่ามารบกวนฉันอีกต่อไปเลย” ‘และอย่าทำลายทางเลือกของคุณเข้ามาในชีวิตของฉันอย่างที่คุณต้องการอีกต่อไปเลย’

เมื่อทุกสิ่งจมอยู่ในความมืด ลำแสงนั้นไม่ใช่การไถ่บาป แต่เป็นอาชญากรรมและบาป

การแสดงออกของไฮด์ โซรอส เปลี่ยนไป เขาลดสายตาลงและกวาดสายตามองไปยังบุคคลที่อยู่บนพื้นโคลนท่ามกลางสายฝน สายฝนยังกระหน่ำลงมาบนร่างกายของเขาทำให้ใบหน้าของเขาเปียกโชก เขาไม่สนใจผู้หญิงคนนั้นและเดินเข้าไปหาเธอ

การแสดงออกของเจน ดันน์เปลี่ยนไปอย่างมาก “อย่าเข้ามา!” เธอตะโกนเสียงดังและเกรี้ยวกราด

เธอใช้มาตรการเด็ดขาดเพื่อหยุดไม่ให้ผู้ชายคนนี้บุกเข้ามาในโลกของเธอ

"คุณโซรอส คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นคนแบบไหน?” ท่ามกลางสายฝนเธอยิ้มอย่างนุ่มนวลโดยใช้ม่านฝนเพื่อปกปิดความเจ็บปวดในดวงตาของเธอ รอยยิ้มของเธอดูงดงามยิ่งขึ้นแทน “คุณรวยไหม คุณโซรอส? ถ้าคุณรวย คุณก็คือนายท่าน เงินเป็นสิ่งเดียวที่ฉันรู้จัก นำเงินไปที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”

เธอพูดต่อ "ฉันจะรอคุณที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ คุณโซรอส"

ไฮด์ โซรอส จ้องมองด้วยความตกใจขณะที่เขามองดูผู้หญิงที่อยู่ในโคลนปีนขึ้นไปที่เท้าของเธออย่างเงอะงะ เขาจ้องมองไปที่ด้านหลังของเธอขณะที่เธอเดินกะเผลกไกลออกไปท่ามกลางม่านฝน

คำพูดของเธอยังก้องอยู่ในหูของเขาว่า "คุณรวยไหม? ถ้าคุณรวย คุณก็คือนายท่าน เงินเป็นสิ่งเดียวที่ฉันรู้จัก นำเงินไปที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”

ซูซี่ ทอมสัน เคยบอกเขาก่อนหน้านี้ว่าเจน ดันน์เป็นพวกหน้าเงินที่เต็มใจทำทุกอย่างเพื่อเงิน

เขาปฏิเสธที่จะเห็นด้วยในตอนนั้น นอกจากนี้เขายังเข้าใจว่า เจน ดันน์อยู่ในจุดที่ยากเพียงใด

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาสารภาพความรู้สึกกับเธอในวันนี้ในขณะที่ถือความจริงใจไว้ในมือและยื่นต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะยังคงเลือกที่จะรักเงินมากกว่า

ไฮด์ โซรอสไม่ได้ตำหนิ เจน ดันน์ที่รักเงิน…มีใครบ้างในโลกนี้ที่ไม่รักเงิน?

อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เจน ดันน์เลือกในวันนี้

ตรงหน้าของเธอ มีความรักของ ไฮด์ โซรอสที่ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะมีความสัมพันธ์อย่างจริงจังเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปีและเงิน ... อย่างไรก็ตามผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะรักเงินมากกว่าเล็กน้อย

ไฮด์ โซรอสยืนอยู่ตรงจุดเดิมอย่างว่างเปล่า เมื่อไม่สามารถมองเห็นร่างที่จากไปของเจน ดันน์ในระยะได้อีกต่อไป เขาก็ตกใจ เมื่อเขาพยายามไล่ตามเธอ เธอก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

เขาเคาะหัวของตัวเอง “ฉันหลงทางเกินไป…ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นคนหน้าเงินจริงๆ เธอก็ควรจะกอดฉันไว้แน่น ๆ ไม่ใช่เหรอ?”

เธอไม่ควรผลักเขาออกไปแทน การจับเขาหมายความว่าเธอกำลังถือเงินอยู่ ไม่ใช่หรือ?

หลังจากความคิดนั้นไฮด์ โซรอสก็รู้สึกสับสนอีกครั้ง…ทำไมล่ะ? เป็นเพราะผู้ชายสจ๊วตคนนั้นหรือเปล่า?

ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้เขาก็ยิ่งคิดว่าตัวเองถูกไฮด์ โซรอสดูมั่นใจและพูดว่า “สจ๊วต เจน ดันน์จะยอมรับฉันไม่ช้าก็เร็ว”

…เจน ดันน์รีบกลับไปที่หอพักของเธอ ทันทีที่เธอเข้ามาในหอพักเธอก็ปิดประตูทันทีราวกับว่ามีสัตว์ประหลาดดุร้ายไล่ตามเธอ

เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอฉีกขาดหลังจากที่เธอล้มลงก่อนหน้านี้ โชคดีที่คนขับเบรกไว้ได้ทัน นอกจากนี้เธอยังสวมเสื้อแขนยาวและกางเกงขายาวดังนั้นเธอจึงไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ มีเพียงรอยถลอกเล็กน้อยบนฝ่ามือของเธอซึ่งไม่ใช่เรื่องใหญ่

หลังจากรักษาบาดแผลบนฝ่ามือของเธอด้วยความเร่งรีบเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาข้างๆเธอและลังเล เธอโทรหา อโลร่าและพูดว่า "ฉัน ... ต้องการลาหยุดวันนี้"

ด้วยความประหลาดใจที่อโลร่าขยับโทรศัพท์ของเธอออกไปจากนั้นก็มองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ หลังจากแน่ใจว่าสายนั้นมาจากเจน ดันน์เธอก็ยังแปลกใจเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้นเจน?”

“... ไม่มีอะไร ฉันเหนื่อยนิดหน่อย ดังนั้นฉันจึงต้องการพักผ่อนสักวัน”

อโลร่าตอบกลับด้วย "อืม" เธอรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยและตอบว่า “ไม่มีปัญหา” เธอตกลงทันที “ในที่สุดเธอก็ได้เรียนรู้แล้วว่าเธอต้องพักผ่อน เอาล่ะวันนี้พักผ่อนให้ดีและไม่ต้องกังวลกับสิ่งต่างๆที่นี่”

เธอวางสาย

เจน ดันน์ลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะไม้ตัวเล็กริมหน้าต่างห้องนอนแล้วนั่งลง เธอใช้เวลาในการดึงลิ้นชักออกมาและหยิบสมุดบันทึกออกมา

ตอนนั้น ฉันกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว ทันใดนั้น ฉันไม่ต้องการให้เขารู้เกี่ยวกับด้านที่น่ากลัวของฉันอีกต่อไป

ฉันรู้ว่าฉันจะไม่ตกหลุมรักเขา…หัวใจที่เหี่ยวเฉาและตายไปนานแล้ว สามารถเต้นได้ด้วยกลไกเหมือนกับเครื่องกระตุ้นหัวใจเท่านั้น มันสูญเสียความสามารถในการรักใครสักคน ฉันจะตอบสนองต่อความรู้สึกที่จริงใจได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม มีเพียงไม่กี่คนในโลกนี้ที่เต็มใจที่จะมองฉันโดยไม่ตัดสิน หากต้องการเห็นสายตาที่จ้องมองมาที่ฉันอย่างจริงจังและจริงใจ...ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกกลัว กลัวว่าการสายตานี้จะกลายเป็นการดูถูกและเหยียดหยามแบบเดียวกับคนอื่น ๆ

เขาบอกว่าถ้าฉันไม่ลอง ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าฉันไม่สามารถมีความสุขได้?

ฉันเพิ่งรู้ ฉันไม่มีวันมีความสุข!

คนอย่างฉัน คนที่แบกหนี้ชีวิตคนอื่นไว้ข้างหลังอย่างฉัน จะคู่ควรกับความสุขได้ยังไง?

‘ฉันจะใช้ชีวิตของฉัน ชีวิตที่ลูก้าให้ฉันเพื่อแลกกับตัวเธอเอง ให้มีความสุขได้อย่างไร?

‘ช่างไร้สาระ!

แต่ ฉันเกลียดความสกปรกของฉัน!

แม้ว่า ฉันจะปฏิเสธที่จะยอมรับมันหลายครั้ง แต่นี่คือความจริง -

ฉันวิ่งหนี…ไม่ใช่แค่เพราะฉันเป็นหนี้ชีวิตลูก้าและไม่กล้าพอที่จะโหยหาความสุข แต่เพราะฉันรู้ว่าฉันสกปรก ในท้ายที่สุดฉันยังใช้คนตายเพื่อหนีจากความเสน่หาของไฮด์ โซรอส

ฉันไม่ควรติดต่อกับเขาอีกต่อไป เขาอาจจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีกต่อไปเช่นกัน

นั่นจะเป็นการดี

สิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือชีวิตที่ไม่วุ่นวายและเรียบง่าย

ฉันไม่สามารถต้านทานพายุใด ๆ เมื่อฉันเก็บเงินได้มากพอและเมื่อคน ๆ นั้นเบื่อหน่ายกับเรื่องนี้ทั้งหมดนั่นจะเป็นเวลาที่ฉันจะจากไป "

หลังจากปิดสมุดบันทึกของเธอ ผู้หญิงคนนั้นก็ลุกขึ้นยืนและเปิดหน้าต่างปล่อยให้ฝนโปรยลงมาในหอพักเป็นครั้งคราว

สายฝนเย็นมากจนตัวสั่นและกอดแขนของเธอ แต่จิตใจของเธอกลับปลอดโปร่งผิดปกติ

เธอรู้ดีว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่รวมถึงงานอื่น ๆ ที่เธอกำลังทำอยู่