บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 107

เจน ดันน์ไม่เคยเจอใครเหมือนไฮด์ โซรอส!

“เฮ้ ทำไมคุณฝันกลางวัน? ตื่นได้แล้ว"

ใต้ต้นไทร ชายเสื้อเชิ้ตสีขาวยังคงยืนอยู่ที่นั่นเหมือนเมื่อวาน แต่วันนี้มีแค่จักรยานกับเขา

“ ... ”

“หยุดฝันกลางวันได้แล้ว เร็วเข้า ตื่นได้แล้ว”

“... ทำไมคุณถึงมาที่นี่อีก?”

รอยยิ้มพราวปรากฏบนใบหน้าของไฮด์ โซรอส“ทำไมฉันถึงมาไม่ได้?”

ไม่ใช่ว่าเขาจะมาไม่ได้ แต่เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะยังคงปรากฏตัวต่อหน้าเธอหลังจากสิ่งที่ทำลงไปเมื่อวานนี้

ไฮด์ โซรอสเป็นผู้ชายตัวสูง เขาวางขาข้างหนึ่งอยู่บนพื้นเพื่อรองรับขณะที่อีกขาเหยียบบันไดจักรยาน เขาเหยียดแขนยาวออก และในเวลาไม่นาน เขาก็ดึงผู้หญิงคนนั้นไปข้างๆเขา แล้วดันเธอลงบนที่นั่งผู้โดยสาร

เจน ดันน์พยายามลุกขึ้นยืน

“อย่าขยับ ฉันจะไม่รับผิดชอบหากเธอล้ม” ขณะที่เขาพูดคำเหล่านั้นเขาเหยียบคันเร่งและจักรยานก็ออกตัวไปข้างหน้าในขณะที่แบกเจน ดันน์ไว้ข้างหลัง

ตอนแรกเจน ดันน์กำลังจะลุกขึ้นยืน เธอไม่ทันตั้งตัวจักรยานก็เริ่มเคลื่อนที่ ภายใต้แรงเฉื่อยทำให้เธอกลับเข้าสู่ที่นั่งผู้โดยสารอีกครั้ง เธอยื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัวเพื่อจับเอวที่แข็งแรงและผอมบางของ ไฮด์ โซรอส

เธอรู้สึกสับสน เกิดอะไรขึ้น…กับผู้ชายคนนี้?

“ฉันเดินเองได้” เจน ดันน์พูดด้วยเสียงเรียบๆ

ได้ยินเสียงมาจากด้านหน้าของเธอ

“ทำไม่ได้”

“ ... ”

หลังจากนั้นไม่นาน

"คุณโซรอส เรายังไม่บรรลุข้อตกลงเมื่อวานนี้หรือ?”

ชายตรงหน้าปล่อยเสียงเบา ๆ "ฮิฮิ"

“เมื่อวานนี้เราพูดอะไรไปหรือเปล่า? ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย?"

‘เพื่อน…การสนทนานี้จะดำเนินต่อไปไม่ได้ถ้าคุณจะทำตัวแบบนั้น’ เจน ดันน์รู้สึกเหมือนเธอกำลังอารมณ์เสีย… ‘ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่ยอมเล่นตามกฎล่ะ?’

“ ... คุณมีความคิดที่จะพาฉันไปที่ไหนหลังจากนี้?” เขาลากเธอขึ้นจักรยานแค่นั้นเหรอ?

เธอเหลือบมองไปที่รถจักรยานและไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้ไฮด์ โซรอสดูไม่เหมือนคนที่ชอบปั่นจักรยาน

“ ไปทานอาหารกลางวันกันก่อน ฉันได้หาและรู้จักร้านอาหารอร่อย ๆแถวนี้”

เจน ดันน์อยากจะบ้าตาย…ชายคนนี้ไม่เพียงแต่ปฏิเสธที่จะเล่นตามกฎเท่านั้น แต่เขายังให้คำตอบที่ไม่เกี่ยวข้องกับเธออีกด้วย

“ ฉันไม่ชอบขี่จักรยาน”

"หยุดโกหก ใครกันที่อิจฉาตาร้อนเมื่อเห็นคู่หนุ่มสาวปั่นจักรยานเมื่อวานนี้?” ไฮด์ โซรอสกล่าวว่า“ ฉันรู้ เจน นี่ต้องเป็นความทรงจำอีกส่วนหนึ่งที่คุณมีกับฌอน สจ๊วตในอดีต ดวงตาของคุณไม่สามารถโกหกได้”

เจน ดันน์อ้าปากและพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง ตอนนี้เธอเป็นคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าจะพูดต่อไปอย่างไร

ไฮด์ โซรอสคำนึงถึงธุรกิจของตัวเองและพูดต่อว่า “ไม่เป็นไรถ้าเธอไม่สามารถยอมรับฉันได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ การไล่ตามผู้หญิงต้องใช้เวลาและพลังงานในตอนแรก ฉันขอบอกเธอ เจน ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันไล่ตามผู้หญิงคนหนึ่งอย่างสุดหัวใจ

“ถ้าฉันทำอะไรผิดพลาดร้ายแรงหรืออะไรที่ไม่เป็นไปตามมาตรฐานของเธอ เธอคงต้องทนกับฉันหน่อยนะเพราะฉันยังไม่มีประสบการณ์ในเรื่องนี้เท่าไหร่”

"คุณโซรอสความสัมพันธ์ของเราเป็นแค่ลูกค้าและ ... ”

“ฉันรู้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร” ไฮด์ โซรอสพึมพำและขัดจังหวะผู้หญิงที่นั่งผู้โดยสาร “เธอสามารถปฏิบัติต่อฉันในฐานะลูกค้าของเธอ ฉันไม่มีความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนั้น”

ไฮด์ โซรอสหันหน้าไปทางด้านข้างทันที…เขากังวลว่าจะไม่สามารถควบคุมรอยยิ้มของเขาได้ เขาจึงหันหน้าไปทางด้านข้างและยิ้มเยาะสักครู่ก่อนจะหันหลังกลับ เขาจงใจพูดช้าๆเพื่อสร้างความหวาดหวั่นปล่อยให้เจนลุกลี้ลุกลน

“โอ้? คุณเลี้ยงหรอ?” เสียงที่ไม่เร่งรีบของเขาสามารถส่งให้ผู้คนกัดฟันได้ “เราจะกินซุปก๋วยเตี๋ยวเนื้องั้นเหรอ?”

ตอนนี้เจนค่อนข้างอารมณ์เสีย… ‘ซุปก๋วยเตี๋ยวเนื้อมีอะไรผิดปกติ?’

“ถ้าคุณไม่ต้องการ ก็ลืมมันซะ” เจน ดันน์ก็ไถลออกจากจักรยานหันไปรอบ ๆ และเริ่มเดินจากไป มีใครบางคนดึงแขนเธอจากด้านหลัง "ฉันต้องการมัน ใครบอกว่าฉันไม่ต้องการมัน? ก๋วยเตี๋ยวเนื้อรสชาติดีมาก เป็นรายการโปรดของฉัน ไปเลยเราจะไปร้านมิสเตอร์ฮาร์เปอร์ตอนนี้”

ไฮด์ โซรอส ออกไปข้างนอกและดึงเจน กลับมา จากนั้นเขาก็กดเธอลงบนที่นั่งผู้โดยสารอีกครั้ง “อย่ากลับคำพูดของเธอนะ เธอเป็นคนพูดเองเธอจะเลี้ยงฉันด้วยซุปก๋วยเตี๋ยวเนื้อหนึ่งชาม” เขากังวลว่าเธอจะหนีไป

จักรยานขี่เข้ามาในซอยเล็กอีกครั้ง กำแพงอิฐสีแดงทั้งสองด้านของตรอกประดับด้วยดอกกุหลาบป่าที่มีสีขาวสีชมพูสดใสและสีเหลืองอ่อน จักรยานจอดอยู่ระหว่างกำแพงดอกไม้ จากนั้นลมแรงพัดผมหน้าม้าของเจน ดันน์ออกไปและเผยให้เห็นรอยแผลเป็นที่น่ากลัวที่ซ่อนอยู่ด้านล่าง นั่งอยู่บนเบาะหลังของรถจักรยานหัวของเธอยุ่งเหยิง

เมื่อดอกกุหลาบหลากสีกวาดผ่านตาของเธอเจน ดันน์ก็เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ เธอจ้องมองร่างสูงที่หันหลังให้เธอแล้วกระพริบตา…เขาเป็นคนลากเธอออกไปทานอาหารกลางวันใช่มั้ย? ทำไมเธอถึงเป็นคนที่เลี้ยงเขาในตอนสุดท้าย?

เธอยังไม่สามารถเข้าใจได้ ทำไมเธอถึงเป็นคนที่ต้องเลี้ยงเขาในที่สุด???

“คุณ…” ‘โซรอส…’

“นั่งให้ดี” เธอเพิ่งจะอ้าปากพูดและยังไม่ทันจบประโยคเมื่อชายตรงหน้าเธอออกคำสั่งอย่างรุนแรงในทันใด “กอดเอวฉันไว้ให้แน่น!”

หลังจากได้ยินคำสั่งของเขาปฏิกิริยาแรกของเธอคือการเชื่อฟัง

เจน ดันน์ไม่มีเวลาคิด เธอยื่นมือไปจับเอวที่แข็งแรงและมีกล้ามของ ไฮด์ โซรอส เมื่อผ่านไปสักพัก ...

“เกิดอะไรขึ้น…เมื่อกี้?”

“โอ้ คนไม่ดีบางคนทิ้งขวดเครื่องดื่มลงที่พื้นในตอนนี้ ฉันกังวลว่าคุณจะล้ม”

“เป็นอย่างนั้นเหรอ? ขอบคุณ คุณโซรอส”

“อืม ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” ไฮด์ โซรอสพูดด้วยเสียงที่คมชัดและดัง ฟังราวกับว่าเขาไม่สนใจ ในสถานที่ที่การมองเห็นของเจน ดันน์ไม่สามารถเข้าถึงได้ริมฝีปากบางของเขาค่อยๆโค้งขึ้น