บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 12

ในตอนนั้นเธอเองที่เป็นคนบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่หนักเเน่น "ณอน อิทธิพล และอำนาจที่ล้นมือของคุณทำให้ศัตรูมากมายกำลังหาช่องว่างในการแทรกแซง คุณไม่ควรที่จะมีจุดอ่อนใด ๆ ทั้งสิ้น อย่างแรกผู้หญิงที่จะอยู่ข้างกายคุณได้นั้นจะต้องไม่กลายจุดอ่อนให้คุณในอนาคต โรซาลีนอ่อนแอเกินไปเธอจึงไม่คู่ควรจะได้ยืนเคียงข้างคุณ แต่ฉันคือผู้ที่เหมาะสม และสมบูรณ์แบบที่สุดสำหรับคุณ"

เช่นเดียวกับทุกครั้งเขาเหนื่อยเหลือเกินที่จะเอ่ยปากไล่ผู้หญิงคนนี้ครั้งเเล้วครั้งเล่า “เธอต้องเป็นคนที่น่ารังเกียจแค่ไหนกันเชียว ถึงได้กล้าเดินตามผู้ชายที่เป็นของเพื่อนเธอ" และเป็นเช่นนี้เสมอเธอไม่เคยใส่ใจกับคำพูดที่เขาผลักไสเธอด้วยความระอา ไม่เพียงแค่นั้นเธอยังโต้กับเขาด้วยท่าทางที่ไม่ลดความมั่นนั่นลงเลยแม้แต่น้อย "ยังไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ได้ครอบครองคุณแต่วันใดที่โรซาลีนกลายเป็นตัวจริงของคุณฉันจะถอยห่างจากคุณเอง ฉันสาบานด้วยเกียรติของฉัน เจน ดันน์”

เธอผู้ที่เคยเป็นผู้หญิงที่ยโสโอหังคนนั้น!

"ขอร้องล่ะคืนเงินให้ฉันเถอะนะ ขอเงินฉันคืน" แต่ตอนนี้เสียงที่ผ่านเข้ามากระทบที่หูของเขานั้นมีเพียงการขอร้องอ้อนวอนที่งี่เง่านั่น

ความคิดของณอนตอนนี้เปรียบสเมือนก้อนหินที่ถูกทับถมและหาทางดึงไม่ได้.... นี่คือเธอจริงๆหรอ เจน ดันท์ ผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความหยิ่งยโสคนนั้น?

เขาหยุดความคิดนั้น และหันไปคว้าข้อมือเล็กนั่นแล้วลากเธอกลับไปที่รถของเขา

"เงิน.. เงินของฉัน! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ฉันไม่สามารถไปไหนได้ถ้าฉันไม่มีเงิน" น้ำเสียงของเธอกังวานอยู่ในหูของเขา ฉับพลันดวงตาของฌอน ก็เผยให้เห็นถึงความเย็นชาที่เพิ่มมากขึ้น.... ใช่เขารู้ดีเธอต้องการที่จะหนี

ฌอนฉุกคิดบางสิ่งขึ้นมาในทันทีเขาหันไปมองบอดี้การ์ดพวกนั้นก่อนจะออกคำสั่ง " ไปเปิดกระเป๋าของเธอซะเอาเงินสด และบัตรธนาคารออกมาให้หมด"

เจนกระวนกระวายแทบพับลงกับพื้นเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น

"คุณจะทำอะไร?"

ณอนหัวเราะค่อยๆอย่างเลือดเย็น "เหอะเจน เธอ เธอคิดว่าเพียงแค่เธอมีเงิน เธอจะหนีฉันพ้นอย่างนั้นหรอ นี่เจน ฉันไม่แน่ใจนี่เธอกลายเป็นเด็กที่ไร้เดียงสาไปแล้วหรือฉันเองที่ใจดีอ่อนข้อให้เธอมากเกินไป.. "

ริมฝีปากบางของเขาถูกกดแนบลงบนใบหูของเธอ เสียงของเขาช่างเหมือนกับฝันร้ายที่เธออยากหลุดพ้น

" เธอคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆอย่างนั้นหรอ? จริงๆแล้วเธอควรที่จะหนีไปให้ไกลมากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ หลังจากที่เธอถูกปล่อยออกจากคุก ไปที่ไหนก็ได้ที่ฉันจะหาเธอไม่เจอ แต่ว่าตอนนี้ เธออยู่มือของฉันแล้ว เจน เธอไม่สามารถไปไหนได้อีกแล้ว"

และนั่นทำให้ฌอนหันไปทางอูโน่ที่อยู่ไม่ไกล สายตาคมกริบของเขาจ้องมองไปที่คนขับแท็กซี่ที่อยู่ในรถด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

อูโน่พยักหน้าเพียงเล็กน้อยเขารู้ดีว่าเจ้านายของเขาต้องการอะไรผ่านสายตาคู่นั้น

ทันทีหลังที่ณอนลากเจนมาถึงรถเขาไม่รอช้าที่จะผลักเธอเข้าไปในรถก่อนจะพุ่งตัวเองไปเข้าข้างในอย่างรวดเร็วในเวลาเดียวกัน "สตาร์ทรถ"

คนที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับตอบกลับด้วยถ้อยคำสุภาพ "ครับผม คุณสจ๊วต"

เจนไม่กล้าปริปากออกเสียงอะไรระหว่างทางเมื่อมีก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่นั่งอยู่ข้างๆเจนไม่กล้าแม้แต่เฉียดเข้าใกล้ความเย็นนั้นเธอจึงพยายามห่อร่างของเธอเข้าหาหน้าต่างรถให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอไม่มีความรู้สึกใดๆนอกจากความกลัว และอาการเสียขวัญที่มาจากการกระทำของผู้ชายที่นั่งข้างๆเธอ

ในขณะที่เดินทางภายในรถเงียบกริบไร้เสียงใดๆจากชายผู้น่าเกรงขามคนนี้ไม่มีแม้แต่คำพูดสักคำที่หลุดออกมาจากปากเขา ขาเรียวที่ยาวเรียวไขว่ห้างกันโดยให้ขาซ้ายอยู่ด้านบนของขาขวา ตามแบบฉบับผู้ดี ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก และเปลือกตาของเขาลดลงมีเงาที่เพิ่มขึ้นภายใต้แว่นตาขอบทองหากมองแบบผิวเผินผู้ชายคนนี้ช่างดูใจเย็นเเละสุขุมที่สุดแต่เจนรู้ดีว่าเขาเป็นคนร้ายกาจเพียงใด

รถที่ถูกขับออกไปบนท้องถนนสักพักโดยที่เจนไม่รู้ปลายทางจนกระทั่งรถได้หยุดลง เจนมองออกไปนอกหน้าต่างใบหน้าของเธอเริ่มซีดเล็กน้อยใช่เธอรู้ดีว่าที่นี่คือที่ไหน

“ ที่นี่คือ…อีสต์ เอ็มเพอเรอร์? ทำไมคุณถึงพาฉันมาที่นี่ คุณสจ๊วต?”

ตลอดระยะเวลาที่รถแล่นณอนไม่แม้แต่จะหันมองเจนแต่ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินน้ำเสียงที่ตื่นตระหนกของเจนไปกระตุ้นเปลือกตาที่หรี่ลงของเขาให้เปิดออกเขาหันหัวกลับไปมองในทันที คิ้วคู่งามถูกยกพร้อมกับหรี่ตามองผู้หญิงที่ดูหวาดกลัวกำลังลนลานตรงหน้า รอยยิ้มที่ยั่วเย้าปรากฏบนใบหน้าที่ไร้ที่ติของเขาก่อนที่เขาจะตอบกลับเธอแบบไม่ยี่หระ

"แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ?" เปลือกตาที่ถูกยกขึ้นกับรอยยิ้มที่ดูเหยียดหยันคนตรงหน้านั่นถูกแสดงออกในขณะที่เขาจ้องมองเธอ “สวดอ้อนวอนสิ คุณ ดันน์"

เจนสูดหายใจเข้าลึก ๆ ริมฝีปากของเธอสั่นระริกขณะที่เธอเริ่มวิงวอน “ฉันขอร้องเถอะนะคุณสจ๊วต ให้อภัยฉันสักครั้ง ถ้าฉันทำอะไรผิดพลาดไป ฉันขอโทษคุณสจ๊วต จะให้ฉันคุกเข่าหรือจะให้ฉันคลานขอร้อง.... "