บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 14

ยิ่งเจนคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่เธออยากจะสะบัดมันทิ้งพร้อมกับหัวที่กำลังสั่นคลอนนี่ “ไม่นะคะคุณสจ๊วต ฉันไม่อยากไปแผนกพีอาร์” เธออ้อนวอนเขาด้วยความตื่นตระหนกเช่นทุกครั้ง “ฉันรู้ว่าได้ทำผิดพลาดไปได้โปรดอภัยให้ฉันเถอะนะ ฉันได้ชดใช้กรรมในคุกมาแล้วตลอดสามปี ฉันได้รับกรรมนั้นแล้ว ขอบัตรธนาคารฉันคืน ฉันจะหายไปจากที่นี่ทันที ฉันจะไปให้ไกลแสนไกลและฉันสาบานว่าคุณจะไม่มีวันเจอฉันอีก”

สิ่งเดียวที่เจนทำได้คือการอ้อนวอนที่ไร้ประโยชน์ หล่อนไม่ทันสังเกตเห็นถึงความประหลาดในสายตาของ อโลร่าหลังจากได้ยินเรื่องที่เธอเคยเธออยู่ในคุก อโลร่าเองเพิ่งย้ายมาที่เมืองนี้เมื่อสองปีก่อน และเธอไม่ได้โตที่นี่ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเจน

ใครก็ตามที่ทำงานกับฌอนมานานจะรู้ดีว่าทั้งหมดเกี่ยวข้องกับชื่อ เจน ดันน์ นั้นคือความอัปยศ

ดวงตายาวของฌอนถูกหรี่ลงอย่างน่ากลัว…นี่เธอพยายามหลบหนีอย่างงั้นเหรอ?

หล่อนไม่ต้องการเจอเขาอีกงั้นเหรอ?

“ฮะ ~” เสียงที่ดูเหมือนไม่สบอารมณ์ดังขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะดึงโทรศัพท์ออกพูดคุยกับใครบางคนที่อยู่ภายใต้เขา ไม่นานนักมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น และผู้ชายคนหนึ่งถือบางอย่างเดินเข้ามาเพื่อมอบให้เขา มันคือบัตรธนาคารของเจน

ชายที่เเสนร้ายกาจคนนี้กำลังย่อตัวลงช้าๆพร้อมกับจ้องมองผู้หญิงที่คุกเข่าด้วยหางตา ในมือถือเขาคีบบัตรใบนั้นระหว่างนิ้วทั้งสองก่อนที่จะบอกเจนว่า “อูโน่ทำการโอนเงินของเธอทั้งหมดออกจากบัตรใบนี้” เจนเหลือบมองการ์ดก่อนจะสลับจะเงยหน้ามองฌอนด้วยความรู้สึกสับสน

ริมฝีปากบางร้ายนั่นถูกเปิดขึ้นโดยเจ้าของ "เธอต้องการให้ฉันปล่อยเธอไปไหม?”เจนกระพริบตาปริบๆ เธอไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่สัญชาติญานสั่งให้เธอก็พยักหน้าทันที

“เธอคิดว่าฉันเป็นคนดีหรือเปล่า?” คราวนี้กลายเป็นเจนที่เริ่มเงียบแต่เขากลับเขาหัวเราะเบา ๆ

"ใช่ คนอย่าง ณอน สจ๊วต ไม่ใช่ผู้ชายที่ดี มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆ”

ณอนพูดราวกับว่าเขากำลังพูดถึงใครคนอื่นทีาไม่ใช่ตัวเองก่อนจะมองไปที่เจนอย่างเฉยชาเขากำลังหลอกล่อเธอให้ดีใจแล้วตลบแตลงในคำพูดต่อมาเหมือนนักล่าที่กำลังหลอกล่อเหยื่อให้ตกกับดักที่วางไว้ รอยยิ้มยั่วยวนค่อยๆปรากฏบนใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของเขา

“ว่าไงล่ะเจนตอนนี้การ์ดนี้ไม่มีเงินแม้แต่สตางค์เดียว และสิ่งที่เธอต้องทำคือหาเงินมาไถ่ตัวเธอห้าล้าน” บัตรในมือที่ถูกแกว่งไปมาขณะที่พูดอย่างนั้น “ถ้าเธอหาเงินมาใส่บัตรใบนี้ได้ห้าล้านฉันจะปล่อยเธอไป ว่ายังไงล่ะ?"

เเล้วเธอจะพูดอะไรได้? ... เจนมองบัตรนั้นที่อยู่ระหว่างนิ้วของเขาอย่างเลื่อนลอยและความสิ้นหวังได้ถูกแสดงออกผ่านใบหน้าของเธอ…ผู้ชายคนนี้เขาไม่เคยตั้งใจที่จะไว้ชีวิตเธอ!

ห้าล้าน…สำหรับเธอในตอนนี้ นั้นเป็นจำนวนเงินที่มากมายมหาศาลมากเกินกว่าที่เธอจะบรรยายด้วยซ้ำ! นี่ฌอนต้องการแค่เงินห้าล้านเท่านั้นจริงๆหรือ? ตอนนี้เจนเข้าใจทันทีว่าเกมของเขากำลังเริ่มขึ้นเเล้ว.

ดวงตาที่แสนลึกล้ำของเขาได้จับจ้องไปที่ใบหน้าของเธออย่างตั้งใจเขารับรู้ทุกอารมณ์ที่แสดงออกผ่านใบหน้าของเธอ แสงที่รอดผ่านม่านสายตาส่องเข้ามายังดวงตาของเขาและริมฝีปากของเขาขยับขึ้นเล็กน้อย… ‘อยากจะหนีงั้นหรอ? ฝันไปเถอะ! ''

เสียงที่ดังขึ้นขณะที่ฌอนยืนขึ้น และบัตรที่เคยอยู่ระหว่างนิ้วของเขาได้ตกลงตรงหน้าเจ้าของมัน “ฉันไม่สนใจว่าเธอจะทำอะไรเจน แต่ฉันจะปล่อยเธอไปทันทีที่คุณมีห้าล้านในบัตรใบนี้ จนกว่าจะถึงเวลานั้นหยุดคิดเรื่องที่จะเป็นอิสระไปได้เลย และอย่าคิดที่จะหนี ตราบใดที่คุณยังมีอยู่บนโลกใบนี้ฉันจะตามไปลากเธอกลับมา”

ห้าล้าน…บ้าหรือเปล่าเธอจะไปหามันมาจากไหน?

ด้วยท่าทางที่เสียขวัญนั่น…เธอหันหน้าไปทางฌอนที่ยืนอยู่ที่ประตูห้องแล้วพูดอย่างร้อนรน “ คุณเป็นคนไม่มีเหตุผลเอาซะเลยนะคุณสจ๊วต! ฉันเป็นคนทำความสะอาดแล้วฉันจะหาเงินห้าล้านมาจากไหน”

ผู้ชายใจร้ายที่ยืนอยู่ตรงนั้นเอียงตัวพร้อมกับส่งสายตาไปที่เธอ “อโลร่าจะย้ายเธอไปที่แผนกพีอาร์ เธอสามารถขายรอยยิ้มแย่ๆนั่น ทำตัวน่าสงสารทำตัวเป็นคนโง่หรือแม้แต่โกหกหลอกลวงทำอะไรก็ได้ที่คนอย่างเธอสามารถเป็นได้ และทำอะไรก็ได้ที่เธอคิดว่าจะได้เงิน ที่นี่มีคนรวยมีรสนิยมแปลกๆ มากมายเธอบอกว่าเธอสามารถคุกเข่า และคร่ำครวญได้ตามต้องการใช่ไหม? ลองดูสิ หากทุกอย่างไม่ได้ผลเธอก็ลองเสนอขายร่างกายดู” ประโยคเหล่านี้ถูกจบลงด้วยมุมปากที่ถูกดึงขึ้นคล้ายแสยะยิ้ม

“ถ้าให้พิจารณาถึงสภาพของเธอในตอนนี้ฉันคิดว่า…คงจะยากหน่อย” ดวงตาของฌอนหรี่ลงขณะที่เขาบอกเธอว่า “โชคดีนะ” เธอก็เฝ้ามองดูร่างสูงและเพรียวของเขาหายไปจากสายตา

ใบหน้าของอโลร่าซีดเซียวแทบจะไม่เหลือเลือดมาหล่อเลี้ยง อโลร่าแทบจะทนดูไม่ได้…“นี่เธอไปทำอะไรให้คุณสจ๊วตโกรธ”

เจนที่หันกลับไปมองอโลร่า เธอยิ้มบางๆอย่างน่าเศร้า ตอนนั้น อโลร่า เห็นรอยฟันที่เปื้อนเลือดบนริมฝีปากซีดของเจน “ เธอ ไม่เป็นไรใช่ไหม” อโลร่าเอ่ยถาม

เจนดึงเสื้อเธอลงอย่างช้าๆก่อนจะจัดระเบียบมันเล็กน้อยเธอมองไปที่อโลร่า ที่ดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด "ฉันคิดถึงไตของฉัน อโลร่ามันทำให้ร่างกายของฉันแย่ลง ถ้าหากฉันเดินเร็วเกินไป"

"ตะ-ตะ-ไตของเธออยู่ที่ไหน"

" ถูกบริจาคไปที่ไหนสักที่ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"

ในช่วงชีวิตที่ผ่านมาอโลร่าเองพบเจอ เเละเห็นหลายสิ่งหลายอย่างมามายผ่านสายตาคู่นี้แต่ท่าทางของเจนที่พูดถึงการหายไปของไตเธอด้วยท่าทีที่สงบนั่น หล่อนทำมันได้อย่างไร แม้แต่หัวใจของเธอเมื่อได้ยินยังหวั่นไหว แต่ผู้หญิงที่สูญเสียไตคนนี้กับนิ่งเฉย

“มันเป็นไตของเธอ! เป็นส่วนประกอบของร่างกายเธอ!” อโลร่า ต้องใช้ความสามารถทั้งหมดที่เธอมีเพื่อระงับความโกรธของตัวเองที่เดือดพล่านเธอพยายามอดกลั้นเพื่อลดเสียงลงและสงบสติอารมณ์ให้มากที่สุดเธอยังคงประหลาดใจผู้หญิงคนนี้ทำเมินเฉยได้อย่างไร

เจนกัดริมฝีปากบนของเธอ "ฉันรู้." มีเพียงแค่สองคำนั้นที่ออกมาจากหญิงสาวโชคร้ายไม่มีคำพูดใดๆอีก เธอมองไปที่ อโลร่าด้วยสายตาประกายแห่งความมุ่งมั่นขณะที่ขอร้อง “ได้โปรดช่วยฉันเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหมอโลร่า” เธอไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องนี้

“นี่เธอ…โอเคตกลง!” อโลร่า หายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ เธอเป็นคนที่เข้มขวดเสมอดังนั้นเธอจึงยังไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงพบบางสิ่งในเจนที่ทำให้เธอนึกถึงตัวเอง

หลังจากครุ่นคิด อโลร่าต้องการความแน่ใจบางอย่าง “เธอแน่ใจหรอว่ายังอยากไปแผนกพีอาร์ ถึงแม้เธอจะไม่มีไต? เธอต้องดื่มแอลกอฮอล์ที่นั่นถึงแม้เธอจะไม่สามารถดื่มได้ก็ตาม มันหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยหากมีลูกค้าเจ้าปัญหาต้องการให้เธอดื่ม อย่างน้อยเธอต้องหยิบแก้วหนึ่งถึงสองแก้ว ฉันจะบอกคุณสจ๊วตเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอไม่สามารถเข้าร่วมแผนกพีอาร์ได้ ด้วยสภาพร่างกายแบบนี้” อโลล่า ไม่ต้องการให้เจนทำงานนี้ เธอแค่ต้องการช่วยเจน

“อย่าเลย อโลร่า” เจนรีบดึงอโลร่าให้กลับมาเธอมองลึกเข้าไปในดวงตานั้นอย่างอ้อนวอน "...คุณ สจ๊วตอาจรู้อยู่แล้ว” เจนพูดเช่นนั้นก่อนจะแบมือออกเผยให้เห็นบัตรธนาคารที่วางอยู่บนมือ เธอยิ้มให้อโลร่า “อโลร่าคุณรู้ดีกว่า ด้วยรูปลักษณ์ของฉันคุณคิดว่าฉันจะสามารถทำเงินได้ห้าล้านหรือเปล่า”

ด้วยคำตอบนั้นชัดเจน ออโลร่าถึงกับกระตุกเล็กน้อยเธอที่ตระหนักได้ว่า สิ่งที่คุณสจ๊วตทำมีเพียงแค่ต้องการให้ผู้หญิงคนนี้ทรมานให้เขาต้องการย่ำยีศักดิ์ศรีให้เธออับอาย

ไม่ว่าอย่างไรเขาคงโหดร้ายเกินไป ...