บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 16

“ฉัน..” เจน เปิดปากปฏิเสธตามสัญชาตญาณในความมืด เรียวปากของฌอนดูโค้งมน… เขารู้ดีว่า...คุณหนูดันน์ ผู้หยิ่งผยองจะไม่ยอมทิ้งศักดิ์ศรีของหล่อน และไม่ยอมรับการดูถูกเหยียดหยามนี้

“ ฉันสามารถเก็บเงินทั้งหมดนี้ได้ ถ้าฉันหยิบมันขึ้นมาทันภายในหนึ่งนาที? คุณพูดแบบนั้นใช่ไหม แล้วคุณจะเพิ่มให้ฉันอีกห้าหมื่นด้วย ใช่ไหม ? ”

เจนไม่สามารถพูดต่อในสิ่งที่แรกที่เธอปราถนาได้ “ฉัน” ก่อนที่ดวงตาหล่อนจะปิดสนิทดั่งคุกอันมืดมิด มีเพียงเพื่อนสาวเพียงคนเดียวที่แสดงความเมตตาแก่เธอ ภาพฝันที่เธอเห็นขณะที่เพื่อนสาวคนนั้นกำลังจะสิ้นใจ ...เธอบังคับให้ตัวเองเปลี่ยนความคิดนั้น ความภาคภูมิใจงั้นหรอ? เธอมีสิ่งนั้นตอนนี้งั้นหรือ?

เธอก็ต้องเปลี่ยนความคิดอย่างแรง! ในความรู้สึกภาคภูมิของเธอ เธอมีอะไรเหลือให้ภูมิใจ อย่างนั้นหรือ ??!! ในเวลานี้ เจน ดันน์ ไม่มีอะไรเลย.. ไม่มีครอบครัว ไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อน ไม่มีแม้แต่อดีต ...สิ่งที่ยังคงเหลือ คือ ร่างกายของเธอเอง มันจะมีประโยชน์อะไร…ในความภูมิใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของหล่อน !!

เด็กชายจอมอวดดีหัวเราะเบา ๆ

"แน่นอน ฉันรักษาสัญญา” ในดวงตาของเขามีนัยย์แอบแฝงขณะทอดมองมายังหญิงน่าสมเพชบนพื้น

"ตกลง!!" เสียงกร้าวนั้นดังก้องหู

โดยสัญชาตญาณแล้ว จะไม่มีใครคิดนอกลู่นอกทางเมื่อรับรู้ได้ถึงความเศร้าที่ซ่อนอยู่ในคำพูดเธอ ต่อหน้าทุกคนที่นั่น เจนหมอบคลานบนพื้น ขณะที่คนอื่น ๆ ขบขันและหัวเราะเยาะเธอ

"ดูสิท่านลินช์ เธอเหมือนหมาเฝ้าบ้านโง่ ๆ ของคุณไหม ??"

คำเหน็บแนมนั้นดังก้องในหู เจนกัดริมฝีปากของหล่อนอย่างแรง ขณะที่เธอรวบรวมเงินทั้งหมดที่เก็บมาได้ กระดาษเหล่านั้นถูกโปรยในอากาศมันตกลงไปทั่วทุกแห่ง เจนต้องคลานสี่ขา ถ้าหล่อนต้องการเก็บเงินเหล่านั้น

'อย่าฟังพวกเขา เจน อย่าไปสนใจ !!’ เธอพร่ำบอกตัวเอง

'สิ่งเหล่านี้มันไม่ดีอย่างไรเจน?’ เมื่อเทียบกับสิ่งที่คุณต้องทนทุกข์ทรมานในคุก คุณควรขอบคุณนายน้อยเหล่านี้ ในความใจดีของพวกเขา!

‘ชีวิตของเธอไม่มีค่าอะไรเลย เจน!! แล้วความภาคภูมิใจของเธอจะมีค่าอะไร ??’

‘เจน จำไว้ ว่าคุณเป็นหนี้เพื่อนสาวคนเดียวของเธอทั้งชีวิต และความฝันของเอ๋อไห่’

‘เธอไม่มีอะไรอีกแล้วเจน’ ดังนั้น เมื่อเหลือเพียงตัวเธอเอง เธอควรชดใช้ทุกอย่าง เพื่อชดเชยชีวิตที่สูญเสียไปเพื่อปกป้องเธอ จงไปตามความฝันของเอ๋อไห่ เธอควรทำเพื่อผู้หญิงคนนั้น !

เสียงหัวเราเยาะดังท่วมท้นความรู้สึก เธอพยายามกัดฟันไม่ยอมปล่อย แม้จะเจ็บปวดมากก็ตาม เศษเงินสองสามแผ่นหล่นลงหน้าเท้าคู่หนึ่ง เจนรีบคลานเข้าไปคว้ามันโดยไม่คิดอะไร ทันใดนั้น

เด็กอวดดีที่พวกเขาเรียกว่าคุณชายลินน์หัวเราะออกมาดัง ๆ ด้านหลังเธอ

“เฮ้! กระดิกหางด้วย ไม่งั้นจะไม่ได้เงิน” ร่างเจนสั่นสะท้านมือของเธอกำเงินแน่นขึ้น ราวกับว่าหล่อนต้องการฝังเงินนั้นไว้ในฝ่ามือ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…” เสียงหัวเราะดังขึ้น

“โอ้ย ฉันไม่ไหวแล้ว! หัวเราะจนเจ็บท้องไปหมดแล้ว "

“ หึ หึ หึ ”

“ฉันก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ฉันเดินทางไปทั่วทั้งประเทศ จากใต้จรดเหนือ เคยเห็นผู้หญิงทุกประเภทในสถานบริการแบบนี้ มีผู้หญิงหน้าเงินอยู่ทุกหนแห่ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนสิ้นหวังเรื่องเงินขนาดนี้ จุ๊ จุ๊จุ๊ !! นี่มันช่างทำให้ฉันประหลาดใจ "

“คุณชาย สจ๊วต” คุณชายลินช์ คนนั้นถามอย่างมุ่งร้ายว่า

"คุณจะไม่ให้รางวัลเธอเลยหรือ? "

คุณชายสจ๊วต! เขาหมายถึง…ฌอน สจ๊วต

ชั่ววินาทีนั้น หัวใจเจนแทบหยุดเต้น เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นอย่างเจ็บปวด ...ภาพที่เธอเห็นแทบจะทำให้เลือดทั้งหมดในร่าง ไหลออกจากใบหน้าเธอ !!

"คุณบอกว่าเธอไม่คู่ควรงั้นหรือคุณสจ๊วต ?" “ ฉันไม่คิดว่า อีสต์ เอ็มเพอเรอร์จะมีลูกเป็ดขี้เหร่ด้วยซ้ำ”

คุณชายหนุ่มผู้อวดดีเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย เขาเริ่มสังเกตใบหน้าของเจนอย่างละเอียด น่าเสียดายที่การแต่งหน้าหนา ๆ อย่างตัวตลกของเจนได้ซ่อนรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเธอไว้

"คุณไม่เชื่อฉันหรือ ?? " ริมฝีปากของฌอนโค้งลงสนิท เขาหันมาจ้องมองหน้าเจนอย่างช้า ๆ "ล้างหน้าเดี่ยวนี้" น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา และฟังดูเหนื่อยหน่ายราวกับว่าเขา ... ไม่สนใจเธอเลย

เจนกำลังจะลุกขึ้น แต่ทว่า …

“คลานไปที่นั่น” คุณชายลินช์กล่าวเสริม

เจนหันมา แม้หน้าจะซีดลง นิ้วของเธอจิกลงไปที่พื้นขณะที่พวกเขาอุ้มเธอขึ้น… ‘ต้องทนได้เจน! นี่มันเล็กน้อยมาก! เมื่อเทียบกับสามปีในคุกของเธอ นี่นับอะไรไม่ได้เลย! '

ตามที่พวกเขาคาดไว้ เธอคลานไปที่ห้องน้ำที่อยู่ติดกันอย่างว่าง่าย ที่นั่นไม่มีเครื่องมือในการลบเครื่องสำอาง ดังนั้นเธอจึงต้องล้างเครื่องสำอางโดยใช้มือล้างด้วยน้ำประปา มันไม่ได้ทำความสะอาดได้เกือบหมดจดเท่ากับน้ำยาล้างเครื่องสำอาง แต่…เพียงพอแล้วสำหรับพวกเขาที่จะได้เห็นใบหน้าที่บอบบางและเรียบเนียนนี้

เธอเดินไปที่ประตูห้องน้ำ และเปิดมันออก...

"ฉันเคยเห็นเธอคลาน ดังนั้นฉันไม่คุ้นเคยกับการเห็นเธอเดิน" คุณชายลินช์มองผู้หญิงที่ประตูด้วยรอยยิ้ม "คิดว่าไง?"

เจนหมอบลงอย่างเงียบ ๆ และใช้ขาทั้งสี่คลานไปหาพวกเขา ขาของเธออยู่ในสภาพไม่ดี และเธอคลานเข่ามาได้ระยะหนึ่งแล้ว ดังนั้นตอนนี้ความเจ็บปวดทำให้ใบหน้าของเธอเป็นสีขาวไปหมด

ความเจ็บปวดนั้น ฝังลึกถึงกระดูก แต่เธอเก็บซ่อนมันไว้อย่างดื้อรั้น…เธอเอาแต่คิดว่าเธอไม่ต้องการความภาคภูมิใจของเธอ เธอไม่มีมัน เธอไม่สนใจมัน แต่เธอจะต้องทนทุกข์ทรมานโดยไม่รู้ตัวที่จะยืนหยัด เธอยอมตายด้วยความเจ็บปวดมากกว่าที่จะส่งเสียงวิงวอน

1