บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 17

อีกฝั่งจากทางด้านนอกของห้อง อโลร่าหมุนตัวเดินกลับไปที่มุม ๆ หนึ่ง ในขณะที่เธอเงยหน้าของเธอขึ้น สายตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสายตาอันคมกริบ เธอค่อย ๆ ออกเดินอย่างช้า ๆ จนกระทั่งเธอออกมาจากห้อง ๆ นั้นได้อย่างสมบูรณ์ “เธอทำอะไรอยู่นะ ลูน่า?”

น้ำเสียงเย็นเยือกดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาลูน่าที่ยืนอยู่นอกห้องสะดุ้งโหยงและพลิกตัวกลับมา ทันทีที่เห็นว่าผู้ที่อยู่ด้านหลังของเธอคือใคร ใบหน้าแสนน่ารักของเธอก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ดูแปลกไป “มะ...ไม่มีอะไรค่ะ ฉันไม่ได้มองอะไรทั้งนั้นค่ะ...”

ลูน่าเป็นพนักงานต้อนรับที่คอยดูแลห้องหมายเลข 606 แต่ถึงอย่างไรก็ตาม เหล่าคุณชายทั้งหลายก็ไม่ได้เอ่ยขอบริการอะไรจากเธอ ส่วนอโลร่าก็ได้ส่งพนักงานทำความสะอาดคนใหม่เข้ามาแทน

แน่นอนว่าลูน่ารู้สึกแย่กับการที่เธอถูกไล่ออกมาจากห้อง ในตอนที่ไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้น เธอจึงเลือกที่จะเปิดประตูออกเล็กน้อยอย่างลับ ๆ แอบส่องเข้าไปผ่านรอยแยกนั่น ในขณะที่เธอกำลังเย้ยหยันในความไร้ประโยชน์ของเจน สิ่งที่เธอเห็นก็ทำให้ดวงตาของเธอเบิกกว้าง

อโลร่า หัวเราะเสียงเย็นให้กับตัวของเธอเอง เธอเลือกที่จะถามว่า “เธอกำลังทำอะไรอยู่” ไม่ใช่ “เธอกำลังมองอะไรอยู่” นี่ลูน่าฆ่าตัวเองชัด ๆ

“ตรงนี้ไม่มีอะไรที่เธอต้องเข้ามายุ่ง ไปต้อนรับแขกที่ชั้นหนึ่งซะ” ลูน่าทำทีเหมือนจะทักท้วง แต่อโรล่าก็ส่งสายตาเย็นชาไปให้ และลูน่าก็ปลีกตัวออกมาจากชั้นหกทันทีอย่างไม่เต็มใจนัก ในขณะนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าลูน่าจะรู้สึกไม่เป็นสุขไปเสียทั้งหมด แต่อโลร่าก็ดูจะไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย อย่างไรก็ตาม เธอคือพนักงานดูแลห้อง 606 แท้ ๆ แต่อโลร่ากลับไม่ปล่อยให้เธอเข้าไปทำหน้าที่ดูแลเหล่าแขกผู้มีเกียรติที่อยู่ด้านใน

เธอสามารถบอกได้ในทันทีผ่านการมองแค่แวบเดียว ว่าผู้คนที่อยู่ในที่แห่งนี้ล้วนแต่มีอำนาจและร่ำรวยกันทั้งนั้น แถมพวกเขายังดูหนุ่มและหล่อเหลา งดงามสมกับเป็นทายาท นี่มันคือแจ็คพอตชัด ๆ แต่อโลร่า กลับมอบหน้าที่นั้นให้กับพนักงานทำความสะอาดผู้ไร้ประโยชน์แทน

และตอนนี้เธอยังบอกให้ลูน่าลงไปต้อนรับแขกธรรมดา ๆ ที่ชั้นหนึ่งอีกด้วย!

ลูน่ากระทืบเท่าด้วยความโมโหทันที่ที่อโลร่าจากไป

อโรล่าผลักประตูออกอย่างแผ่วเบา และสิ่งที่เธอเห็นด้านในก็ทำให้เธอถึงกับอ้าปากชะงักค้างไปด้วยความตกใจ ทั้ง ๆ ที่เงามืดข้างหลังไฟนีออนนั่นคือสิ่งที่เธอเคยเห็นมาก่อน

ภายในห้อง

“คลานสิ คลานให้เร็วกว่านี้! ทำไมเธอถึงชักช้าขนาดนี้เนี่ย? หรือไม่อยากได้เงินใช่ไหม?”

เจนกัดฟัน และริมฝีปากของเธอไว้แน่น เธอพยายามเป็นอย่างมากที่จะไม่สนใจความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับกล้ามเนื้อ กระดูก และเส้นเอ็นของเธอ เธอเร่งให้เร็วขึ้น แต่ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เสื้อผ้าของเธอก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อเสียแล้ว

นับตั้งแต่ที่เธอออกมาจากคุก ร่างกายของเธอทั้งเหี่ยวแห้ง และดูขาดน้ำ เธอแทบจะไม่เหงื่อออกเลยแม้แต่ตอนที่เดินอยู่บนท้องถนนที่ร้อนระอุในช่วงฤดูร้อน แต่ในตอนนี้ อย่างไรก็ดี เหงื่อของเธอกำลังชื้นแฉะไปบนเสื้อตรงบริเวณหลังของเธอ

“เร็วเข้า! คลานมาตรงนี้สิ” ท่านลินช์พูดออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ บรรดาคุณชายคนอื่น ๆ รอบตัวเขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ฌอนมองไปที่เจนที่กำลังคลานไปหาท่านลินช์ผู้ที่เพิ่งจะอายุ 20 ปีด้วยความอับอาย และภายในเงามืด สายตาของฌอนก็ดูเหมือนจะถูกเติมเต็มไปด้วยพายุร้ายที่สุดแสนอันตราย

เจน ดันน์! เปลวเพลิงแห่งความโกรธเกรี้ยวกำลังลุกไหม้อยู่ในดวงตาของชายหนุ่ม และยังมีแรงอัดบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้อยู่ภายในอกของเขา

ณอนไม่เคยนึกสงสัยเลยว่าทำไมเขาถึงเกลียดผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่เขาเกลียดฝังลึกจนถึงจิตวิณญาณของเขา ผู้หญิงที่ทำตัวต้อยต่ำและน่าสมเพช

เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่รู้สึกพึงพอใจแม้แต่นิด ทั้งที่เขาสามารถทำสิ่งที่ต้องการอย่างการทำให้ผู้หญิงคนนั้นพบกับความอัปยศอดสูได้แล้วแท้ ๆ

“เงยหน้าขึ้นหน่อย ฉันจะได้มองเห็นหน้าเธอได้” การวางท่าทีหยิ่งผยอง และถ้อยคำป่าเถื่อนที่ถูกพ้นออกมากระทบใบหูของเจน แต่การแสดงออกของเธอยังคงไม่เปลี่ยนไป เธอไม่ได้แสดงออกว่ากำลังโกรธหรืออับอาย เจนทำเพียงแค่ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นอย่างเชื่อฟัง ทำตัวเหมือนตุ๊กตาไม้ที่ไร้ซึ่งชีวิต เธอแค่เคลื่อนตัวไปตามคำสั่งของคุณชายลินช์เท่านั้น

“ให้ตายสิ! นี่มันอะไรกัน?!” หนึ่งในกลุ่มเพื่อนของท่านลินช์ร้องออกมาจากทางด้านหลังของเขา พลางมองดูเจนเหมือนกับคนเพิ่งเห็นผี “ท่านลินช์ ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนตัวตลกได้แม้จะไม่ได้แต่งหน้า”

“ท่านสจ๊วตพูดถูกนะท่านลินช์ ไวน์ชั้นดีก็ต้องคู่กับผู้หญิงชั้นดี เพราะฉะนั้นหญิงที่อัปลักษณืเช่นนี้จะเหมาะกับวิสกี้จากท่านลินช์หรือ?” เหล่าคุณชายคนอื่น ๆ เริ่มเอะอะโวยวายเหมือนกับคณะประสานเสียงที่ไม่ได้ร้องเพลงแต่เป็นการดูหมิ่นเหยียดหยาม

เจนก้มหน้าลงก่อนจะลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีก็ต่อเมื่อพวกเขายังไม่ให้บังคับให้เธอดื่มอะไร

ตั้งแต่ที่ยัยเพื่อนสาวคนหนึ่งยอมตายเพื่อเธอ ชีวิตของเจนก็ไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกต่อไป หากเธอต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ เธอก็ไม่ควรที่จะเสี่ยงด้วยการดื่มแอลกอฮอล์ใด ๆ ทั้งสิ้น ไตที่เหลือเพียงข้างเดียวของเธอไม่ควรได้รับความเจ็บปวดจากเครื่องดื่มแรง ๆ พวกนั้น