บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 18

อโลร่าจะบอกณอนได้ยังไงว่าเขาทำผิดในเมื่อเขาเป็นเจ้านาย สิ่งที่เธอทำได้มีเพียงแค่เฝ้ามองเจน และรู้สึกสงสารหล่อนเท่านั้น

ผู้หญิงคนนี้ทำอะไรหนอเจ้านายเธอถึงได้ใจไม้ไส้ระกำกับหล่อนขนาดนี้

สายตาของอโลร่าเต็มไปด้วยความสับสน ขณะที่เฝ้ามองเจนค่อยๆขโยกเขยกเดินเกาะผนัง ผ่านเธอไป

บัตรธนาคารที่อยู่ในมือของอโลร่ารู้สึกร้อนฉ่าขึ้นมาทันที

เมื่ออโลร่าหันหลังกลับ เธอรีบตรงดิ่งไปยังห้องทำงาน เพื่อรีบเอาเงิน และบัตรนั่นใส่ไว้ในตู้เซฟ เมื่อนั้นความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่มือของเธอจึงหมดลง

อโลร่าย้อนกลับมาที่ห้อง606 หล่อนเปิดประตูเข้าไปได้นิดเดียวก็เกือบจะชนเข้ากับฌอน

“คุณสจ๊วต” อโลร่าค้อมศีรษะทักทาย ฌอนตอบกลับเบาๆว่า “อืม” ก่อนจะเดินอ้อมผ่านอโลร่าออกจากห้องนั้นไป

เมื่ออโลร่าเข้ามาในห้อง พวกเหล่าคุณชายยังคงคุยกันถึงเจน “ยัยผู้หญิงคนเมื่อกี้นี่ไม่ไหวจะดูจริงๆ นี่ผมก็ไปมาหลายที่ เห็นมาหลายแบบนะพวกหน้าเงินเนี่ย แต่ไม่เคยเจอใครไร้ยางอายหน้าเงินขนาดนี้เลย แบบ สุดอ่ะ”

“นั่นสิ จำตอนที่ยัยนั่นคลานสี่ขาได้มั้ย น่าเตะชะมัด หน้าด้านมากอ่ะ นี่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเศษเงินจริงๆนะ เหนือระดับจริงๆ”

อโลร่าอยากจะเถียงออกไปเหลือเกิน

ที่พูดๆกันออกมาน่ะ ไม่ได้รู้อะไรเลย

ถ้าเจนเป็นคนหน้าเงินจริง ตอนออกจากห้องไป เจนคงไม่เอาเงินพวกนั่นส่งให้อโลร่าโดยไม่ลังเลใจสักนิดหรอก

ถ้าเจนเป็นคนหน้าเงิน เจนจะทนทิ้งเงินทั้งหมดนั่นไว้แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองสักนิดได้เลยเหรอ

…

เจนรู้สึกเหนื่อยล้าสายร่างแทบขาด หล่อนกลับมายังห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนจากชุดตัวตลก ไปใส่ชุดของตัวเองอีกครั้ง

เหงื่อเหนอะหนะบนใบหน้าทำให้เจนรู้สึกไม่สบายตัว เธอจึงเดินไปที่ห้องน้ำที่อยู่ในห้องแต่งตัว เธอใช้มือรองน้ำประปาก่อนตวัดขึ้นใบหน้าเพื่อชำระเหงื่อ

เจนรู้สึกลมไหววูบ ร่างของเธอแข็งขืนขึ้นมาทันทีเมื่อได้เห็นชายหนุ่มปรากฏตัวในเงาสะท้อนของกระจก เจนเผลอกำมือโดยไม่รู้ตัว

“คุณ สจ๊วต”

ในกระจกนั้น ชายหนุ่มมองเจนด้วยใบหน้าเรียบเฉย

เพียงชั่วอึดใจสั้นๆ เขาเสียดสีออกมา “ เฮ้ ฉลาดขึ้นหน่อยแล้วนี่ ก็ว่าอยู่แล้ว พวกเด็กดื้อด้านน่ะ มันต้องส่งให้ไปอยู่ที่อย่างนั้นแหละ ถึงจะทำตัวดีขึ้นมาได้”

ฌอนป้ายมือหนามาที่ใบหน้าของเจนเบาๆ มือใหญ่ที่เกือบปิดใบหน้าของเธอ มีเพียงหัวแม่มือที่ค่อยๆไล้แก้มซีดไร้สีเลือดของเจนเบาๆ ริมฝีปากหยักค่อยๆขยับอย่างเย็นชา “เสียดายที่ช้าไปหน่อยเจน ดันน์ โธ่ แม่สาวเจน ผู้โด่งดัง ไม่น่าเลยนะเธอ ถ้าเพียงแต่เธอว่านอนสอนง่ายแบบนี้เมื่อสามปีก่อน วันนี้เธอคงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เธอว่าไหม?”

เจนรู้สึกจุกที่หัวใจ เธอรู้ดีว่าฌอนหมายความว่าอะไร

ถ้าเธอเป็นคนหัวอ่อนว่านอนสอนง่ายเมื่อสามปีก่อน ถ้าเธอไม่ได้ฆ่าโรสลิน ซัมเมอร์ เมื่อสามปีก่อน เธอคงไม่ต้องไปใช้ชีวิตอยู่ในคุก เธอจะยังคงเป็นทายาทสาวตระกูลดันน์แห่งเพิร์ล ซิตี้ ไม่ใช่มาเป็นผู้หญิงชั้นต่ำไร้ค่าน่าสงสารแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้

เจนรู้ดี เจนเข้าใจดีทุกอย่าง

ริมฝีปากเธอไหวระริกเมื่อตอบเขาไปว่า “ คุณพูดถูกทุกอย่างค่ะ คุณสจ๊วต” เจน ดันน์เมื่อสามปีที่แล้วคงเถียงสุดใจเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ใจของตัวเอง แต่สามปีที่ผ่านมามันสอนเธอว่า เงียบไว้ดีกว่า

“คุณสจ๊วต!” เธอย้ำออกมาอีกครั้ง

“อะไรอีกล่ะ”....น้ำเสียงของเขาทำให้เจนสงสัยว่านี่เธอคิดไปเอง รึว่าเสียงของฌอน.....

ทันใดนั้น สมองของเจนก็แล่นอย่างรวดเร็ว

“คุณสจ๊วตคะ จ่ายมาก่อนค่ะ” เจนกล่าว “ นี่คือธุรกิจใช่มั้ยคะ และฉันก็กำลังให้บริการคุณ ดังนั้นถ้าจะแตะต้องตัวฉันคุณก็จ่ายมาก่อนค่ะ”

คำพูดของหล่อนทำให้ฌอนนึกย้อนกลับไปในห้อง 606 ว่าผู้หญิงคนนี้ยอมต่ำเอาตัวเข้าแลกได้ขนาดไหนเพื่อเศษเงิน

ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างฌอนเองปวดใจทุกครั้งที่มองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาขณะนี้ แต่อย่างไรก็ตาม ด้วยความที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเหตุผลนั้นมันคืออะไร เขาจึงยกให้ว่าเป็นเพราะความเกลียดชังขยะแขยงที่ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆเช่นนั้น

ฌอนปล่อยมือจากเจนทันที “ออกไปซะ”

เจนลนลาน รีบเปิดประตูออกจากห้องแต่งตัวไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

ในห้องน้ำของห้องแต่งตัว ใบหน้าหล่อเหลาของฌอนฉายแววเย็นชาออกมา ไม่ว่าใครเห็นแววตาของเขาตอนนี้ก็คงจะหนาวไปตามๆกัน

เจนแวะมาขออนุญาตลางานจากอโลร่า ก่อนที่จะรีบตรงดิ่งกลับไปห้องพักของเธอที่ตึกห้องพักพนักงานที่เซาท์เบย์

ที่ห้องของเจน รูมเมทซูซี่ยังไม่กลับมา เจนยืนอยู่ที่หน้าต่างมองออกไปอย่างว่างเปล่า บานหน้าต่างเปิดกว้างปล่อยให้สายลมเย็นพัดละอองฝนเข้ามาปะทะตัวเธอเบาๆ

เจนได้แต่บอกตัวเอง”พรุ่งนี้มันจะดีขึ้น”