บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 19

วันถัดมา

เจนที่เพิ่งมาถึงจอีสต์ เอ็มเพอเรอร์ เธอเริ่มสังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกไป ผู้คนที่อยู่รอบตัวเธอรวมตัวกันเป็นกลุ่มเล็กกลุ่มน้อย และกระซิบขณะที่พวกเขาชี้มาที่เธอ

เจนไม่ใส่ใจกับสิ่งรอบข้าง บางทีอาจเป็นเพราะเธอถูกสั่งย้ายจากคนทำความสะอาดไปแผนกพีอาร์ นั่นเป็นเรื่องปกติที่เธอจะดึงดูดความสนใจจากพวกเขา

ถึงอย่างไรเมื่อเธอเข้ามายังห้องรับรองของแผนกพีอาร์ เธอพบคำตอบของความผิดปกติในวันนี้และเธอช่างไร้เดียงสาจริง ๆ

“ ฮ่าฮ่าฮ่า มีหมาอยู่ที่นี่แล้ว” การเยาะเย้ยอย่างไม่ทันตั้งตัวได้เปลี่ยนใบหน้าเป็นสีขาว เธอจำผู้หญิงที่ชี้มาที่เธอได้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจากพนักงานต้อนรับของห้อง 606 ลูน่า

“ อย่าเสียงดังไป ลูน่า ตาของพวกเราไม่ได้บอด พวกเรามองเห็นหมากำลังเดินเข้ามา”

ลูน่าหัวเราะอย่างเบิกบาน “ โอ้ แต่เธอไม่ได้เห็นมันกับตา! ผู้หญิงคนนี้สวมชุดตัวตลกพร้อมการแต่งหน้าที่อุบาทว์ขั้นสุด คุณชายลินช์ นั้นขอให้เธอคลานเข่าสี่ขาตอนหล่อนรับเงิน และเธอก็ทำตามอย่างว่าง่าย เขาสั่งให้เธอกระดิกหางและเธอก็ทำ ฉันสาบาน! ฉันกรู้สึกไม่ดีที่ได้เห็นมันเหมือนกัน!”

ตูม! มันเหมือนราวกับว่าเลือดทั้งหมดของเธอกำลังหมุนกลับไปทางอื่นในทันที!

เจนกระพริบตา ใครปิดไฟ? ทำไมมันมืดแบบนี้ … ในสายตาคนอื่นนั้นเห็นเพียงแค่ เจนที่ยืนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นแต่หน้าของเธอดูตกใจมาก สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือ ที่เจนตกใจมากนั้นเป็นเพราะจู่ๆเธอก็มองไม่เห็นอะไรเลย!

สัมผัสของการมองเห็นของเธอว่างเปล่าเพียงชั่วคราว ในขณะที่ประสาทได้ยินมีประสิทธิภาพที่ดีขึ้นกว่าที่เคย เธอได้ยินทุกถ้อยคำที่พูดเหน็บของเพื่อนร่วมงานทุกคนส่งเสียงคิกคักอย่างโหดร้าย

นั่นเป็นคงเป็นเหตุผลของความคิดสั้นวินาทีนี้เธอสร้างความสนุกให้กับความคิดที่ของตัวเอง 'ฉันหวังว่าฉันจะได้ตายตอนนี้' ถึงจะเป็นเช่นนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ในคุกที่เต็มไปด้วยความหวังสำหรับอนาคตที่ปรารถนากำลังเบิกบานในใจของเธออีกครั้ง

ไม่…ตอนนี้เธอตายได้ยังไง?

เธออยู่บนโลกนี้ในนามของผู้หญิงคนที่สละชีวิตให้เธอ

แสงเล็กน้อยเริ่ม ปรากฏขึ้นอีกครั้งภายใต้การมองเห็นของเธอ เจนยืนนิ่งเหมือนตุ๊กตาที่สร้างจากโคลนโดยปล่อยให้พวกหล่อนถากถาง และเย้ยหยันเธอตามใจชอบ ไม่มีการตอบกลับจากการกระทำใด ๆ ของเธอ

ลูน่ารู้สึกโมโหเมื่อมองไปที่เจนก่อนที่เธอจะสาวเท้าตรงเข้าไปหาเจนเพื่อผลักเธอ “เธอเสเสร้ง อะไร? อย่าทำตัวเป็นแม่พระในเมื่อเธอเป็นได้ก็แค่นังตัวดี! ฉันไม่เห็นว่าเธอจะทำตัวสูงส่งและยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เมื่อตอนเธอส่ายก้นต่อหน้าผู้ชายพวกนั้นเพื่อเงิน!” คำพูดแค่นั้นคงไม่เพียงพอสำหรับลูน่าเธอจึงเตะเจนแถมไปอีกหนึ่งที

ขาที่มีปัญหาของเจนก่อนหน้านี้ ทำให้เธอไม่สามารถทนต่อการเตะจากรองเท้าส้นเข็มของลูน่าได้ เธอเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้นอย่างแรง

“เธอควรเบากว่านี้นะลูน่า เธอไม่ควรเตะเธอจนล้มลงบนพื้น” การกระทำของลูน่า ได้รับการทักท้วงไม่ว่าพวกเขาจะสนุกปากในการดูถูกเธออย่างไร แต่นั่นเป็นเพียงการถากถางทางวาจาเท่านั้นจริง ๆ แต่การทำร้ายร่างกายเจนถือเป็นอีกเรื่อง

ลูน่าพยายามแก้ตัว “ฉันแทบไม่ได้ออกแรงอะไรเลย! ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าเธออ่อนแอขนาดนี้” เธอไม่สามารถกลั้นได้อีกแล้วขณะที่พูดแก้ตัวเช่นนั้น เธอได้เหยียดขาออก และเตะเจนอีกครั้งราวกับว่าเธอเป็นเศษขยะ “หยุดได้แล้ว ลุกขึ้น มันไม่สนุกเลยที่เธอเอาแต่เสแสร้ง และแม้ว่าเธอจะอยากเล่นบท แมรี่ ซู แต่อย่างน้อยเธอควรดูดีให้มากกว่านี้ "

นั่นยังไม่สาแก่ใจ เธอหมุนตัวกลับมา และยิ้มอย่างซาดิสต์ให้กับบรรดาหญิงสาวที่ร่วมขบวนการในครั้งนี้ “ โอ้เมื่อกี้ ฉันเปล่านะ? นี่ทำไมฉันไม่รู้? นึกว่าเตะหมา! นั่นมันไม่ใช่หมาเหรอ”

“ ฮ่าฮ่าฮ่า ... ใช่แล้วลูน่า แน่นอนว่าเธอไม่ใด้ทำอะไรประเภทนั้นเธอไม่ได้เตะใครเธอแค่เตะหมาเท่านั้น”

“มาสิ เห่าให้เหมือหมาหน่อย”

“ทำไมเธอไม่คลานเหมือนหมากันนะ? กระดิกหางเหมือนที่ทำในห้องเมื่อคืนสิ! บางทีเราอาจจะให้รางวัลถ้าเธอกระดิกหางได้เก่ง ๆ”

ท่ามกลางเสียงเยาะเย้ยและแหน็บแนมเจนพยุงตัวขึ้นจากพื้นอย่างไร้คำพูดโต้ตอบใดๆ

"พวกเธอกำลังทำอะไร? ไม่มีงานต้องทำกันเหรอ!” ประตูุถูกเปิดอย่างกะทันหัน อโลร่าไม่คิดมาก่อนว่าว่าจะได้เห็นภาพนี้ ทันทีที่เดินเข้ามา อีกแล้วเจน ยัยผู้หญิงโง่คนนั้นกำลังโดนรังแกอย่างเห็นได้ชัด! ท่าทางของอโลร่าดูแข็งกร้าวเธอจับจ้องมองทุกคนที่ยืนอยู่ “ทำไมถึงมารวมตัวกันที่นี่? ไปทำงาน!”

เหล่าบรรดาผู้หญิงที่หยิ่งผยองพวกนั้นเมื่อไม่กี่นาทีก่อน กำลังหดตัวเข้าไปในเปลือกหอยของตัวเอง และรีบวิ่งออกจากห้องไป

อโลร่า เป็นที่ขึ้นชื่อในเรื่องความโหดเหี้ยม และแม้ว่าพวกหล่อนจะไม่เคยสัมผัสกับวิธีการของเธอโดยตรง แต่ก็เคยผ่านหูเข้ามาบ้างจากคำบอกเล่า คงไม่มีใครอยากอยู่ในจุดที่ต้องทดสอบความเหี้ยมนั้น

“นี่เธอโง่หรือเปล่า? ถูกคนพวกนั้นกลั่นแกล้งทำไมคุณไม่ตอบกลับ” อโลร่า พุ่งเข้าไปหาเจนด้วยความรวดเร็วและดึงเธอขึ้นมาจากพื้นด้วยความโกรธที่เดือดดาล

“มาที่นี่สิเจน คุณโจเนสสัน อยากจะซื้อเครื่องดื่มให้เธอ”

เจนส่ายหัวไปมา “ ฉันแพ้แอลกอฮอล์”

การแสดงออกของเจนนี่เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันทีเธอตะโกนเสียงหลง “นี่เธอกล้าปฏิเสธน้ำใจคุณโจเนสสัน เธอทำให้เขาผิดหวัง! เธอกำลังดูถูกเขาใช่ไหมเจน”

เจนมองไปที่ชายคนนั้นและดูเหมือนว่าเขาดูไม่พอใจจริง ๆ

ไม่มีทางเลือกอื่นเหลือแล้วนอกจากการอธิบายเหตุผลนี่ “ฉันแพ้แอลกอฮอล์จริง ๆ นะคะ คุณโจเนสสัน ฉันเกือบจะตายไปครั้งหนึ่ง ถ้า…ฉันดื่มมันเข้าไป ร่างกายที่ไร้ประโยชน์ของฉันจะต่อต้านมัน และนั่นจะทำให้คุณมีความยุ่งยากขึ้นอย่าเสียเวลากับเรื่องไร้สาระเช่นฉันเลย ฉันไม่คู่ควรที่จะทำให้คุณเสียเวลา”

ถึงแม้ว่าโจเนสสันจะมองข้ามข้ออ้างของเธอไป ทำให้เขาไม่ยืนกรานว่าเธอให้ดื่มถึงกระนั้นเขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆแบบนั้นแน่

“แล้วเธอทำอะไรได้บ้าง”

“ฉัน…” ประโยคของเจนถูกขัดขึ้นด้วยการพูดแทรกของเจนนี่ “ทำไมเราไม่ให้เธอร้องเพลงล่ะคะคุณโจเนสสัน? ฉันพนันได้เลยว่ามันคงจะน่าสนใจไม่น้อยที่จะได้ยินน้ำเสียงอันไพเราะของเธอ

น้ำสียงของเจนถูกทำลายในตอนที่เธออยู่ในคุก ตอนนี้เสียงของเธอแหบ และแห้งเกรอะกรัง นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงพูดได้ไม่ปกติ และถึงแม้ว่าเธอจะพูดออกมาก็จะมีแค่เสียงเบา ๆ เท่านั้น

“แค่พูดเสียงของหล่อนยังฟังดูแย่ การร้องเพลงของเธอจะดีแค่ไหน”

"นายท่านโจเนสสัน ~” เจนนี่นั่งลงบนตักของโจเนสสันพลางสะอื้น “นายท่านโจเนสันขา~เราอาจได้ยินการร้องเพลงที่ดีได้ทุกที่ ดังนั้นการร้องเพลงครั้งนี้จึงน่าสนุกยิ่งขึ้นไงคะ ให้เธอร้องเพลงไปเรื่อย ๆ ถ้าคุณไม่ชอบเสียงของเธอเราก็แค่อุดหู”

“ยัยนั่นเสียงแย่พออยู่แล้วทำไมเธอถึงอยากให้ร้องเพลงอีก” นายโจเนสสันกล่าวอย่างไม่สนใจ

“ก็เพราะเสียงเธอฟังดูแย่มาก ฉันแค่อยากดูว่าเสียงของเธอจะแย่ลงไปอีกหรือไม่ ถ้าเราให้เธอร้องด้วยเสียงแหบนั่น” เธอเอนตัวลงบนแขนของโจเนสสันขณะที่เธอพูด “ ได้โปรดเถอะนะคะ นายท่านโจเนสสันได้โปรดเถอะค่ะ สวยไหมคะ~ น่ารักไหมคะ”