บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 20

โจเนสสัน ไม่เหลือจิตใจที่เคยมีเหตุผลของเขาอีกต่อไป ในเวลานี้เขาทำตามคำขอของเจนนี่อย่างว่าง่าย โดยไม่คำนึงถึงเจน “ได้เสมอ ไม่ว่าเธอต้องการอะไร” มือของเขาลูบไปตามต้นขาของเจนนี่ขณะพูด

“เธอน่ะ! อย่าเที่ยวพูดว่าฉันไม่ใจกว้าง” โจเนสสันดึงเงินสดออกมาจำนวนหนึ่งจากกระเป๋าเอกสารของเขา จากการประมาณด้วยสายตาน่าจะมีห้าหมื่น “หนึ่งพันสำหรับทุกเพลงที่ร้อง ถ้าร้องเพลงได้สิบเพลงก็จะได้หนึ่งหมื่นถ้าสามารถร้องเพลงได้ถึงห้าสิบเพลงเธอสามารถเก็บเงินทั้งหมดตรงนี้ไปได้” ห้าสิบเพลงคงใช้เวลาอย่างน้อยสามชั่วโมง ~~~

“อ๊ะ นายท่านโจเนสสันทำไมคุณถึงให้เธอมากขนาดนี้ ~~~?”

“อย่าห่วงเลยที่รัก ฉันจะให้มากกว่านี้ในภายหลัง” เขามอบสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นรอยยิ้มที่มีทรงเสน่ห์ที่สุดของเขาให้เจนนี่

“อ๊ะ ~ คุณใจร้ายมากค่ะ ท่านโจเนสสัน” เจนเดินส่ายเอวเลื่อนตัวลงจากตักของโจเนสสันขยับย้ายสะโพกขณะเดินไปที่เคาน์เตอร์คาราโอเกะเพื่อเลือกเพลง “ อย่าบอกว่าฉันไม่ได้ช่วยเธอนะเจน ฉันเลือกเพลงให้เธอทั้งหมดห้าสิบเพลง” เมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอก็เคาะหน้าจอด้วยความบรรยากาศแห่งความคุ้นเคย จากเพลงที่หนึ่งไปสอง… สาม…

เมื่อเธอทำเสร็จเธอก็กลับไปหาโจเนสสัน

เจนหยิบไมโครโฟนขึ้นมาอย่างช้า ๆ …เธอกระพริบตาเมื่อเห็นว่าเพลงแรกคือ ‘Tibetan Plateau’ สองคือ "Even in Death I’ll Love" และอันดับที่สามคือ "The Mountain Road with Eighteen Turns" ... หลังจากนั้นสำหรับเพลงที่เหลือเจนไม่รู้สึกประหลาดใจอีกจากเลือกของเจนนี่

เจนนี่ต้องการให้เธอเลือดหมดตัวอย่างไม่ต้องสงสัย

ถ้าเสียงของเธอไม่ได้ถูกทำลายมามาก เจนมีคุณสมบัติที่จะเป็นนักร้องที่ดีคนหนึ่ง อย่างไรก็ตามในตอนนี้เสียงของเธอเหมือนตะปูถูกตำบนกระดานดำ เธอเริ่มร้องเพลงด้วยเสียงแสบแก้วหู หนุ่มใหญ่วัยกลางคนโจเนสสันถึงกับขมวดคิ้วทันที เจนนี่ก็ยื่นที่อุดหูให้เขาอย่างมีน้ำใจ

ในขณะเดียวกันเธอมองไปที่เจนด้วยความสนุกสนานแบบโรคจิต

เจนร้องจบเพลงแล้วเพลงเล่า แต่ไม่มีใครฟัง หนุ่มใหญ่กำลังอุ้มเจนนี่ขณะที่เขาดูหนัง ส่วนเจนนี่เล่นเกมบนโทรศัพท์มือถือ

ไม่มีใครเอ่ยบอกเจนให้หยุด หลังจากที่เธอร้องเพลงสักระยะ เธอรู้สึกว่ากำลังจะสูญเสียเสียงของเธอ

เธอฝืนตัวเองยืนด้วยขาข้างที่เจ็บ ถึงแม้จะใช้ไมโครโฟน แต่พวกเขาก็แทบไม่ได้ยินเสียงของเธอในขณะที่เธอร้องเพลงที่มีคีย์โน้ตที่สูงแหลม

“เอาล่ะพอแล้ว” โจเนสสันลุกขึ้นทันที และดึงที่อุดหูออก เขาขมวดคิ้วขณะมองไปที่เจน “เงินทั้งหมดบนโต้ะเป็นของเธอ”

เจนนี่รีบกระโจนเข้าไปในบทสนทนาทันที “แต่ ท่านคะเธอยังร้องเพลงไม่จบ”

“ช่างเถอะ ช่างเถอะ ฉันเองก็ไม่ชอบฟังเสียงที่เเย่นั่น หล่อนแทบจะสูญเสียเสียงนั้นไปแล้ว คืนนี้เหลือเวลาอยู่น้อยนิดแล้ว และฉันอยากเป็นเจ้าบ่าวของเธอคืนนี้”

เจนนี่ไม่พอใจอย่างมากแต่เธอก็ไม่โง่พอที่จะพูดขัดผู้อุปถัมภ์เธอ แต่เธอแสดงออกด้วยการลดใบหน้าลงทันทีอย่างเขินอายและพูดอย่างอ่อนหวานว่า“ โอ้ นายท่านโจเนสสัน ~ คุณใจร้ายจัง!”

“อย่าเรียกฉันว่านายท่านโจเนสสันเรียกฉันว่าแด๊ดดี้ ฉันจะพาเธอไปยังห้องจัดงานแต่งงานของเรา” เขาพาเจนนี่ออกไปจากห้อง ในขณะที่คนหลังยังคงเรียกเขาว่า "แด๊ดดี้" อย่างออเซาะ

ก่อนจะเดินผ่านเจน เธอก็หยุดและพูดอย่างจองหองว่า “ตอนนี้เสียงของเธอแหบจากการร้องเพลงที่ผ่านมา และตอนนี้มันฟังดูดีขึ้นด้วย เธอควรจะขอบคุณฉันทั้งหมดนี้ ฉันเป็นคนขอให้เธอร้องเพลง และมันทำให้มันฟังดูดีขึ้นใช่ไหม”

เจนไม่ปริปากออกมาสักคำ ทั้งสองคนได้เดินจากไป ในที่สุดขาของเธอก็ไม่สามารถทรงตัวได้อีกต่อไป ... เธอก็ล้มลงไปบนพื้นพร้อมกับเสียงที่สั่นเครือ

เธอนั่งอยู่บนพื้น และใช้เวลาหลายนาทีในการนวดหัวเข่า และกล้ามเนื้อจนในที่สุดเธอก็คลายอาการปวดที่ขา เธอก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะเอื้อมมือที่สั่นเทาไปกำเงินบนโต๊ะให้แน่น สุดท้ายแล้วเธอก็ยกขาขึ้น และเดินออกจากห้องไป

"จริงเหรอ?" ซูซี่ถาม “เจนใคร ๆ ก็บอกว่าเธอเข้าตาจนกับเงินมากจน…คลานไปกับพื้น กระดิกก้นและอ้อนวอน มันเป็นเรื่องโกหกใช่ไหม? บอกฉันว่ามันเป็นเรื่องโกหก” ซูซี่รู้สึกร้อนรนเล็กน้อย

ราวกันเธอได้เหวี่ยงค้อนเข้าที่หน้าอกของเจน จนร่างที่ตึงเเข็งแกว่งไปมาเธอทรงตัวก่อนที่จะมองซูซี่อย่างราบเรียบ "ใช่มันเป็นเรื่องจริง"

“สิ่งที่พวกเขากำลังพูดเป็นเรื่องจริง!” ดวงตาของซูซี่เบิกกว้างและเธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยความประหลาดใจ ฉันไม่เคยมีความคิดว่าคุณเป็นคนแบบนั้นเจน! ความคิดที่ว่าคุณยอมขายศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อเงิน!

“เจนเธอขายมันหมดแบบนั้นได้ยังไง? เธอกลายเป็นคนแบบนั้นได้ยังไง? ฉันปกป้องเธอด้วยซ้ำเวลาที่พวกเขาพูดเกี่ยวกับเธอ! เธอกล้าทำอะไรที่ไร้ยางอายได้ยังไง?!” ซูซี่กล่าวหาเธอเสียงดังและโกรธ “ฉันมองเธอผิดไป!”

เจนยืนอยู่ที่ประตูห้องนอน และรับข้อกล่าวหาของซูซีดั่งเช่นที่ฝนตกใส่เธอ เธอมองไปที่สาวมหาลัยอย่างสงบนิ่งและยิ้มอย่างใจเรียบเฉย

“นี่เธอยิ้มได้อย่างไร” ซูซี่ไม่เชื่อ “ยังยิ้มออกได้ยังไง? เจนยอมทำทุกอย่างเพื่อเงินหรือเปล่า”

ซูซี่ตะโกนใส่เจนอย่างร้อนรน “เงินสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ”

เสียงของซูซี่ร้องโหยหวนในขณะที่ดวงตาของเจนนิ่งสงบราวกับแอ่งน้ำที่ตายแล้ว เธอจ้องมองไปที่หญิงสาวที่เกี้ยวกราด และพูดว่า “ถ้าเงินเป็นเรื่องไม่สำคัญจริง ๆ ทำไมคุณถึงมาทำงานที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ล่ะ” เจนเอ่ยถามช้าๆ ไม่มีอารมณ์ใด ๆ ในน้ำเสียงนั้น ราวกับว่าเธอกำลังพูดถึงความจริง

"ฉัน…!" การแสดงออกของซูซี่เปลี่ยนไป "ฉันไม่เหมือนกับเธอ! ฉันมาที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์เพื่อเป็นพนักงานเสิร์ฟอาหารเท่านั้น เธอรู้ดีว่าสถานการณ์ครอบครัวของฉันเป็นอย่างไร ฉันทำงานที่นี่เพื่อหารายได้ส่วนหนึ่งสำหรับค่าเล่าเรียน และค่าครองชีพเท่านั้น” ซูซี่พูดอย่างนั้นเธอมองเจน และพูดต่อว่า “ไม่เหมือนเธอหรอก ฉันจะไม่ทำทุกอย่างเพื่อเงิน ไม่เหมือนเธอ ฉันมีเงื่อนไขที่สำคัญที่สุด!”

เจนยิ้มอีกครั้ง ซูซี่บอกว่าเธอไม่มีเงื่อนไขที่สำคัญ แต่ว่าเธอมี เงื่อนไขที่สำคัญของเธอคือ - เธอจะไม่แตะแอลกอฮอล์แม้แต่หยดเดียว และสิ่งที่สำคัญที่สุดของเธอคือ - เธอจะมีชีวิตอยู่