บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 21

เมื่อคนเรายอมอ่อนน้อมถ่อมตนเพียงเพราะผลสุดท้ายคือ—การต้องการมีชีวิตอยู่

เธอมองไปที่ใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์และไร้เดียงสาของซูซี่ ชีวิตที่สดใสและมีสีสันของเธอเป็นสิ่งที่เจนไม่เคยคาดหวังว่าจะได้สัมผัสมันอีกครั้ง

"เธอ! เธอยังยิ้มได้ยังไงกัน?!” ซูซี่กระทืบเท้า “ เอาสิ่งนี้ไปจากฉันเจน มันไม่สำคัญหรอกว่าเธอจะได้เงินเท่าไหร่เพราะใคร ๆ ก็ดูถูกเธอทั้งนั้น! แม้แต่เหล่านางแบบในแผนกต้อนรับลูกค้า ที่ขายร่างกายเพื่อเงินก็ยังดูมีศักดิ์ศรีมากกว่าเธอซะอีก! เธอโยนความภาคภูมิใจศักดิ์ศรีทั้งหมดทิ้งไป ในเมื่อเธอทำอะไรแบบนั้นแล้วตอนนี้ใครเขาจะเคารพเธอ?

ด้วยเหตุนี้เธอจึงเก็บตัวอย่างเย็นชาและหันหน้าหนีเจน เจนยืนอยู่ตรงนั้นไม่นานก่อนที่เธอจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของเธอ ความเหนื่อยล้าถูกแสดงขึ้นทั่วทั้งใบหน้าของเธอ และคำพูดของซูซี่ก็ยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอ… “ฉันทำแค่นี้เพื่อหารายได้ส่วนหนึ่งสำหรับค่าเล่าเรียนและค่าครองชีพ ไม่เหมือนเธอ ฉันจะไม่ยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อเงิน”

เจนหัวเราะ…เธอทำเพื่อหารายได้และค่าครองชีพ เพื่อที่เธอจะได้มีหลังคาคลุมศีรษะและอาหารกินประทังชีวิต เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องไปเป็นขอทานข้างถนน ทำไมเธอถึงต้องการเงินนั้นอีก?

ถ้าเธอรู้ว่าการพยายามช่วยซูซี่ในห้อง 606 จะนำไปสู่ปัญหาทั้งหมดนี้ถ้าเธอมีโอกาสเลือกอีกครั้งเธอจะ ...?

ขณะที่เธอคิดจบ เธอก็ล่องลอยไปสู่ห้วงนิทรา

ครั้งต่อไปที่เธอตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปนั้น เธอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในโรงพยาบาล

“ ตื่นแล้วเหรอ?”

เจนลืมตาขึ้นและพูดเบา ๆ ว่า “ฉันอยู่ที่ไหนอโลร่า” คอของเธอแห้งผากจนรู้สึกเจ็บขณะที่เธอพูด

"โรงพยาบาล" อโลร่าหั่นแอปเปิ้ลเป็นชิ้นเล็ก ๆ พอดีคำแล้วใช้ไม้จิ้มฟันป้อนเจนหนึ่งชิ้น “ กินก่อนไว้ค่อยคุยกันทีหลัง”

การแสดงถึงความกังวลนั้นทำให้เจนรู้สึกอึดอัด แต่เธอก็ยังคงกินแอปเปิ้ลที่ อโลร่า ป้อนให้เธอ “ ทำไมฉันถึงอยู่ที่โรงพยาบาลหรอคะ? อโลร่า”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อโลร่าก็เริ่มโกรธ

การแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง “ ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลหน่ะเหรอ? ฉันอยากจะถามเธอมากกว่าว่าเธอมีไข้มากี่วันแล้ว?” เมื่อคืนเจนไม่ได้มาทำงาน และอโลร่าก็เป็นห่วงเธอจึงวิ่งไปดูที่หอพักของเจน ถ้าเธอไม่ทำอย่างนั้นเจนคงจะเป็นไข้ตายในหอพักไม่มีใครมาเหลียวแลแล้ว

“ เมื่อคืนฉันไม่เห็นเธอที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ดังนั้นฉันจึงแวะไปที่หอพักของเธอเพื่อเช็คดู ตัวเธอร้อนพอที่จะทอดไข่ได้เลย! ฉันรีบโทรไปที่ 120 และอุณหภูมิของเธอก็สูงมาก สูงถึง 42 องศาเซลเซียส เมื่อตอนที่มาถึงโรงพยาบาล แถมร่างกายของเธอยังขาดน้ำด้วย แม้แต่หมอยังบอกถ้ามาถึงที่นี่ช้าไปอีกนิดเธออาจจะตกอยู่ในอาการเข้าขั้นอันตรายจนถึงแก่ชีวิตเชียวนะ”

อโลร่า ยังจำได้ว่าหัวใจของเธอนั้นเต้นแรงแค่ไหน “ ทำไมเธอถึงไม่บอกเพื่อนร่วมห้องว่าเธอไม่สบายล่ะ เธอฝืนตัวเองไปเรื่อย ๆ และตัวเธอเองก็ป่วยจนเกือบที่จะตายเนี่ยนะ!”

เจนฟังคำพูดพร่ำบ่นของ อโลร่า แม้ว่า อโลร่า จะดุและเข้มงวดกับเธอมาก แต่เจนก็ยังสัมผัสได้จากเสียงของเธอที่มีห่วงใย มีความอบอุ่นและความขมขื่นอยู่ภายในใจของเธอ และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาหลังจากที่เธอเองก็ไม่เคยเห็นน้ำตาของตัวเองมานานหลายปี ความกังวลของ อโลร่า สำหรับเจนมันเปรียบเสมือนหน้าต่างบานเดียวในชีวิตของเธอในตอนนี้ที่ปล่อยแสงเจิดจ้าออกมา

อย่างไรก็ตามมันทำให้เธอรู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น…ถ้าเธอไม่เคยได้รับอะไรก็จะไม่เจ็บปวดจากการที่อาจจะสูญเสียมันไป

นั่นเป็นบทเรียนที่เจนได้สลักลงในกระดูกของเธอ

"...ทำไม?" หลังจากหยุดไปชั่วขณะเสียงของเจนก็สั่น แต่ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้าที่จะถาม

‘ทำไมคุณถึงใจดีกับฉันขนาดนี้คะ?’

อโลร่า ยัดแอปเปิ้ลอีกชิ้นเข้าปากของเจนและมองเธอด้วยสายตาที่หลากหลายความหมาย “ไม่มีใครในโลกที่ปฏิบัติต่อเธอด้วยความเมตตา ดังนั้นใครจะดูแลเธอกันหล่ะถ้าฉันไม่ทำ” เจนก็เหมือนกับที่เธอเคยเป็นในอดีต บางทีคำพูดของ อโลร่า ก่อนหน้านี้ก็สื่อความหมายไปถึงตัวของเธอเองสมัยก่อน

‘โลกนี้ช่างไร้ความปรานีสำหรับเธอใครจะดูแลเธอได้ถ้าฉันไม่…? นังผู้หญิงโง่’

เธอดูแลเจน พรางคิดถึงตัวเธอเองสมัยยังวัยรุ่น

พวกเขาเป็นคนประเภทเดียวกัน

อโลร่า วางไม้จิ้มฟันที่เสียบแอปเปิ้ลลง เธอไม่ได้ปลอบเจนด้วยการบอกว่าอย่าร้องไห้ แต่เธอกลับใช้มือลูบไปที่ผมของเจนอย่างช้าๆ “ เด็กดี ตอนนี้เธอไม่เป็นไรแล้ว ฉันรู้ว่าผู้หญิงโง่ ๆ อย่างเธอคงไม่มีความกล้าพอที่จะฆ่าใคร ผู้หญิงโง่ ๆ อย่างเธอไม่มีทางที่จะภูมิใจในการได้ฆ่าใครหรอก”

เธอกล่าวต่อว่า“ ตอนนั้นฉันพนันได้เลยว่าเธอรักคุณชายสจ๊วตจริง ๆ ใช่ไหม แต่เธอจะไม่มีทางที่จะฆ่าผู้หญิงที่เขารักเพื่อแย่งชิงเขาหรอก เธอมีศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่ทำเช่นนั้น เจน สิ่งเหล่านั้นคงไม่ได้มาจากตัวเธอ”

เจนน้ำตาไหลไม่หยุด! ในที่สุดความรู้สึกที่ถูกกักขังมาหลายปีก็ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุด

บ่ายวันนั้นเจนปลดปล่อยน้ำตาออกมาเป็นสาย

เธออธิบายให้ อโลร่า ฟังอย่างไม่ขาดสาย “ฉันไม่ได้ทำ แต่เขาไม่เชื่อฉัน ไม่มีใครเชื่อฉันเลย

“เขาเกลียดฉันและคนทั้งโลกก็รู้ดี ฉันเคยคิดว่าฉันจะอยู่อย่างสงบสุขได้หลังจากออกจากคุก

“อโลร่า พวกเขากำลังสาปแช่งชื่อของฉัน คนทั้งโลกคือพวกของเขา พวกเขาเรียกฉันว่าคนชั่วร้ายและน่ารังเกียจ แต่ฉันไม่สนใจ…และฉันก็ไม่สนใจเงินพวกนั้นด้วย

“ พวกเขาทำให้ฉันอับอาย พวกเขาทำให้ฉันคลานบนพื้น และกระดิกหางเหมือนสุนัข พวกเขาดูถูกฉันด้วยคำพูดที่แย่ที่สุดเท่าที่จะสรรหามาได้ แต่ฉันก็ไม่เสียใจหรอกเพราะมันสำคัญจะอะไร?

“ ตอนที่ฉันอยู่ในคุกพวกเขาเปลื้องผ้าฉันและโยนฉันเข้าไปในกรงโดยใช้เครื่องฉีดน้ำแรงดันสูงใส่ฉัน วันนั้นเป็นวันที่หนาวที่สุดในฤดูหนาว และน้ำก็เย็นพอที่จะทำให้ฉันรู้สึกเย็นไปถึงกระดูก แต่ถ้าฉันส่งเสียงขอความช่วยเหลือก็จะมีคนมาทุบตีฉันทันทีที่ฉันกลับไปที่ห้องขัง ฉันรู้สึกแย่มาก ๆ คงไม่มีอะไรที่แย่กว่านี้แล้ว แล้วคำพูดการแสดงออกเหล่านั้นจะสำคัญกับฉันอย่างไร

“ อโลร่า ผู้หญิงคนนั้นตาย เธอตายเพื่อช่วยฉัน ฮือ ~ ฉันเป็นคนต้องคำสาปฉันเป็นหนี้เธอมากฉันจะตายไม่ได้! ฉันต้องมีชีวิตอยู่เพื่อเธอและเติมเต็มความฝันที่จะไปที่ เอ๋อไห่ ให้กับเธอ”

ในขณะเดียวกัน อโลร่า ก็อยู่กับ เจน โดยฟังคำพูดที่บ้าบิ่นของเธอ สำหรับเจนมันเหมือนกับการได้ระบายความผิดหวังทั้งหมดที่ถูกกักขังไว้ในใจมายาวนาน เธอยังโพล่งความลับทั้งหมดที่เธอเก็บซ่อนไว้ในใจออกมา

ความฝันที่ เอ๋อไห่ คืออะไร? ผู้หญิงคนนั้นคือใคร? อโลร่า ไม่รู้ แต่เธอพอที่จะเดาได้ว่าผู้หญิงคนนี้มีความหมายมากกับเจนมากกว่าชีวิตของเธอเองซะอีก