บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 21

เมื่อคนเรายอมอ่อนน้อมถ่อมตนเพียงเพราะผลสุดท้ายคือ—การต้องการมีชีวิตอยู่

เธอมองไปที่ใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์และไร้เดียงสาของซูซี่ ชีวิตที่สดใสและมีสีสันของเธอเป็นสิ่งที่เจนไม่เคยคาดหวังว่าจะได้สัมผัสมันอีกครั้ง

"เธอ! เธอยังยิ้มได้ยังไงกัน?!” ซูซี่กระทืบเท้า “ เอาสิ่งนี้ไปจากฉันเจน มันไม่สำคัญหรอกว่าเธอจะได้เงินเท่าไหร่เพราะใคร ๆ ก็ดูถูกเธอทั้งนั้น! แม้แต่เหล่านางแบบในแผนกต้อนรับลูกค้า ที่ขายร่างกายเพื่อเงินก็ยังดูมีศักดิ์ศรีมากกว่าเธอซะอีก! เธอโยนความภาคภูมิใจศักดิ์ศรีทั้งหมดทิ้งไป ในเมื่อเธอทำอะไรแบบนั้นแล้วตอนนี้ใครเขาจะเคารพเธอ?

ด้วยเหตุนี้เธอจึงเก็บตัวอย่างเย็นชาและหันหน้าหนีเจน เจนยืนอยู่ตรงนั้นไม่นานก่อนที่เธอจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของเธอ ความเหนื่อยล้าถูกแสดงขึ้นทั่วทั้งใบหน้าของเธอ และคำพูดของซูซี่ก็ยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอ… “ฉันทำแค่นี้เพื่อหารายได้ส่วนหนึ่งสำหรับค่าเล่าเรียนและค่าครองชีพ ไม่เหมือนเธอ ฉันจะไม่ยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อเงิน”

เจนหัวเราะ…เธอทำเพื่อหารายได้และค่าครองชีพ เพื่อที่เธอจะได้มีหลังคาคลุมศีรษะและอาหารกินประทังชีวิต เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องไปเป็นขอทานข้างถนน ทำไมเธอถึงต้องการเงินนั้นอีก?

ถ้าเธอรู้ว่าการพยายามช่วยซูซี่ในห้อง 606 จะนำไปสู่ปัญหาทั้งหมดนี้ถ้าเธอมีโอกาสเลือกอีกครั้งเธอจะ ...?

ขณะที่เธอคิดจบ เธอก็ล่องลอยไปสู่ห้วงนิทรา

ครั้งต่อไปที่เธอตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปนั้น เธอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในโรงพยาบาล

“ ตื่นแล้วเหรอ?”

เจนลืมตาขึ้นและพูดเบา ๆ ว่า “ฉันอยู่ที่ไหนอโลร่า” คอของเธอแห้งผากจนรู้สึกเจ็บขณะที่เธอพูด

"โรงพยาบาล" อโลร่าหั่นแอปเปิ้ลเป็นชิ้นเล็ก ๆ พอดีคำแล้วใช้ไม้จิ้มฟันป้อนเจนหนึ่งชิ้น “ กินก่อนไว้ค่อยคุยกันทีหลัง”

การแสดงถึงความกังวลนั้นทำให้เจนรู้สึกอึดอัด แต่เธอก็ยังคงกินแอปเปิ้ลที่ อโลร่า ป้อนให้เธอ “ ทำไมฉันถึงอยู่ที่โรงพยาบาลหรอคะ? อโลร่า”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อโลร่าก็เริ่มโกรธ

การแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง “ ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลหน่ะเหรอ? ฉันอยากจะถามเธอมากกว่าว่าเธอมีไข้มากี่วันแล้ว?” เมื่อคืนเจนไม่ได้มาทำงาน และอโลร่าก็เป็นห่วงเธอจึงวิ่งไปดูที่หอพักของเจน ถ้าเธอไม่ทำอย่างนั้นเจนคงจะเป็นไข้ตายในหอพักไม่มีใครมาเหลียวแลแล้ว

“ เมื่อคืนฉันไม่เห็นเธอที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ดังนั้นฉันจึงแวะไปที่หอพักของเธอเพื่อเช็คดู ตัวเธอร้อนพอที่จะทอดไข่ได้เลย! ฉันรีบโทรไปที่ 120 และอุณหภูมิของเธอก็สูงมาก สูงถึง 42 องศาเซลเซียส เมื่อตอนที่มาถึงโรงพยาบาล แถมร่างกายของเธอยังขาดน้ำด้วย แม้แต่หมอยังบอกถ้ามาถึงที่นี่ช้าไปอีกนิดเธออาจจะตกอยู่ในอาการเข้าขั้นอันตรายจนถึงแก่ชีวิตเชียวนะ”

อโลร่า ยังจำได้ว่าหัวใจของเธอนั้นเต้นแรงแค่ไหน “ ทำไมเธอถึงไม่บอกเพื่อนร่วมห้องว่าเธอไม่สบายล่ะ เธอฝืนตัวเองไปเรื่อย ๆ และตัวเธอเองก็ป่วยจนเกือบที่จะตายเนี่ยนะ!”

เจนฟังคำพูดพร่ำบ่นของ อโลร่า แม้ว่า อโลร่า จะดุและเข้มงวดกับเธอมาก แต่เจนก็ยังสัมผัสได้จากเสียงของเธอที่มีห่วงใย มีความอบอุ่นและความขมขื่นอยู่ภายในใจของเธอ และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาหลังจากที่เธอเองก็ไม่เคยเห็นน้ำตาของตัวเองมานานหลายปี ความกังวลของ อโลร่า สำหรับเจนมันเปรียบเสมือนหน้าต่างบานเดียวในชีวิตของเธอในตอนนี้ที่ปล่อยแสงเจิดจ้าออกมา

อย่างไรก็ตามมันทำให้เธอรู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น…ถ้าเธอไม่เคยได้รับอะไรก็จะไม่เจ็บปวดจากการที่อาจจะสูญเสียมันไป

นั่นเป็นบทเรียนที่เจนได้สลักลงในกระดูกของเธอ

"...ทำไม?" หลังจากหยุดไปชั่วขณะเสียงของเจนก็สั่น แต่ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้าที่จะถาม

‘ทำไมคุณถึงใจดีกับฉันขนาดนี้คะ?’

อโลร่า ยัดแอปเปิ้ลอีกชิ้นเข้าปากของเจนและมองเธอด้วยสายตาที่หลากหลายความหมาย “ไม่มีใครในโลกที่ปฏิบัติต่อเธอด้วยความเมตตา ดังนั้นใครจะดูแลเธอกันหล่ะถ้าฉันไม่ทำ” เจนก็เหมือนกับที่เธอเคยเป็นในอดีต บางทีคำพูดของ อโลร่า ก่อนหน้านี้ก็สื่อความหมายไปถึงตัวของเธอเองสมัยก่อน

‘โลกนี้ช่างไร้ความปรานีสำหรับเธอใครจะดูแลเธอได้ถ้าฉันไม่…? นังผู้หญิงโง่’

เธอดูแลเจน พรางคิดถึงตัวเธอเองสมัยยังวัยรุ่น

พวกเขาเป็นคนประเภทเดียวกัน