บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 242

พ่อของคุณมีลูกนอกสมรสเมื่อนานมาแล้ว

เจนตะลึง ครั้งนี้เธอตะลึงจริง ๆ

เธอมองไปที่คุญหญิงดันน์…สมาชิกในครอบครัวนี้…สมาชิกในครอบครัวนี้จริง ๆ…!

เธอไม่ได้ถือว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวดันน์ และไม่ได้ใช้นามสกุลดันน์อีกต่อไปแล้วใช่หรือไม่?

“ฉันขอร้องคุณเจน ได้โปรด!" มาดามดันน์วิงวอนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยน้ำตา

เจนพบว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องตลก เธอหัวเราะ ขณะที่เธอหัวเราะน้ำตาก็เริ่มไหลออกมาด้วยเช่นกัน

"เจน?" มาดามดันน์กระพริบตา เธอไม่เข้าใจว่าลูกสาวของเธอหัวเราะ และร้องไห้ในเวลาเดียวกันหมายความว่าอย่างไร "เธอ…"

เจนรู้สึกแย่มากขึ้นเรื่อย ๆ ต่อหน้ามาดามดันน์ เธอยังคงหัวเราะ และร้องไห้ ในท้ายที่สุดเธอนั่งยอง ๆ บนพื้นกุมท้องแล้วโบกมือให้มาดามดันน์ “วันนี้คุณทำให้ฉันรู้สึกแย่มาดามดันน์ คุณสมควรได้รับรางวัล”

มาดามดันน์เบิกตากว้างทันที ความไม่เชื่อได้คืบคลานไปทั่วคิ้ว และดวงตาอันบอบบางของเธอ!

เธอ เธอ เธอ…“เจน คุณกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?!” มาดามดันน์มองไปที่ลูกสาวของเธอที่ยังคงหัวเราะขณะกุมท้องของเธอต่อหน้าเธอด้วยความทุกข์ “คุณจะเอาโศกนาฏกรรมของครอบครัวเรามาเป็นเรื่องตลกได้อย่างไร?”

ตอนนี้เจนรู้สึกแย่มากขึ้นไปอีก อีกอย่างเธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ทำไมเธอถึงไม่สามารถหยุดน้ำตาเจ้ากรรมเหล่านี้ได้?

ฌอนรู้สึกเจ็บปวดในใจ สิ่งที่มาดามดันน์เห็นคือเจนหัวเราะ แต่สิ่งที่เขาเห็นคือผู้หญิงถูกบังคับให้เปิดเผยต่อหน้าทุกคน ราวกับเนื้อของเธอถูกฉีกออกจากกันเป็นชิ้น ๆ โดยมาดามดันน์

อย่างไรก็ตามผู้หญิงคนนี้ถูกบังคับให้ปกปิดความเจ็บปวดจากผิวหนังและเนื้อหนังที่ถูกฉีกขาดด้วยเสียงหัวเราะ

ทันใดนั้นฌอนก็โทษตัวเองและรู้สึกผิด ... มาดามดันน์อาจเป็นคนที่ทำลายเธอ ฉีกเนื้อหนังเธอออกจากกัน แต่เขาเป็นผู้ร้ายที่ทำให้เธอตกอยู่ในนรกที่มีชีวิตเช่นนี้

ทันใดนั้นเขาเอื้อมแขนยาวออกอย่างรวดเร็ว และอุ้มผู้หญิงที่อยู่บนพื้นเข้ามาในอ้อมแขนของเขา แขนแข็งแรงของเขาโอบกอดเธอแน่น “ฉันขอโทษเจน ฉันขอโทษเจน” เขาพูดซ้ำแล้วซ้ำอีก ในอ้อมแขนของเขา ผู้หญิงคนนั้นฟังขณะที่เขาขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า น่าเสียดายที่แสงแดดและความอบอุ่นจะกลับเข้ามาในหัวใจของเธอในตอนนี้ได้ยาก

เธอยื่นมือออกไปเพื่อผลักเขาออกไป แต่แขนที่แข็งแรงของเขากลับล็อคเธอไว้แน่น ชายคนนั้นแนบศีรษะของเขาไว้ข้าง ๆ หูของเธอ “ฉันขอโทษเจน ฉันขอโทษเจน ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ" ดวงตาของชายคนนั้นเต็มไปด้วยสีแดงที่กระหายเลือด เขาสามารถขอโทษเป็นหมื่น ๆ ครั้ง เขายอมแพ้กับชีวิตของเขา แต่เขาไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจาก เจน ดันน์ “ฉันขอโทษ ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป”

‘ฉันขอโทษ ฉันขาดคุณไม่ได้’

ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ ร่างกายของเธอแข็งและริมฝีปากของเธอเริ่มสั่นโดยไม่รู้ตัว "คุณชายสะ - สจ๊วต” เธอหลับตาลง “ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากคุณ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะค่ะ”

ความเหนื่อยล้าที่ไร้ขอบเขตล้นออกจากหัวใจของเธอ

มาดามดันน์จ้องมองคู่รักที่รักใคร่ต่อหน้าเธอด้วยความตกใจ เธอต้องการจับผู้หญิงคนนั้นและขอร้องให้เธอช่วยลูกชายของเธอ อย่างไรก็ตามชายและหญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอ ดูมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิด เธอจ้องมองเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของเธอ และเธอไม่มีช่องว่างที่จะแทรกแซงได้เลย

ไมเคิลกอดอกและดูทุกอย่างอย่างไม่แยแส

ความร้อนรนของผู้หญิงคนนั้น อารมณ์ของผู้หญิงคนนั้น ความสิ้นหวังของผู้หญิงคนนั้น…เขาไม่มีทางแทรกแซงได้เลย!

จากนั้นสายตาของเขาก็สบเข้ากับใบหน้าของชายที่ดูคล้ายกับเขา ความหึงหวงของเขาแทบจะกลืนกินเขาไปทั้งตัว

'ทำไมเป็นนาย?

‘ทำไมต้องเป็นนาย?

'ทำไม ไม่ใช่ฉัน?'

ในขณะที่เขาเฝ้าดูเหตุการณ์ต่าง ๆ เขาครุ่นคิดและไตร่ตรองก่อนที่จะเงียบลง… ‘ถ้าฉันเอาชนะใจเธอไม่ได้ ฉันจะทำให้เธอเกลียดฉันแทน’

จากนั้นเขาก็จ้องมองอย่างตั้งใจที่ชายและหญิงที่มีความสัมพันธ์แบบรักและเกลียดชังกันอย่างเห็นได้ชัด ชายหญิงคู่เดียวกับที่คนอื่นพบว่ายากที่จะก้าวเข้าไประหว่างพวกเขาทั้งสอง แววตาที่น่ากลัวในดวงตาของเขามาจากความมืดในส่วนลึกของนรก

‘ฮึ่ม ฌอน สจ๊วต ช่วยตายไปเลยได้ไหม?

‘ฮึ่ม เจน ดันน์ คุณช่วยเกลียดฉันได้ไหม?

ไมเคิล ลูเธอร์ เกิดในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัวสจ๊วต โดยที่มีเลือดของครอบครัวสจ๊วตไหลเวียนอยู่ในเส้นเลือดของเขา แม้ว่าเขาจะเกลียดเลือดที่ไหลอยู่ภายในตัวเขา แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าเขายังคงสืบทอดความโหดเหี้ยมของสจ๊วตมาด้วยเช่นกัน

เจนเป็นยารักษาและยาพิษของเขา ไมเคิลยื่นมือของเขาออกและจับหัวใจด้านซ้ายของเขา ริมฝีปากบางและไม่แยแสของเขาค่อย ๆ แยกออกเป็นรอยยิ้มที่กระหายเลือด “เจน ดันน์ ก่อนหน้านี้หัวใจของฉันเป็นสีดำ ตอนนี้ฉันไม่มีหัวใจเพราะคุณอีกต่อไป”

เขาหันกลับไปและขึ้นไปชั้นบน เขาจะไม่หันกลับไปดูเรื่องตลกที่อยู่เบื้องหลังเขาอีก รู้สึกราวกับว่าทุกสิ่งที่แสดงออกมาในเรื่องตลกนั้น ไม่คุ้นเคยและไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาเลย

ตึง!

มาดามดันน์มองไปที่ชายและหญิงที่สวมกอดกันอย่างแน่นหนา ซึ่งแม้แต่เข็มก็ไม่สามารถเจาะทะลุผ่านพวกเขาได้ เธอกัดฟันเผชิญหน้ากับเจนและคุกเข่าลง "เจน! กรุณาช่วยชีวิตพี่ชายของคุณด้วย ฉันคุกเข่าขอร้องคุณล่ะ คุณสามารถขอให้ฉันทำอะไรก็ได้! แต่ฉันขอร้องคุณเพื่อเห็นแก่พี่น้องของคุณจากแม่เดียวกัน เพื่อพี่ชายของคุณ เพราะพี่ชายที่เคยรักคุณ ฉันขอร้องให้คุณช่วยชีวิตเขาด้วย คุณเท่านั้นที่จะช่วยพี่ชายของคุณได้ในโลกใบนี้ ถ้าคุณไม่ช่วยเขา พี่ชายของคุณจะตาย”

โอ้!

ราวกับมีป้ายขนาดใหญ่ และไม่ได้รับการรับรองได้ตรึงไว้ที่เธอ!

เจนจ้องไปที่มาดามดันน์ที่คุกเข่าต่อหน้าเธอด้วยสายตาที่ขัดแย้งกัน ... มาดามดันน์ผู้ไร้ความปราณี นี่อะไร!

ถ้าเธอปฏิเสธที่จะช่วยเขาเจสันก็จะตาย หากเป็นเช่นนั้นเธอคงเป็นฆาตกรของพี่ชายแท้ ๆ ของเธอเอง!

นี่คือสิ่งที่มาดามดันน์หมายถึง

เธอจ้องไปที่ฌอนที่ไม่เต็มใจที่จะปล่อยเธอไป จากนั้นจ้องไปที่มาดามดันน์ที่คุกเข่าต่อหน้าเธอโดยใช้ความตายเป็นภัยคุกคาม…เหมือนมีหมาป่าอยู่ตรงหน้าเธอและมีเสืออยู่ข้างหลังเธอ

หมดแรงแล้ว มันหนักมาก ๆ สำหรับเธอ

“พวกคุณมาที่นี่” เธอก้มหน้าลง เสียงของเธอเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน มันแหบและหยาบกร้าน คอของเธอแห้งมากจนเจ็บ เธออดทนกับความเจ็บปวดนั้น หลังจากกลืนน้ำลายเธอก็ได้ลิ้มรสเลือดในลลำคอ “พวกคุณทั้งหมดมาที่นี่ เพื่อบังคับฉันใช่ไหม หะ?”

โจโจ้เป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่ได้รู้อะไรมากมายนัก อย่างไรก็ตามในขณะนี้เธอสัมผัสได้ถึงความสิ้นหวังที่มาจากเจ้านายของเธอ ซึ่งเธอใช้เวลาร่วมกับเจ้านายของเธอมาตลอดสามปีที่ผ่านมา

เจ้านายของเธอไม่ได้พูดอะไรให้ฟังเลย อย่างไรก็ตามโจโจ้คิดว่าเธอต้องดำเนินการเพื่อหยุดยั้งพวกเขา มิฉะนั้นเจ้านายของเธอจะตายต่อหน้าเธอ

โจโจ้รู้สึกกลัว แต่เธอก็ยังก้าวออกไปพร้อมกับไม้กวาดในมือ เหมือนนางเอกที่สวมหน้ากากยอดมนุษย์ “พวกคุณทุกคนต้องหยุดบังคับเจ้านายของฉันได้แล้ว!

“เจ้านายของฉันก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน! เธอมีเลือดเนื้อและหัวใจ!”

เธอโบกไม้กวาดไปทั่ว ๆ กลางอากาส ก่อนจะชี้ไปที่มาดามดันน์ "ออกจาก! คุณเป็นคนไม่ดี! เมมโมรีโฮมสเตย์ ไม่ต้อนรับคุณ!”

มาดามดันน์ไม่พูดไม่จา “คนสารเลว หยุดนะ" อย่างไรก็ตามโจโจ้ก็ทำราวกับว่าเธอเป็นบ้าไปแล้ว เธอฟาดไม้กวาดใส่มาดามดันน์ “ฉันจะทุบตีคุณให้ตายเลย คุณเป็นคนเลว ฉันจะทุบตีคุณให้ตาย! คุณมากลั่นแกล้งเจ้านายของฉันทำไม! ทำไมคุณถึงบังคับเจ้านายฉัน!”

มาดามดันน์ไม่รู้จะทำอย่างไรกับโจโจ้ที่บ้าดีเดือด เธอบ่ายเบี่ยงและเหวี่ยงตัวเข้าหาเจน “เจนฉันเป็นแม่ของเธอนะ ขอให้นังบ้านี่หยุด…โอ๊ะ!”

เธอล้มลงก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค

เมื่อเห็นว่ามาดามดันน์กำลังทิ้งตัวลงไป ฌอนก็อุ้มเจนขึ้นด้วยแขนที่แข็งแรงของเขาและถอยไปข้างหนึ่งอย่างรวดเร็ว นิ้วของมาดามดันน์จับไปที่มวลอากาศ และเซไปที่พื้นจากแรงทิ้งตัวของเธอ

"เจน?" มาดามดันน์ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่เธอล้มลงเธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ และมองไปที่เจน “คุณกลายเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร” เธอจ้องไปที่เจนอย่างตำหนิ แววตาเหล่านั้นดูเหมือนจะตำหนิเจน

“เธอ…” มีบางอย่างผิดปกติกับผิวของเจน แม้แต่เรย์ก็พบว่าผิวของเธอมีสีเลือดฝาดแปลก ๆ ร่างกายเธอยังคงอบอุ่นจริง ๆ หรอ?

เสี้ยววินาทีต่อมาเสียงร้องโหยหวนของชายคนนั้นเป็นสิ่งเดียวที่เธอได้ยิน "เจน!

“ด่วน เร็วเข้า! ไปโรงพยาบาล!”

มาดามดันน์นิ่งงัน เธอรีบกระแทกเท้าของเธออย่างรวดเร็วและตะโกนไล่หลังไป “เจน เจน…”

ผู้ชายที่กำลังอุ้มผู้หญิงคนนั้นก็หยุดนิ่ง และหันกลับไปมองมาดามดันน์ด้วยหน้าตาที่ดุร้ายน่ากลัว เขากัดฟันและพูดว่า "ถ้ามีอีกครั้ง ฉันจะทำให้แน่ใจได้ว่า เจสัน ดันน์ ตายในทันที ณ ตอนนี้!"