บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 243

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา ภาพห้องสีขาวซีดก็เข้ามาในสายตาของเธอ

“คุณตื่นแล้วหรอ?”

“เรย์ เซียร์ร่า?”

เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงแดดจ้านอกหน้าต่าง เธอไม่ได้ถามว่าทำไมเธอถึงอยู่ในโรงพยาบาล

ความทรงจำของเธอถูกตัดไปก่อนหน้านี้ ในตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาแล้ว ความทรงจำที่กระจัดกระจายเหล่านั้นก็ค่อย ๆ กลับมาหาเธอ

เธอนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น มาดามดันน์

เธอถามคนข้าง ๆ เธออย่างช้า ๆ “เขาอยู่ที่ไหน?”

“ฌอนไม่อยู่ที่นี่”

“ฉันกำลังพูดถึงมาดามดันน์”

เรย์ได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็รู้สึกโกรธในทันที

“ฌอนไม่มีความสำคัญในใจคุณเลย จนไม่สามารถเทียบกับมาดามดันน์ได้เลยหรือ?” เขาหัวเราะเยาะ “เจน ดันน์ คุณเคยรัก ฌอน สจ๊วต บ้างไหม?!”

ถ้าเธอรักเขา แล้วเธอจะทำตัวเฉยเมยได้อย่างไร?

เมื่อเจนได้ยินคำพูดเหล่านั้น ความไร้สาระก็พรั่งพรูออกมาจากใจของเธอ

เธอมองเรย์อย่างระมัดระวังและจริงจัง

"มองอะไร?" เรย์เดินเข้ามาด้วยความโกรธและความอัปยศอดสูการจ้องมองแบบนั้นคืออะไร?

เขาไม่คิดว่าคำพูดของเขาฟังดูไร้สาระ

หญิงสาวบนเตียงถอนสายตาและมองไปนอกหน้าต่างแทน

“ฉันกำลังคุยกับคุณอยู่นะ! คุณหูหนวกหรือเปล่า?” เรย์โกรธอย่างไม่มีเหตุผล พฤติกรรมของเธอ…พฤติกรรมของเธอ!

เขาไม่สามารถบอกได้ ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกไม่พอใจเจนมาก ๆ ในตอนนี้

สิ่งที่เขารู้ ก็คือเขารู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูกกับผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อ เจน ดันน์

แม้เขาจะรู้สึกขุ่นเคือง แต่เมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนนั้นบนเตียงด้วยปลายหางตาของเขา เขาก็ตกตะลึง สิ่งที่เขารู้สึกได้ก็คือโลกของเธอถูกห่อหุ้มด้วยปลอกแก้ว และดูเหมือนว่าจะมีชั้นที่มองไม่เห็นอยู่ในอากาศเธอตัดขาดทุกสิ่งจากโลกภายนอก

คนที่อยู่ข้างนอกไม่สามารถเข้าไปได้

และคนที่อยู่ข้างในก็ไม่ยอมออกมา

ดังนั้น มันจึงเป็นบรรยากาศที่แปลก ๆ ชอบกล

ผู้หญิงบนเตียงมองไปที่ท้องฟ้านอกหน้าต่างด้วยความเงียบ ในขณะที่ผู้ชายที่ปลายเตียงมองไปที่ผู้หญิงบนเตียงด้วยความงุนงง

ในที่สุดเรย์ก็ถอนหายใจเมื่อแพ้การต่อสู้ก่อน เขาตระหนักดีว่าไม่มีใครสามารถเอาชนะผู้หญิงคนนี้ได้ เมื่อต้องอดทนและมุ่งมั่น

เรย์ที่เป็นฝ่ายที่พ่ายแพ้ จึงเป็นฝ่ายริเริ่มที่จะพูดก่อน

“คุณรู้ไหม ว่าคุณหลับไปนานแค่ไหนแล้ว?”

เขาหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมา และเริ่มปอกเปลือกอย่างช้า ๆ ในขณะที่เขาพูดต่อ

“นี่เป็นวันที่สามแล้ว”

“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมาก คุณน่าจะฟื้นตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่าทำไมคุณถึงไม่ฟื้นสักที” ‘บางทีเธออาจจะเหนื่อยเกินไป?’

“ฌอนอยู่กับคุณในโรงพยาบาลสองวันสองคืน เมื่อคืนเขารับโทรศัพท์และยืมเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวของคุณรูเบนอย่างเร่งรีบและบินกลับเมืองเอสในคืนนั้นเลย”

เจนเคยได้ยินชื่อของคุณรูเบนมาก่อน เขาเป็นเผด็จการในท้องถิ่นที่มีอารมณ์ร้ายกาจ ไม่ใช่คนง่ายที่จะจัดการด้วย

คาดไม่ถึงว่าทำไมชายคนนั้นถึงยืมเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวของคุณรูเบนมาใช้อย่างเร่งรีบได้…คิ้วของเธอค่อย ๆ ขมวด ดวงตาของเธอมีความกังวลซ่อนอยู่

เมื่อเห็นว่าเธอนั้นนิ่งเฉย เรย์ก็โกรธมากจนอยากจะโยนแอปเปิ้ลในมือทิ้งไป บางทีเธออาจจะยังไม่เข้าใจ - ฌอนกำลังประสบปัญหาใหญ่!

“คุณไม่กังวลเลยเหรอ?

“คุณไม่สนใจความปลอดภัยของคน ๆ นั้นอีกต่อไปแล้วหรือ?” เรย์วางแอปเปิ้ลลง และจ้องไปที่ผู้หญิงบนเตียง เขาไม่อยากพลาดแม้แต่การแสดงออกที่แผ่วเบาบนใบหน้าของเธอ

“บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม”

ตึง!

มีเสียงดังกึกก้องในหูของเธอ!

ดวงตาที่เหม่อลอยของผู้หญิงบนเตียงดูตกใจมาก!

บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม ยักษ์ใหญ่ที่น่าเกรงขามกำลังจะเปลี่ยนเจ้าของหรอ?

บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม อาณาจักรของคน ๆ นั้นกำลังจะล่มสลาย?

บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม... ที่เขาทำงานอย่างหนักเพื่อมัน!

นิ้วของเธอกำผ้าปูที่นอนแน่น โดยที่เธอไม่รู้ตัว

เรย์สัมผัสได้ถึงความผันผวนในหัวใจของเธอ และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ถ้าหากว่าเธอไม่สนใจฌอนอีกต่อไปแล้ว เรย์ เซียร์ร่า อาจจะลงโทษเธอถึงขั้นเสียชีวิต โดยที่ทำให้เธอ ‘ตายโดยอุบัติเหตุ’ และรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดด้วยตัวของเขาเอง

ใช่ เธออาจจะประสบพบเจอกับความยากลำบาก แต่เขา เรย์ เซียร์ร่า ไม่ใช่คนดีมาตั้งแต่แรก ถ้าเธอทำให้เพื่อรักของเขาเสียใจ เรย์ เซียร์ร่า คนนี่ก็พร้อมที่จะปลิดชีวิตเธอในทันที

บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่า อคติ

ไม่ว่าฝ่ายหนึ่งจะดีแค่ไหน เขาก็จะไม่สนใจด้วยซ้ำ

และไม่ว่าอีกฝ่ายจะชั่วร้ายแค่ไหน เขาก็จะทำให้แน่ใจว่าเพื่อนรักของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ

“ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา หลังจากที่คุณจากไป ฌอนตามหาคุณราวกับคนบ้า”

“เขาบอกว่า เขาจะเดินทางไปทุกมุมโลกที่เขาสามารถเข้าถึงได้ เขาจะไม่มีวันยอมแพ้ในการตามหาคุณ แม้ว่าเขาจะต้องทำมันต่อไปตลอดชีวิตก็ตาม”

“เขาทำงานหนักทั้งกลางวันและกลางคืน นอกจากนี้ธุรกิจของเขาก็ขยายตัวอย่างต่อเนื่อง”

“เขาจะใช้ช่วงเวลาพักผ่อนที่หายากทั้งหมดที่เขามี เพื่อเดินทางไปทั่วประเทศเพียงเพื่อค้นหาคน ๆ เดียว”

“เจน ดันน์ คุณคือคนที่เขานึกถึงอยู่ตลอดเวลา”

เจนรู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผล และมองค้อนใส่เรย์

“ทำไมคุณถึงบอกฉันเรื่องทั้งหมดนี้?! มันมีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันหรือ?

“คุณกำลังพูดว่า มันเหมือนกับ ฌอน สจ๊วต เป็นโรมิโอคนหนึ่งที่หลงรักฉันอย่างสุดซึ้ง”

เรย์ตะลึง…ปรากฎว่าเธอรู้ทุกอย่างจริง ๆ แม้ว่าเธอจะดูเหมือนแสร้งทำเป็นไม่สนใจอะไรก็ตาม

“เรย์ เมื่อมีบาดแผล มันก็จะฟื้นตัวได้ดีตามเวลาของมัน”

“แต่ถึงแม้ว่าบาดแผลในใจจะหายดีแล้ว แต่ก็ยังคงทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้” เธอเผยรอยยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้ออกมา

“ฉันควรจะเผชิญหน้ากับคน ๆ นั้นได้อย่างไร!”

เมื่อเผชิญหน้ากับการซักถามของเธอในขณะนี้ เรย์ไม่สามารถให้คำตอบที่น่าเชื่อถือเพื่อปกป้องตัวเองได้ ความซับซ้อนและความลำเอียงทั้งหมดดูอ่อนแอและไร้พลังภายใต้การจ้องมองของผู้หญิงคนนี้ ดวงตาที่เจ็บปวดนั้น มันดูเจ็บปวดมาก จนเขาสามารถสัมผัสมันได้

‘ฉันควรจะเผชิญหน้ากับคน ๆ นั้นยังไง?

‘ฉันควรที่จะให้อภัยเขาหรอ?

‘ฉันควรจะยอมรับยังไง?’

‘ฉันควรจะ…เชื่อได้ยังไง!’

ใครจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังใช้กลอุบายอะไรอีก? เขาบอกว่าเขาเกลียดเธอ เขาถามเธอว่าทำไมเธอถึงไม่ใช่คนที่ตาย เขาบอกว่าเธอไม่สมควรมีชีวิตอยู่ เขาบอกว่าแม้เธอจะมีชีวิตอยู่ เธอก็ต้องชดเชยความตายของ โรซาลีน ซัมเมอร์

เธอเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจจนยากที่จะอดทนต่อความรักนั้นได้อีกต่อไป และเธอก็ไม่มีความเข้มแข็งมากพอที่จะเกลียดชัง

อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรชัดเจนระหว่างเธอกับผู้ชายคนนั้น ทุกอย่างเกี่ยวพันและพัวพันกันไปมา มันเป็นเงื่อนตายที่ไม่สามารถแก้ได้

สิ่งที่เธอเคยโหยหาเมื่อก่อน ในตอนนี้เธอกลับรู้สึกหวาดกลัวกับมัน

ผู้หญิงบนเตียงหลับตา…เธอยิ้มอย่างขมขื่น ‘ลูก้า ไม่มีที่ใดในโลกนี้ที่เป็นที่หลบหนีจากความวุ่นวายของโลกนี้ ไม่เว้นแม้แต่ที่เอ๋อไห่

ณ เมืองเอส

ชายคนนั้นกลับมาในตอนกลางคืน เขาไม่ได้หลับไม่ได้นอนเป็นเวลานาน ด้วยดวงตาแดงก่ำและออร่าอันเยือกเย็นของเขา เขาพบว่าท่านอาวุโสของสจ๊วตกำลังเล่นหมากรุกอยู่ในคฤหาสน์สจ๊วต

"ทำไมคุณทำเช่นนี้?"

นอกเหนือจากดวงตาแดงก่ำที่เขาได้รับจากการนอนหลับไม่เพียงพอแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างบนใบหน้าของเขาเรียบเฉย เขาจ้องมองชายสูงอายุที่อยู่ไม่ไกลจากเขาอย่างไม่แยแส

เขาไม่ได้มองไปที่คนที่กำลังเล่นหมากรุกกับชายสูงอายุ ชายคนนั้นเป็นชายคนเดียวกับที่เคยเป็นแขกที่โฮมสเตย์ใกล้ ๆ เอ๋อไห่ ชายคนเดียวกับที่ต่อสู้กับเขา - ไมเคิล ลูเธอร์

“คุณเลือกความสวยงามมากกว่าอาชีพของคุณ แล้วทำไมฉันต้องให้ บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม กับคุณล่ะ? ไม่ใช่ว่าคุณเป็นหลานชายคนเดียวของฉันเสียหน่อย”

ฌอนไม่โกรธเลย เขาจ้องมองชายสูงอายุที่กำลังเล่นหมากรุก ราวกับว่าฌอนกำลังชั่งน้ำหนักคำที่ชายชราเพิ่งพูดออกมา

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม” หลังจากนั้นไม่นาน ชายคนนั้นก็พูดอย่างเมินเฉย อย่างไรก็ตามมีความเฉยเมยที่อธิบายไม่ได้ในสายตาของเขา เมื่อเขาจ้องไปที่ชายสูงอายุตรงหน้าเขา

“ลองเอา บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม ไปจากฉันสิ ถ้าคุณทำได้”

เขาทำงานหามรุ่งหามค่ำตลอดหลายปีที่ผ่านมา สิ่งที่เขาคิดนั้นคือการขยายอาชีพของเขาอย่างต่อเนื่อง และการขยายตัวให้ใหญ่ขึ้น เขาทำให้ตัวเองยุ่งอยู่ตลอดเวลาเพื่อที่เขาจะสามารถเติมเต็มหัวใจที่ว่างเปล่าของเขาได้ อย่างไรก็ตามมันก็ยังไม่มีอะไรเทียบกับผู้หญิงคนนั้นได้เลย

ถึงกระนั้นก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย

อย่างไรก็ตามในขณะที่เขากำลังต่อสู้กับสงครามข้างหน้า เขาลืมไปว่าเขายังจำเป็นต้องจัดระเบียบสนามหลังบ้านของเขาหลังจากการขยายกิจการของเขา

ฌอนหันหลังกลับ และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองชายชรา ... ไม่เคยคาดหวังว่าปู่ของเขาจะเป็นคนจุดไฟในสวนหลังบ้านตัวเอง

ส่วนสิ่งของที่ไมเคิลต้องการนั้น เขาจะไม่มีทางมอบให้เด็ดขาด

ไม่มีทางเด็ดขาด ทั้ง บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม และ เจน ดันน์