บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 243

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา ภาพห้องสีขาวซีดก็เข้ามาในสายตาของเธอ

“คุณตื่นแล้วหรอ?”

“เรย์ เซียร์ร่า?”

เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงแดดจ้านอกหน้าต่าง เธอไม่ได้ถามว่าทำไมเธอถึงอยู่ในโรงพยาบาล

ความทรงจำของเธอถูกตัดไปก่อนหน้านี้ ในตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาแล้ว ความทรงจำที่กระจัดกระจายเหล่านั้นก็ค่อย ๆ กลับมาหาเธอ

เธอนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น มาดามดันน์

เธอถามคนข้าง ๆ เธออย่างช้า ๆ “เขาอยู่ที่ไหน?”

“ฌอนไม่อยู่ที่นี่”

“ฉันกำลังพูดถึงมาดามดันน์”

เรย์ได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็รู้สึกโกรธในทันที

“ฌอนไม่มีความสำคัญในใจคุณเลย จนไม่สามารถเทียบกับมาดามดันน์ได้เลยหรือ?” เขาหัวเราะเยาะ “เจน ดันน์ คุณเคยรัก ฌอน สจ๊วต บ้างไหม?!”

ถ้าเธอรักเขา แล้วเธอจะทำตัวเฉยเมยได้อย่างไร?

เมื่อเจนได้ยินคำพูดเหล่านั้น ความไร้สาระก็พรั่งพรูออกมาจากใจของเธอ

เธอมองเรย์อย่างระมัดระวังและจริงจัง

"มองอะไร?" เรย์เดินเข้ามาด้วยความโกรธและความอัปยศอดสูการจ้องมองแบบนั้นคืออะไร?

เขาไม่คิดว่าคำพูดของเขาฟังดูไร้สาระ

หญิงสาวบนเตียงถอนสายตาและมองไปนอกหน้าต่างแทน

“ฉันกำลังคุยกับคุณอยู่นะ! คุณหูหนวกหรือเปล่า?” เรย์โกรธอย่างไม่มีเหตุผล พฤติกรรมของเธอ…พฤติกรรมของเธอ!

เขาไม่สามารถบอกได้ ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกไม่พอใจเจนมาก ๆ ในตอนนี้

สิ่งที่เขารู้ ก็คือเขารู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูกกับผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อ เจน ดันน์

แม้เขาจะรู้สึกขุ่นเคือง แต่เมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนนั้นบนเตียงด้วยปลายหางตาของเขา เขาก็ตกตะลึง สิ่งที่เขารู้สึกได้ก็คือโลกของเธอถูกห่อหุ้มด้วยปลอกแก้ว และดูเหมือนว่าจะมีชั้นที่มองไม่เห็นอยู่ในอากาศเธอตัดขาดทุกสิ่งจากโลกภายนอก

คนที่อยู่ข้างนอกไม่สามารถเข้าไปได้

และคนที่อยู่ข้างในก็ไม่ยอมออกมา

ดังนั้น มันจึงเป็นบรรยากาศที่แปลก ๆ ชอบกล

ผู้หญิงบนเตียงมองไปที่ท้องฟ้านอกหน้าต่างด้วยความเงียบ ในขณะที่ผู้ชายที่ปลายเตียงมองไปที่ผู้หญิงบนเตียงด้วยความงุนงง

ในที่สุดเรย์ก็ถอนหายใจเมื่อแพ้การต่อสู้ก่อน เขาตระหนักดีว่าไม่มีใครสามารถเอาชนะผู้หญิงคนนี้ได้ เมื่อต้องอดทนและมุ่งมั่น

เรย์ที่เป็นฝ่ายที่พ่ายแพ้ จึงเป็นฝ่ายริเริ่มที่จะพูดก่อน

“คุณรู้ไหม ว่าคุณหลับไปนานแค่ไหนแล้ว?”

เขาหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมา และเริ่มปอกเปลือกอย่างช้า ๆ ในขณะที่เขาพูดต่อ

“นี่เป็นวันที่สามแล้ว”

“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมาก คุณน่าจะฟื้นตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่าทำไมคุณถึงไม่ฟื้นสักที” ‘บางทีเธออาจจะเหนื่อยเกินไป?’

“ฌอนอยู่กับคุณในโรงพยาบาลสองวันสองคืน เมื่อคืนเขารับโทรศัพท์และยืมเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวของคุณรูเบนอย่างเร่งรีบและบินกลับเมืองเอสในคืนนั้นเลย”

เจนเคยได้ยินชื่อของคุณรูเบนมาก่อน เขาเป็นเผด็จการในท้องถิ่นที่มีอารมณ์ร้ายกาจ ไม่ใช่คนง่ายที่จะจัดการด้วย

คาดไม่ถึงว่าทำไมชายคนนั้นถึงยืมเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวของคุณรูเบนมาใช้อย่างเร่งรีบได้…คิ้วของเธอค่อย ๆ ขมวด ดวงตาของเธอมีความกังวลซ่อนอยู่

เมื่อเห็นว่าเธอนั้นนิ่งเฉย เรย์ก็โกรธมากจนอยากจะโยนแอปเปิ้ลในมือทิ้งไป บางทีเธออาจจะยังไม่เข้าใจ - ฌอนกำลังประสบปัญหาใหญ่!

“คุณไม่กังวลเลยเหรอ?

“คุณไม่สนใจความปลอดภัยของคน ๆ นั้นอีกต่อไปแล้วหรือ?” เรย์วางแอปเปิ้ลลง และจ้องไปที่ผู้หญิงบนเตียง เขาไม่อยากพลาดแม้แต่การแสดงออกที่แผ่วเบาบนใบหน้าของเธอ

“บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม”

ตึง!

มีเสียงดังกึกก้องในหูของเธอ!

ดวงตาที่เหม่อลอยของผู้หญิงบนเตียงดูตกใจมาก!

บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม ยักษ์ใหญ่ที่น่าเกรงขามกำลังจะเปลี่ยนเจ้าของหรอ?

บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม อาณาจักรของคน ๆ นั้นกำลังจะล่มสลาย?

บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม... ที่เขาทำงานอย่างหนักเพื่อมัน!

นิ้วของเธอกำผ้าปูที่นอนแน่น โดยที่เธอไม่รู้ตัว

เรย์สัมผัสได้ถึงความผันผวนในหัวใจของเธอ และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ถ้าหากว่าเธอไม่สนใจฌอนอีกต่อไปแล้ว เรย์ เซียร์ร่า อาจจะลงโทษเธอถึงขั้นเสียชีวิต โดยที่ทำให้เธอ ‘ตายโดยอุบัติเหตุ’ และรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดด้วยตัวของเขาเอง

ใช่ เธออาจจะประสบพบเจอกับความยากลำบาก แต่เขา เรย์ เซียร์ร่า ไม่ใช่คนดีมาตั้งแต่แรก ถ้าเธอทำให้เพื่อรักของเขาเสียใจ เรย์ เซียร์ร่า คนนี่ก็พร้อมที่จะปลิดชีวิตเธอในทันที

บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่า อคติ

ไม่ว่าฝ่ายหนึ่งจะดีแค่ไหน เขาก็จะไม่สนใจด้วยซ้ำ

และไม่ว่าอีกฝ่ายจะชั่วร้ายแค่ไหน เขาก็จะทำให้แน่ใจว่าเพื่อนรักของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ

“ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา หลังจากที่คุณจากไป ฌอนตามหาคุณราวกับคนบ้า”

“เขาบอกว่า เขาจะเดินทางไปทุกมุมโลกที่เขาสามารถเข้าถึงได้ เขาจะไม่มีวันยอมแพ้ในการตามหาคุณ แม้ว่าเขาจะต้องทำมันต่อไปตลอดชีวิตก็ตาม”

“เขาทำงานหนักทั้งกลางวันและกลางคืน นอกจากนี้ธุรกิจของเขาก็ขยายตัวอย่างต่อเนื่อง”

“เขาจะใช้ช่วงเวลาพักผ่อนที่หายากทั้งหมดที่เขามี เพื่อเดินทางไปทั่วประเทศเพียงเพื่อค้นหาคน ๆ เดียว”

“เจน ดันน์ คุณคือคนที่เขานึกถึงอยู่ตลอดเวลา”

เจนรู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผล และมองค้อนใส่เรย์

“ทำไมคุณถึงบอกฉันเรื่องทั้งหมดนี้?! มันมีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันหรือ?

“คุณกำลังพูดว่า มันเหมือนกับ ฌอน สจ๊วต เป็นโรมิโอคนหนึ่งที่หลงรักฉันอย่างสุดซึ้ง”