บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 255

คฤหาสน์ตระกลูดันน์

โจเซฟ ดันน์ชี้นิ้วไปที่จมูกของมาดามดันน์อย่างเดือดดาล “นั่นคือลูกสาวที่คุณเลี้ยงมา! ช่างเป็นลูกสาวกตัญญูที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ!”

เขาโกรธมาก เขาไม่ต้องการที่จะยอมแพ้ต่อ ดันน์ กรุ๊ป แต่ถ้าเขาไม่เห็นด้วยกับคำขอของเจน ดันน์ กรุ๊ป ก็จะแตกสลายจริง ๆ

เขารู้ดีว่าตราบใดที่ดันน์ กรุ๊ปยังคงยืนอยู่ เขาก็ยังคงเป็นคนร่ำรวย ที่มีบ้าน รถ และคนรับใช้ หากไม่มีดันน์ กรุ๊ป เขาก็ไม่เหลืออะไรเลย

ไม่ว่าเขาจะลังเลใจแค่ไหนโจเซฟ ดันน์ก็ต้องกัดฟันและมอบหุ้นส่วนใหญ่ของ ดันน์ กรุ๊ปให้กับเจน

อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีที่ไหนเลยที่จะระบายความโกรธในใจของเขา

นั่นเป็นวิธีที่มาดามดันน์ กลายมาเป็นกระสอบทรายของเขา

อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่เขาลืมไป สำหรับมาดามดันน์ เขากลายเป็นคนขี้โกงที่ไร้ประโยชน์ที่ทรยศต่อภรรยาของเขาด้วยการนอกใจ

“โจเซฟ ดันน์คุณมีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาฉันแบบนั้น?

“ฉันเป็นคนเดียวที่สอน และเลี้ยงดูเจน ดันน์งั้นหรือ?

“ไม่ นั้นคือพ่อของคุณ!

“ถ้าคุณต้องโทษใครสักคน ทำไมคุณไม่ตกนรกและโทษพ่อที่ตายไปแล้วของคุณล่ะ”

มาดามดันน์ไม่ได้พูดคำสุภาพด้วย ตอนนี้เธอเกลียดโจเซฟ ดันน์มาก

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ทันใดนั้นมาดามดันน์ก็หัวเราะออกมา “โจเซฟ โอ้ โจเซฟ คุณกังวลว่าคุณมีเงินไม่เพียงพอที่จะเลี้ยงดูไอ้เด็กสารเลวที่สกปรกของคุณใช่ไหม?”

ความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นทำให้เธอมีความสุขในขณะที่เธอพูด

“ถ้าเจสันตาย คุณวางแผนที่จะมอบทรัพย์สินของตระกูลดันน์ทั้งหมดให้กับไอ้สารเลวตัวน้อยที่สกปรกของคุณ หลังจากที่คุณตายหรือไม่? คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้หนูตัวนั้นมาจากไหน!”

เพี้ยะ!

มีเสียงตบดังขึ้น พอจะส่งให้มาดามดันน์หมุนเป็นครึ่งวงกลม เธอล้มลงกับพื้นอย่างน่าสมเพช “คุณเพิ่งตบฉันเหรอ?”

โจเซฟพับแขนเสื้อของเขาขึ้น และมองไปหญิงแก่ที่หน้าเกลียดบนพื้น

“คุณเรียกใครว่าไอ้สารเลว? ปากแบบนั้นสมควรโดนตบ”

“อ๊าก!” มาดามดันน์กรีดร้อง และลุกขึ้นยืนตะครุบโจเซฟ

“โจเซฟ ดันน์ ไอ้สารเลว!

“ฉันให้กำเนิดลูกคุณ ดูแลบ้านและอื่น ๆ สำหรับคุณ ฉันช่วยคุณในงานสังคม และทำให้คุณมีบ้าน แต่โจเซฟ ดันน์คุณหักหลังฉัน และมีอีตัวที่อยู่ที่นั่น! คุณยังเคารพไอ้สารเลวของอีชั่วนั้นด้วย!

“แล้วถ้าฉันเรียกลูกนอกสมรสของคุณว่าไอ้เด็กสารเลวล่ะ?

“ฉันจะเรียกเขาว่าไอ้เด็กสารเลวเท่าที่ฉันต้องการ! นรก ฉันจะเรียกเขาว่าหมาด้วยซ้ำ!”

ผมของมาดามดันน์มักจะไร้ที่ติ แต่ตอนนี้มันยุ่งเหยิงเมื่อเธอชกต่อย และเตะโจเซฟ เมื่อเธอเห็นว่าเขากำลังจะตบเธออีกครั้งเธอก็ไม่ทนอีกต่อไป ตะโกนเสียงโหยหวน “เอาเลย! ตบฉัน ถ้าคุณกล้า! ดันน์ กรุ๊ปเป็นของลูกสาวของฉันตอนนี้! ตบฉันสิ!"

คำพูดเหล่านั้นทำให้มือของโจเซฟหยุดกลางอากาศ ใบหน้าของเขาซีดและเป็นสีเขียวเป็นคลื่น และทำให้สายตาของมาดามดันน์เต็มไปด้วยความโกรธหรือความเกลียดชัง “ไอ้บ้าสารเลว!” เขาถ่มน้ำลายใส่เธอก่อนจะหมุนตัวและจากไป

มาดามดันน์วิ่งไล่ตามเขา “คุณจะไปไหนโจเซฟ ดันน์?

“คุณกำลังจะไปที่บ้านอีชั่วนั่นอีกแล้วใช่ไหม?

“คุณกล้าหรอ! กลับมาที่นี่โจเซฟ ดันน์! คุณจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!”

มาดามดันน์วิ่งตามเขาไป ก้าวของเธอสะดุด อย่างไรก็ตาม โจเซฟหมดความอดทนมานาน เขาจึงเพิกเฉยต่อเธออย่างสิ้นเชิง ยิ่งมาดามดันน์ไล่เขาเร็วเท่าไหร่เขาก็ยิ่งวิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น

เกิดการชน มาดามดันน์ล้มลงกับพื้น แขนของเธอยังคงกางออกและมือของเธอพยายามคว้าคนตรงหน้าเธอ อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางที่เธอจะสามารถไปถึงเขาได้

“โจเซฟ ดันน์คุณมันใจร้าย! คุณจะไปไหนไม่ได้นะโจเซฟ ดันน์ คุณทำไม่ได้! กลับมาที่นี้!"

ในคืนนั้นคฤหาสน์ของตระกูลดันน์เต็มไปด้วยเสียงร้องโหยหวนของผู้หญิงคนนั้น

ในขณะเดียวกัน โจเซฟ ดันน์ก็ไม่ปรากฏให้เห็นอีกต่อไป

มาดามดันน์นั่งอยู่ที่ประตูใหญ่ ทันใดนั้นเธอเอามือปิดหน้าและร้องไห้อย่างเปิดเผย

เธอสะอื้น และคร่ำครวญฟังดูน่าขนลุกในตอนกลางคืน

คนรับใช้ในบ้านไม่กล้าเข้าใกล้เธอ พวกเขามองไปที่มาดามดันน์ที่ประตู ผม และเสื้อผ้าของเธอยุ่งเหยิง เธอนั่งอยู่บนพื้น และพิงกรอบประตูร้องไห้เหมือนเด็กทารก