บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 255
สรุปบท บทที่ 255 ตระกูลดันน์ในมือทายาทหญิง: บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย
อ่านสรุป บทที่ 255 ตระกูลดันน์ในมือทายาทหญิง จาก บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย โดย ฉี แม่น้ำสายเก่า
บทที่ บทที่ 255 ตระกูลดันน์ในมือทายาทหญิง คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายRomance บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย ฉี แม่น้ำสายเก่า อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
คฤหาสน์ตระกลูดันน์
โจเซฟ ดันน์ชี้นิ้วไปที่จมูกของมาดามดันน์อย่างเดือดดาล “นั่นคือลูกสาวที่คุณเลี้ยงมา! ช่างเป็นลูกสาวกตัญญูที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ!”
เขาโกรธมาก เขาไม่ต้องการที่จะยอมแพ้ต่อ ดันน์ กรุ๊ป แต่ถ้าเขาไม่เห็นด้วยกับคำขอของเจน ดันน์ กรุ๊ป ก็จะแตกสลายจริง ๆ
เขารู้ดีว่าตราบใดที่ดันน์ กรุ๊ปยังคงยืนอยู่ เขาก็ยังคงเป็นคนร่ำรวย ที่มีบ้าน รถ และคนรับใช้ หากไม่มีดันน์ กรุ๊ป เขาก็ไม่เหลืออะไรเลย
ไม่ว่าเขาจะลังเลใจแค่ไหนโจเซฟ ดันน์ก็ต้องกัดฟันและมอบหุ้นส่วนใหญ่ของ ดันน์ กรุ๊ปให้กับเจน
อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีที่ไหนเลยที่จะระบายความโกรธในใจของเขา
นั่นเป็นวิธีที่มาดามดันน์ กลายมาเป็นกระสอบทรายของเขา
อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่เขาลืมไป สำหรับมาดามดันน์ เขากลายเป็นคนขี้โกงที่ไร้ประโยชน์ที่ทรยศต่อภรรยาของเขาด้วยการนอกใจ
“โจเซฟ ดันน์คุณมีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาฉันแบบนั้น?
“ฉันเป็นคนเดียวที่สอน และเลี้ยงดูเจน ดันน์งั้นหรือ?
“ไม่ นั้นคือพ่อของคุณ!
“ถ้าคุณต้องโทษใครสักคน ทำไมคุณไม่ตกนรกและโทษพ่อที่ตายไปแล้วของคุณล่ะ”
มาดามดันน์ไม่ได้พูดคำสุภาพด้วย ตอนนี้เธอเกลียดโจเซฟ ดันน์มาก
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ทันใดนั้นมาดามดันน์ก็หัวเราะออกมา “โจเซฟ โอ้ โจเซฟ คุณกังวลว่าคุณมีเงินไม่เพียงพอที่จะเลี้ยงดูไอ้เด็กสารเลวที่สกปรกของคุณใช่ไหม?”
ความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นทำให้เธอมีความสุขในขณะที่เธอพูด
“ถ้าเจสันตาย คุณวางแผนที่จะมอบทรัพย์สินของตระกูลดันน์ทั้งหมดให้กับไอ้สารเลวตัวน้อยที่สกปรกของคุณ หลังจากที่คุณตายหรือไม่? คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้หนูตัวนั้นมาจากไหน!”
เพี้ยะ!
มีเสียงตบดังขึ้น พอจะส่งให้มาดามดันน์หมุนเป็นครึ่งวงกลม เธอล้มลงกับพื้นอย่างน่าสมเพช “คุณเพิ่งตบฉันเหรอ?”
โจเซฟพับแขนเสื้อของเขาขึ้น และมองไปหญิงแก่ที่หน้าเกลียดบนพื้น
“คุณเรียกใครว่าไอ้สารเลว? ปากแบบนั้นสมควรโดนตบ”
“อ๊าก!” มาดามดันน์กรีดร้อง และลุกขึ้นยืนตะครุบโจเซฟ
“โจเซฟ ดันน์ ไอ้สารเลว!
“ฉันให้กำเนิดลูกคุณ ดูแลบ้านและอื่น ๆ สำหรับคุณ ฉันช่วยคุณในงานสังคม และทำให้คุณมีบ้าน แต่โจเซฟ ดันน์คุณหักหลังฉัน และมีอีตัวที่อยู่ที่นั่น! คุณยังเคารพไอ้สารเลวของอีชั่วนั้นด้วย!
“แล้วถ้าฉันเรียกลูกนอกสมรสของคุณว่าไอ้เด็กสารเลวล่ะ?
“ฉันจะเรียกเขาว่าไอ้เด็กสารเลวเท่าที่ฉันต้องการ! นรก ฉันจะเรียกเขาว่าหมาด้วยซ้ำ!”
ผมของมาดามดันน์มักจะไร้ที่ติ แต่ตอนนี้มันยุ่งเหยิงเมื่อเธอชกต่อย และเตะโจเซฟ เมื่อเธอเห็นว่าเขากำลังจะตบเธออีกครั้งเธอก็ไม่ทนอีกต่อไป ตะโกนเสียงโหยหวน “เอาเลย! ตบฉัน ถ้าคุณกล้า! ดันน์ กรุ๊ปเป็นของลูกสาวของฉันตอนนี้! ตบฉันสิ!"
คำพูดเหล่านั้นทำให้มือของโจเซฟหยุดกลางอากาศ ใบหน้าของเขาซีดและเป็นสีเขียวเป็นคลื่น และทำให้สายตาของมาดามดันน์เต็มไปด้วยความโกรธหรือความเกลียดชัง “ไอ้บ้าสารเลว!” เขาถ่มน้ำลายใส่เธอก่อนจะหมุนตัวและจากไป
มาดามดันน์วิ่งไล่ตามเขา “คุณจะไปไหนโจเซฟ ดันน์?
“คุณกำลังจะไปที่บ้านอีชั่วนั่นอีกแล้วใช่ไหม?
“คุณกล้าหรอ! กลับมาที่นี่โจเซฟ ดันน์! คุณจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!”
มาดามดันน์วิ่งตามเขาไป ก้าวของเธอสะดุด อย่างไรก็ตาม โจเซฟหมดความอดทนมานาน เขาจึงเพิกเฉยต่อเธออย่างสิ้นเชิง ยิ่งมาดามดันน์ไล่เขาเร็วเท่าไหร่เขาก็ยิ่งวิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น
เกิดการชน มาดามดันน์ล้มลงกับพื้น แขนของเธอยังคงกางออกและมือของเธอพยายามคว้าคนตรงหน้าเธอ อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางที่เธอจะสามารถไปถึงเขาได้
“โจเซฟ ดันน์คุณมันใจร้าย! คุณจะไปไหนไม่ได้นะโจเซฟ ดันน์ คุณทำไม่ได้! กลับมาที่นี้!"
ในคืนนั้นคฤหาสน์ของตระกูลดันน์เต็มไปด้วยเสียงร้องโหยหวนของผู้หญิงคนนั้น
ในขณะเดียวกัน โจเซฟ ดันน์ก็ไม่ปรากฏให้เห็นอีกต่อไป
มาดามดันน์นั่งอยู่ที่ประตูใหญ่ ทันใดนั้นเธอเอามือปิดหน้าและร้องไห้อย่างเปิดเผย
เธอสะอื้น และคร่ำครวญฟังดูน่าขนลุกในตอนกลางคืน
คนรับใช้ในบ้านไม่กล้าเข้าใกล้เธอ พวกเขามองไปที่มาดามดันน์ที่ประตู ผม และเสื้อผ้าของเธอยุ่งเหยิง เธอนั่งอยู่บนพื้น และพิงกรอบประตูร้องไห้เหมือนเด็กทารก
"คุณกำลังพูดอะไร? ฉันได้ยินคุณไม่ชัด”
“ ... สามปี…”
"คุณสจ๊วต คุณกำลังพยายามจะพูดอะไร?!” ตอนนี้เจนค่อนข้างเหนื่อย ทันทีที่เธอกลับมาที่เอส ซิตี้จากเอ๋อไห่ เธอต้องเจรจากับโจเซฟ ดันน์และนั่นหมายถึงสงครามคำพูดที่รุนแรง ในที่สุดโจเซฟก็มอบหุ้น 90% ของดันน์ กรุ๊ปที่เขาเป็นเจ้าของให้เธออย่างไม่เต็มใจ
เมื่อเธอเข้าครอบครองดันน์ กรุ๊ป นั้นที่เธอตระหนักว่าบริษัทอยู่ในช่วงสุดท้ายแล้ว แม้ว่าฌอนจะไม่ขัดขวาง แต่ดันน์ กรุ๊ปก็เดินอยู่บนขอบแล้ว
การเอาคืนทุกสิ่งทุกอย่างที่เสียไปจะต้องใช้เวลาและพลังงานของเธอเป็นอย่างมาก เธอรู้สึกเหนื่อยล้า และตอนนี้ชายคนนี้กำลังพูดปริศนารอบตัวเธอ
"คุณสจ๊วต คุณกำลังพยายามจะพูดอะไร?!” เธอเหนื่อยเหลือเกิน เธอสัมผัสได้ถึงอันตรายตรงหน้าเธออย่างชัดเจน แต่เธอก็ไม่สามารถลืมตาของเธอได้
เธอไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่า เมื่อเธอนั่งลงบนเตียงและเอนหัวพิงหัวเตียง หัวของเธอก็เริ่มผงก
วินาทีต่อมาเธอรู้สึกว่าเตียงจมอยู่ใต้ตัวเธอ เธอสะดุ้งพอที่จะไล่ความง่วงออกไปได้ชั่วคราว เมื่อเธอหันไปมองผู้ชายข้าง ๆเธอใบหน้าของเธอก็สลับกันไปมาระหว่างสีขาวและสีเขียว ริมฝีปากของเธอซีดลงเรื่อย ๆ “ คุณบอกว่า…”
ก่อนที่เธอจะรู้ เขาดึงเธอจนอยู่ใต้ผ้าคลุม ในขณะเดียวกันผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆเธอก็จับไหล่ของเธอไว้แน่นเสียงทุ้ม และแหบแห้งของเขาพูดเข้าหูของเธอว่า
“ผมไม่ได้มีอะไรกับใครมาสามปีแล้ว”
เจนกระโดดเอื้อมมือไปผลักเขาออกไป
อย่างไรก็ตาม มีใครบางคนคว้าข้อมือของเธอไว้แน่น
"คุณสัญญา!" ส่วนหนึ่งของเธอโกรธ ส่วนหนึ่งสิ้นหวัง และส่วนหนึ่งไม่พอใจ
“ฉันสัญญา ว่าจะไม่แตะต้องคุณ แต่ฉันไม่ได้สัญญาอะไรนอกเหนือจากนั้น
“ตอนนี้ฉันเหนื่อยมาก ฉันแค่อยากจะกอดคุณ และนอนหลับ ถ้าคุณเชื่อฟัง และปล่อยให้ฉันกอดคุณโดยไม่ดิ้นรน ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำอะไร ฉันแค่อยากจะกอดคุณเพื่อนอนหลับ”
ฌอนดำเนินการ "คุกคาม" ของเขาได้อย่างสมบูรณ์ “ที่รัก เอาจริง อย่าขยับ ฉันไม่ได้มีอะไรเลยมาสามปีเต็ม
“ถ้าคุณขยับไป ฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่า…” เจนหน้าซีดเซียว ถัดจากเธอลมหายใจที่ร้อนระอุของชายคนนั้นเป่ากระทบกับรากหูของเธอเสียงของเขาแหบพร่ามันทำให้หัวใจของเธอเต้นรัว
เขาช่างไร้ยางอาย!
ใบหน้าของเจนเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที จากนั้นเป็นสีขาว แล้วจึงเป็นสีเขียว
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย
‘ งั้นเขาจะช่วยให้เธอฟื้นคืนความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีที่หายไป -’ โอ๊ย ก็มึงนั่นแหล่ะเป็นคนทำให้เจนตกอยู่ในสภาพแบบนี้...
อ่านแล้วก็อึดอัดแทน อยากให้ความจริงเปิดเผยเร็ว ๆ และเจนสามารถออกไปใช้ชีวิตดี ๆ อยู่ห่าง ๆ จากคนสารเลวพวกนี้ ไม่อยากให้ให้อภัยใครเลย...