บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 256

ร่างกายของเจนแข็งทื่อ ความอบอุ่นของชายหนุ่มส่งถึงเธออย่างชัดเจนผ่านเสื้อผ้าที่ใส่ไว้สองชั้น

เธอไม่กล้าที่จะขยับ เธอกลัวมาก

อย่างน้อยที่นี่ และตอนนี้ เธอไม่สามารถยอมรับเรื่องแบบนี้ได้

มีคนกล่าวว่าเวลาจะรักษาบาดแผลทั้งหมดได้ แต่บ่อยครั้ง ตลอดเวลาที่ทำคือการทำบางอย่างให้กลายเป็นความเจ็บปวดลงไปถึงกระดูก

ฝ่ามือบนไหล่ของเธอร้อนมากอย่างน่ากลัว ไม่ใช่แค่มือของเขา แต่คือหน้าอกของเขา และส่วนอื่น ๆ ของร่างกายของเขา มันร้อนจนน่าใจหาย

หญิงสาวกัดฟันแน่น เธอแค่อดทนไว้หรือเป็นอย่างอื่นได้ไหม? มีความโกรธในดวงตาของเธอ และเธอยังคงกัดฟันแน่น

ในขณะเดียวกันเธอกำหมัดแน่นเล็บของเธอแทงลึกลงไปในฝ่ามือของเธอ

เธอพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะไม่สนใจมัน เธอบอกตัวเองว่าเธอต้องอดทนต่อไปอีกสักหน่อย

วินาทีถัดไป แม้ว่า!

ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว!

ในที่สุดก็มีอารมณ์อื่นในดวงตาของเธอนอกเหนือจากความโกรธ และความอดทน - ความกลัว

“ฌอน สจ๊วต! คุณบ้าไปแล้วเหรอ!” เสียงของเธอพังมาหลายปีแล้ว แต่ตอนนี้เธอสามารถเปล่งเสียงแหลมสูงได้

เธอคิดว่าเธอกล้าหาญ เธอคิดว่าเธอสามารถรับมือกับเรื่องนี้ได้ แต่เธอประเมินตัวเองสูงเกินไป!

แขนที่โอบหลังของเธอ กอดเธอไว้แน่น “อย่าแตะต้องฉันตรงนั่น!” เธอกรีดร้องใส่เขา เสียงของเธอถูกทำลายด้วยควัน แต่เธอยังคงพยายามกรีดร้องเหมือนคนทั่วไปดังนั้นเสียงของเธอจึงฟังดูเสียดแทง และเจ็บปวดเป็นพิเศษในการฟัง โดยปกติแล้วเธอจะตั้งใจให้เสียงของเธอลดลงเมื่อพูด เพื่อซ่อนเสียงที่น่ากลัวของเธอ เธอพยายามและแสร้งทำเป็นว่าเธอเป็นเหมือนกับคนอื่น ๆ

แม้ว่า วันนี้ เธอไม่สามารถที่จะสนใจเรื่องแบบนี้ได้อีกต่อไป

“อย่าแตะต้องฉัน ฌอน สจ๊วต อย่า อย่าแตะต้องฉัน” เธอพยายามดิ้นรนต่อสู้ชีวิตเพื่อพยายามหนี แต่มือของชายคนนั้นเปรียบเสมือนคีมจับที่แน่น ทำให้เธออยู่กับที่ได้อย่างมั่นคง และไม่ยอมลดละแม้แต่วินาทีเดียว

“อย่าแตะต้องฉันตรงนั่นฌอน สจ๊วต... :” ในที่สุดเธอก็มีน้ำตาคลอในดวงตาของเธอ เสียงของเธอแหบแห้งขณะที่เธอพูด “ตรงไหนก็ได้ แค่ไม่ใช่ที่นั่น…ฌอน สจ๊วตฉันอ้อนวอนคุณแค่อย่า อย่าแตะต้องฉันตรงนั่น…”

แขนของชายหนุ่มโอบเอวเธอไว้แน่น เขารู้สึกได้ผ่านฝ่ามือของเขา การดิ้นรนของเธอ ความกลัวของเธอ การสั่นไหวของร่างกายของเธอ การสั่นอย่างรุนแรงของเธอ ไหลลงมาที่มือของเขา ทำให้มันพุ่งตรงไปที่หัวใจของเขา

ความเจ็บปวด!

เจ็บแบบไม่น่าเชื่อ!

เจ็บกว่าเดิม!

มันเป็นบาดแผลของเธอ แต่เป็นความเจ็บปวดของเขา

ร่างกายของหญิงสาวยังคงสั่นสะท้านด้วยความกลัวที่ไม่อาจระงับได้ มือใหญ่ของชายที่โอบรอบเอวของเธอก็สั่นเล็กน้อยเช่นกัน แต่คุณจะไม่สังเกตเห็นเว้นแต่คุณจะมองใกล้ ๆ แม้ว่ามือที่ใหญ่ของเขาจะสั่น แต่มันก็ยังคงจับเอวที่เรียวของเธอไว้อย่างมั่นคง

ฌอนไม่ได้พูดอะไร แต่ความเจ็บปวดในดวงตาที่เขาได้รับเกือบจะเป็นรูปแบบทางกายภาพ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงเม้มริมฝีปากของเขาไว้แน่น เขาพลิกเธอไปรอบ ๆ โดยไม่มีคำพูด เขาพลิกตัวเธอเพื่อให้เธอติดอยู่ในอ้อมกอดของเขา คว่ำหน้าลง

มีน้ำตาในดวงตาของเจน แต่เธอก็ดื้อรั้นไม่ยอมให้มันตกลงไป ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอดูเหมือนจะทำให้ท่าทางของเธออ่อนแอลง แต่เธอก็ใช้วิธีที่ละเอียดอ่อนอื่น ๆ เพื่อต่อต้านการแสดงความอ่อนแอของเธอ

เธอดิ้น ขาของเธอดิ้นอย่างรุนแรง แม้ว่าเธอจะทำเช่นนั้นน่องของชายที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีก็กดลงบนตัวเธอ ตอนนี้เธอขยับขาไม่ได้แล้วเธอจึงโบกแขนไปรอบ ๆ แทน เธอมองไม่เห็นข้างหลังเธอจึงแค่ตบทุกอย่างที่ทำได้

ขณะที่เธอสะบัดอย่างบ้าคลั่ง การจับที่มั่นคงมากติดอยู่ที่ข้อมือของเธอเช่นกัน โดยจับพวกมันไว้ด้านหลังของเธอแน่น

“ฌอน สจ๊วต! คุณมันคนสารเลว! คุณมันชั่ว! คุณสัญญา!

"คุณสัญญาแล้ว! คุณสัญญาแล้ว บ้าเอ้ย!!!”

เธอตะโกน ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงและแดงขึ้น อย่างไรก็ตาม เธอยังคงกลั้นน้ำตาไว้อย่างสุดกำลัง ทำไมเธอต้องร้องไห้? ด้วยเหตุผลอะไร?

เพื่อใคร?

เพื่ออะไร?

เพื่อเขาหรอ?