บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 257

เสียงเสียดสีของเธอกำลังอ้อนวอนเขา ฟังดูน่าอับอายอย่างที่สุด

ฌอนหยุดชั่วคราวร่างกายของเขาเริ่มตึง “คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่?!”

เขาทำร้ายเธอ

ผู้หญิงที่ถูกตรึงอยู่ใต้เขาหันหน้าไปรอบ ๆ ดวงตาของเธอดูเจ็บปวด และดึงดัน “ฌอน สจ๊วตงานอดิเรกของคุณทำให้ฉันอับอายมาตลอดไม่ใช่เหรอ?” ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา “คุณอยากให้ฉันขอร้องเหมือนหมาไหม? ฉันจะทำตามที่คุณต้องการ”

นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการหรือ?

“ไม่” เสียงของชายหนุ่มแหบแห้งดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความเจ็บปวด เขามองผู้หญิงที่อยู่ข้างใต้เขาแล้วพูดว่า “ฉัน…” ขอโทษ

เขากอดเธอแน่นจากด้านหลัง และโอบกอดผู้หญิงตัวผอมไว้แน่น ลำคอของเขารู้สึกตีบ เธอพูดอะไรที่ไม่เหมาะสมได้อย่างไร?

เธอพูดอะไรแบบนั้นโดยไม่ให้เกียรติตัวเธอได้ยังไง?!

ไม่!

มันไม่ถูกต้อง!

มันคือเขา!

มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด!

เขากำลังบังคับเธออีกครั้ง! เขาใช้กำลังกับเธออีกแล้ว!

ผมยาวของเธอปกคลุมร่างกายที่เปียกโชก คนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาบางเบาราวกับอากาศ และเธอไม่สามารถมองเห็นความเจ็บปวดในดวงตาสีดำของเขาในขณะที่เขากอดเธอไว้

ความขมขื่นค่อย ๆคืบคลานเข้ามาในหัวใจของเขา

เขาแค่…เขากำลังทำอะไรอยู่?

เขาแค่พยายามพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเขาแตกต่างจากคนอื่น ๆ งั้นหรือ?

เขาแค่พยายามทำให้เธอเผชิญหน้ากับอดีต เผชิญหน้ากับเขาแบบตัวต่อตัวหรือเปล่า?

เขามองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างใต้เขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด และความรัก เขาเข้าใจผิดอย่างน่ากลัว เขาจะไม่บังคับเธอแบบนี้อีกแล้ว

เขากอดเธอ แล้วยกไหล่ของเธอพร้อมกับจูบผ่านผมสีดำของเธอ เขาจูบที่ด้านหลังศีรษะของเธอด้านบนของหนังศีรษะของเธอแต่ละครั้ง แสง และจูบที่หายวับไป เขารักเธอ เขาบูชาเธอ

หากเจนไม่หลงทางในความเจ็บปวด และความอัปยศอดสูของเธอ หากเธอไม่ติดอยู่ในความทรงจำอันน่าเกลียดในอดีตเธอ อาจสังเกตเห็นว่าแม้จูบของเขาจะดูโอ้อวด แต่จริง ๆแล้วพวกมันก็ยังอ่อนน้อมถ่อมตน และจริงใจ เธอเป็นที่รัก และหวงแหนอยู่แล้ว

การกระทำของเขาอาจดูเหมือนครอบงำ แต่จริง ๆ แล้วเขากำลังเสียใจ และไม่สบายใจ ใช่ถูกต้องแล้ว ชายคนนี้เคยมีอำนาจเหนือกว่าในฐานะจักรพรรดิ ชายคนนี้ฌอน สจ๊วตก็มีช่วงเวลาที่เขากลัว และไม่สบายใจเช่นกัน!

ในความเป็นจริงตอนนี้ระหว่างพวกเขาสองคน คนที่ต่ำต้อยไม่ใช่เจน แต่เป็นคนที่บังคับขังเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา ความถนัดมืออันหนักหน่วงของเขาไม่มีอะไรมากไปกว่าการเป็นส่วนหน้าซึ่งเป็นหน้ากากเพื่อซ่อนความไม่สบายใจของเขา

บนพื้นผิว มีคนหนึ่งทนต่อการลงโทษในขณะที่อีกคนกำลังดึงมันออกมา

บนพื้นผิว คนหนึ่งถูกทำให้อับอายในขณะที่อีกคนกำลังใช้กำลัง

แต่ในความเป็นจริงคนที่คุกเข่าอยู่ตอนนี้คือคนที่ดูเหมือนว่าเขากำลังบังคับได้รับอำนาจเหนือกว่า!

ฌอนจูบเจน เขาจะไม่บอกผู้หญิงคนนี้ว่า “ขอโทษ” แม้ว่าทุกจูบที่เขากดลงบนผิวของเธอนั้นเต็มไปด้วยคำขอโทษจากใจจริงก็ตาม

ถึงกระนั้น เขาก็ไม่เคยพูดคำเหล่านั้นกับเธอ!

“อย่าพูดอะไรแบบนั้นอีกเลยนะโอเคไหม? ที่รัก?” ลำคอของเขาแห้งผากและเสียงของเขาเจ็บปวด ฌอนซ่อนคำวิงวอนที่น่าสมเพชของเขาไว้เบื้องหลังการกระทำที่เอาแต่ใจของเขา

"ไป! ออกไปให้พ้น!"

เธอฟาดใส่เขาอย่างดุเดือด ตอนนี้มือของเธอเป็นอิสระและเธอไม่ได้มองก่อนที่จะคว้าบางสิ่งที่อยู่ข้าง ๆเธอ และขว้างมันใส่เขา หมอนกระแทกเข้าใส่เขา "ไปให้พ้น! ฉันไม่อยากเจอคุณตอนนี้!”

“ที่รักใจเย็น ๆ !”

ดวงตาของเธอเป็นสีแดง และอารมณ์ของเธอยุ่งเหยิง สัมผัสของริมฝีปากของเขายังคงอยู่บนหลังของเธอ แต่ตอนนี้มันเจ็บมากขึ้นกว่าเดิม

"คุณจะออกไปมั้ย?" เธอจ้องเขาตาแดงก่ำ "ได้! ถ้าคุณจะไม่ไป! ฉันจะไปเอง!"

“อย่าเอะอะ ที่รัก”

เอะอะงั้นเหรอ?

ใครกำลังเอะอะอยู่ที่นี่?

"คุณสัญญาแล้ว! คุณสัญญากับฉันแล้ว!"

เธอกรีดร้อง“ ฌอน สจ๊วตฉันไม่ต้องการอีกแล้ว! ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว! ฉันไม่ต้องการดันน์ กรุ๊ปอีกต่อไป ฉันไม่ต้องการสตอร์จอีกต่อไป มันสำหรับคุณ…” เธอหยุด และชายที่อยู่ตรงข้ามเธอรู้สึกว่าหัวใจของเขากระโจนเข้าสู่ลำคอของเขา “ที่รัก!” เขาซ่อนความหวาดกลัวของเขาออกไป รีบพยายามที่จะหยุดเธอ

“สำหรับคุณ…” ดวงตาสีแดงของเธอส่องประกายด้วยความประชด แพขนตายาวของเธอกระพือลงเบา ๆ “ฉันเลิกต้องการคุณมานานแล้ว”

แซ่บ!

หินก้อนใหญ่ในอกของเขาแตกเป็นผุยผงทันทีที่เธอพูด