บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 267

เมืองเอสเป็นย่านที่เฟื่องฟูที่สุด ณ ห้างสรรพสินค้าระดับไฮเอนด์ที่มีแบรนด์ดัง ๆ แพง ๆ มากมาย ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอพูดขึ้นว่า "ฉันมาที่นี่เพื่อเลือกชุด"

พนักงานที่ดูแลสินค้าแบรนด์เนมส่วนมากมักจะชอบตัดสินรูปลักษณ์ของผู้อื่นจากภายนอก ในสายตาของพวกเขาผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามานั้นคือคนพิการ อย่างไรก็ตามหญิงพิการคนนี้ยืนยันที่จะยืดหลังของเธอให้ตรง มันทำให้เธอดูน่าอึดอัดยิ่งขึ้น

ในภาพรวมเธอไม่ได้สวมใส่สินค้าแบรนเนมด์ใด ๆ เลย บนร่างกายของเธอ ทุกสิ่งที่เธอใช้หรือสวมใส่เป็นเพียงสิ่งของธรรมดา ๆ ที่คนทั่ว ๆ ไปสวมใส่

พนักงานขายตัวสูงไม่ยอมขยับเขยื้อน นิ้วเรียวของเธอชี้ไปที่ตรงมุม ๆ หนึ่ง "ทุกอย่างมีส่วนลด 30% ตรงนั้น"

เธอไม่แม้แต่จะขยับตัวแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตามในเสี้ยววินาทีต่อมาใบหน้าของเธอก็บึ้งตึง หญิงพิการกำลังจ้องมองมาที่เธอด้วยดวงตาที่เยือกเย็น

เจนมองไปที่พนักงานขายที่ประตูด้วยความเงียบ ไม่มีการติอว่าและไม่มีร่องรอยของความโกรธเลย

หัวใจของเธอตอนนี้เป็นรูพรุน แต่ไม่มีสิ่งใดใส่เข้าไปได้ และไม่มีสิ่งใดรั่วไหลออกมา

"ฉันมาที่นี่เพื่อเลือกของขวัญ" เธอจ้องมองไปที่พนักงานขายอย่างใจเย็น แววตาที่มึนงงของเธอนั้นดูน่ากลัว

ในที่สุดเธอก็ได้รับการปฏิบัติที่ ‘ยุติธรรม’ เหมือนคนทั่วไป

"คุณอยากได้ชุดประมาณไหนคะ คุณผู้หญิง?"

“ชุดสีดำเรียบ ๆ ที่ดูภูมิฐาน”

"... " เป็นคำขอที่แปลกจริง ๆ แน่นอนว่าไม่มีปัญหาที่นี่มีชุดสีดำเยอะแยะ แต่ผู้หญิงส่วนมากที่มาซื้อชุดสีดำ พวกเธอมักจะเลือกชุดสีดำที่ดูลึกลับและเซ็กซี่

เรียบ ๆ ?

ภูมิฐาน?

นั่นคงเป็นชุดไว้ทุกข์ใช่ไหม?

"ฉันต้องการสิ่งที่ดีที่สุด ฉันต้องการ ... " เจนหยุดชั่วครู่ ด้วยประกายแวววาวในดวงตาที่ว่างเปล่าของเธอ สายตาของเธอจ้องตรงไปที่ใบหน้าของพนักงานขาย “ ชุดที่ดูน่าทึ่งมาก จนเขาไม่อาจละสายตาไปจากฉันได้ทันทีที่เห็น”

ตอนนี้พนักงานขายดูอยากจะขำมากยิ่งขึ้น

ชุดสีดำเรียบ ๆ ที่ดูภูมิฐานแถมสวยงาม นี่มัเป็นคำขอที่แปลกมาก ๆ สำหรับพนักงานขาย

เธออยากให้มันดูน่าทึ่งด้วยหรอ? น่าทึ่งจนผู้คนไม่อาจละสายตาจากเธอได้อย่างนั้นหรอ?

“ทำตามคำขอของเธอ” วิเวียนยืนเหนื่อยหอบอยู่ที่ประตู เธอเป็นห่วงเจนและไล่ตามเจนไป เธอวิ่งอย่างหนักจนรองเท้าส้นสูงที่เท้าเกือบที่จะหัก เธอไม่สามารถปล่อยให้เจนละสายตาจากเธอได้ เปิดกระเป๋าและหยิบบัตรเครดิตออกมาส่งให้พนักงานขาย "ทำตามคำขอของเธอ ชุดสีดำเรียบ ๆ สง่างาม ... และน่าทึ่งจนใคร ๆ ละสายตาจากเธอไม่ได้"

เธอไม่สามารถไปต่อได้อีกแล้ว

เธอรู้ดีกว่าใคร ๆ เกี่ยวกับความบ้าคลั่งในเลือดของเจนในตอนนี้

พนักงานขายไม่รู้จักเจน แต่เธอรู้จักวิเวียน วิเวียนเป็นสมาชิกระดับพรีเมียมของร้านนี้ การซื้อหรือใช้จ่ายในร้านนี้ของเธอมักจะเกินตัวเลขหกหลักเสมอ ๆ ในแต่ละเดือน

เธอไม่กล้ารุกรานลูกค้าคนสำคัญเช่นนี้

เธออยากที่จะถามวิเวียนว่าผู้หญิงพิการคนนั้นเป็นใคร แต่เธอกลับสังเกตว่าวิเวียนที่โดดเด่นมากนั้นมีพฤติกรรมแสดงความเคารพต่อผู้หญิงพิการคนนั้นอย่างไร

เธอออกไปและกลับมาอีกครั้ง เมื่อพนักงานขายกลับมาก็มีอีกคนอยู่ข้าง ๆ เธอ "คุณวิเวียนดีไซเนอร์ของแบรนด์ของเรามาเยี่ยมชมร้านในวันนี้ และนี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากที่จะเกิดขึ้น มันเป็นเพียงครั้งเดียวในทุก ๆ สองถึงสามปีเลยค่ะ

“จากคำขอของผู้หญิงคนนี้ ฉันไม่พบชุดเดรสสีดำที่เหมาะสม ฉันได้ส่งคำขอของผู้หญิงคนนี้ไปยังดีไซเนอร์ของเราแล้ว และเขายินดีที่จะจัดแต่งชุดให้กับผู้หญิงคนนี้ทันทีค่ะ”

วิเวียนพยักหน้า “เป็นเรื่องที่ดี” เธอจ้องไปที่ชายชาวต่างชาติที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พนักงานขาย แล้วพูดว่า “ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ”

ไม่มีคำอธิบายอะไร และงานก็ดำเนินไปอย่างเงียบ ๆ

ดีไซเนอร์ชาวต่างชาติคนนั้นดูเหมือนจะเข้าใจว่าเจนต้องการอะไร

มือของเขาทำงานอย่างคล่องแคล่วต่อเนื่องและรวดเร็ว

หลังจากเลือกชุดสีดำให้เจนแล้ว เขาก็เริ่มเปลี่ยนชุดสีดำบนตัวของเจน

ทุกอย่างเป็นไปตามคำขอของเจนคำขอที่แปลก ๆ และขัดแย้งกันของเธอ

ชุดสีดำเรียบ ๆ สง่างาม ... และน่าทึ่งจนใคร ๆ ละสายตาจากเธอไม่ได้

อันที่จริงคำขอของชุดนี้ดูขัดแย้งกันมากจนคิดว่าคนอื่น ๆ คงไม่กล้าใส่ชุดประมาณนี้

“จะรับได้ไหม ถ้าชุดด้านหลังเป็นแบบเปิดหลังทั้งหมด มาดาม?”

ดีไซเนอร์เอ่ยถามเป็นภาษาอังกฤษ

เจนถามว่า "แล้วมันดูสง่างามและน่าทึ่งไหม?"

"แน่นอนค่ะ มาดาม"