บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 268

ทันทีที่ประตูเปิดออก ความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของเจนก็ถูกเช็ดทำความสะอาด สิ่งที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของเธอคือรอยยิ้มที่สดใสและแพรวพราวแทน

เอลิออร์ยืนพิงหน้าต่าง เขาหันศีรษะไปด้านข้างเมื่อประตูเปิดออก สิ่งที่เขาเห็นคือเจนยิ้มแพรวพราว เขาถึงกับผงะ ความโกรธพุ่งผ่านเขา อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาถัดมาความโกรธในใจของเขาก็หายไป

"เข้ามาสิ" เขาถอนหายใจในใจ เธอไม่รู้แน่นอนว่าในแวบแรกรอยยิ้มบนใบหน้าของเธออาจดูสดใส แต่เมื่อมองในครั้งที่สองมันดูลังเล เมื่อมองแวบที่สามมีความเจ็บปวดอย่างมากในนั้น

ผู้หญิงคนนั้นยังคงยืนอยู่ข้างประตูไม่ขยับ

เอลิออร์หันกลับและเดินไปหาเธอ ทันใดนั้นเขาก็เหยียดแขนยาว ๆ ของเขาออก และจับเธอไว้โดยดึงเธอเข้าไปข้างใน "หยุดยิ้มเขาจะไม่เห็นมัน"

รอยยิ้มของหญิงสาวยังคงอยู่บนใบหน้าของเธอ

"กระสุนยิงเข้าที่หัวใจ ห่างจากหัวใจของเขาไม่ถึงสองเซนติเมตรเอง”

“หลังเกิดเหตุ เขาถูกส่งตัวไปมาโรงพยาบาลทันทีเพื่อรับการช่วยเหลือฉุกเฉิน”

“หลังจากแปดชั่วโมงของการช่วยเหลือฉุกเฉิน เขาถูกพาออกจากห้องผ่าตัดและส่งตรงไปยังห้องผู้ป่วยหนัก”

“เราสามารถรักษาเขาได้ แต่สภาพของเขาก็ไม่ได้ดูดีมากนัก”

“อาการของเขาดูไม่ดีหรอ…ถึงขนาดไหน?”

เอลิออร์มองผู้หญิงตรงหน้าเขาจากระยะใกล้ เพียงเพื่อจะรู้ว่าผิวที่ดีของเธอนั้นซ่อนอยู่ภายใต้แป้งหนาและลิปสติกสีแดงสด ดังนั้นเขาจึงตั้งใจสังเกตบริเวณใต้ดวงตาของเธอ แป้งหนาใต้ตาของเธอแทบจะไม่สามารถปกปิดรอยคล้ำที่อยู่ข้างใต้ได้เลย

เขาไม่ตอบทันที เขาเปิดม่านออก และด้านหลังของเขาก็เต็มไปด้วยความสยดสยอง

เจนไม่เคยเห็นฌอนเป็นแบบนั้น ท่อหลาย ๆ ชนิดถูกติดอยู่กับร่างกายของเขา และมีเครื่องมือหลายชนิดวางอยู่ข้าง ๆ ลำตัวของเขา เขานอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเงียบ ๆ โดยไม่มีสัญญาณของความมีชีวิตชีวาเลย

เสียงดังฟังชัดของเอลิออรืดังก้องอยู่ในหูของเธอ "อย่างที่คุณเห็น เขาไม่สามารถอยู่รอดได้หากไม่มีสิ่งเหล่านี้ช่วยในตอนนี้”

“เขาจำเป็นต้องพึ่งพาสิ่งเหล่านี้ เพื่อตรวจสอบสัญญาณชีพตลอดเวลา”

“ก่อนที่คุณจะมาถึง เขาได้รับการรักษาช่วยเหลือฉุกเฉินมาแล้วห้าสิบครั้ง”

"หลังจากฌอนถูกยิงเขาล้มลงกับพื้น และกระแทกเข้ากับราวบันได แต่โชคยังดีไม่มีบาดแผลฉกรรจ์ที่ศีรษะ"

“คุณ ... ให้ฉันใช้เวลาอยู่ลำพังกับเขาสักพักได้ไหม?”

เอลิออร์จ้องไปที่เจนอย่างตั้งใจ จากนั้นก็หันกลับและจากไปอย่างเงียบ ๆ ประตูของวอร์ดปิดลงพร้อมกับเสียงดัง

มีเพียงความเงียบในวอร์ด มันเงียบจนหนาวสั่น

เธอยืนอยู่หน้าเตียงในโรงพยาบาล และมองไปที่คนบนเตียงอย่างเงียบ ๆ ความเศร้าโศกครอบงำเธอจนเกือบหมดสิ้น จนถึงตอนนี้เธอยังไม่ได้หลั่งน้ำตาเลยสักนิด

มีเส้นเลือดที่มองเห็นได้รอบ ๆ เบ้าตาที่แห้งของเธอ

ความรัก ความเกลียด ความเศร้า ความเจ็บปวด การจ้องมองของเธอซับซ้อนมากจนแทบไม่มีใครกล้ามองตรงมาที่เธอในขณะนี้

ทุกอย่างเงียบลง ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนี้ เธอเพียงแค่ยืนอยู่ข้างเตียงโอบล้อมไปด้วยความรัก ความเกลียดชัง ความเศร้าโศก และความเจ็บปวด มันซับซ้อนมากจนไม่มีภาษาใดสามารถใส่เป็นคำพูดได้ เธอจ้องมองชายไร้ชีวิตชีวาบนเตียงอย่างไม่กระพริบตา