บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 269

เอลิออร์ และเรย์ไม่รู้ว่าเจนรู้สึกอย่างไร ตลอดเวลาที่เธออยู่ลำพังกับฌอน

เมื่อประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง ฌอนอาการโคม่าต้องการความช่วยเหลือด่วน

มีเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งตรงทางเดิน ทุกคนต่างตื่นตระหนก

ไม่มีใครพูดคุยอะไรกัน และ ในที่สุดแพทย์ก็ประกาศว่าวิกฤตได้รับการแก้ไขแล้วหลังจากนั้นไม่นาน

อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่จุดจบ ในช่วงเวลาห้าวันห้าคืนที่เธออยู่กับเขา วิกฤตใกล้ตายนี้ยังคงอยู่รอบ ๆ ตัวเขา

ห้าวันห้าคืนอาการทรุดถึง 11 ครั้ง

เธอนับและ ทุก ๆ การช่วยเหลือเร่งด่วนทุกครั้งมันจะทิ้งตัวเลขไว้ในใจของเธอ

เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงทำแบบนี้

เธอไม่รู้ว่าเธอมีพลังที่จะรู้สึกต่อต้านเขาในใจหรือไม่

เธอไม่เข้าใจตัวเองด้วยซ้ำ แล้วเธอจะไปเข้าใจฌอนได้อย่างไร?

ในเช้าวันหนึ่งพวกเขามีความหวัง

เธออยู่ข้างเตียงของเขา เธอเคยชินกับการจ้องมองใบหน้าที่ซีดเซียวและไร้ชีวิตชีวาของเขาตลอดทั้งคืน เธอมักจะจ้องดูเขาเงียบ ๆ เธอจะไม่กล้าหลับ แม้ว่าเธอจะไม่สามารถจัดการกับความเหนื่อยล้าได้ก็ตาม

ในความกลางดึกของคืนนั้นเธอนั่งข้างเตียงของเขา และมองไปที่ใบหน้าที่คุ้นเคยซึ่งเธอจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต บางครั้งมันก็เหมือนกับว่าเธอถูกครอบงำ เธอมีความคิดที่น่ากลัวอยู่ในหัว ถ้าเขาตายเธอก็จะเป็นอิสระ

อย่างไรก็ตาม เมื่อใดก็ตามที่เธอคิดถึงความตายของชายคนนี้และเขาจะจากโลกนี้ไปอย่างไร คสามเจ็บปวดมากมายก็จะถาโถมเข้าใส่หัวใจของเธอ

เธอไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ ว่าเธอคาดหวังที่จะให้เขามีชีวิตอยู่หรือหวังว่าเขาจะไม่มีวันตื่นฟื้นขึ้นมาอีก

“คุณไม่อยากให้เขาตื่นหรอ?” เอลิออร์ถามเธอขณะที่กัดฟันแน่น

เธอไม่สามารถตอบเขาได้

“ถ้าเขาไม่ตื่นขึ้นมา ตรง ๆ นี้มันจะไม่เจ็บปวดหรอ?” เอลิออร์ชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้ายของเขาอย่างเกรี้ยวกราด และถามผู้หญิงที่ไม่แม้แต่จะมีน้ำตาไหลออกมาสักหยด

ใช่ แน่นอน! เขาไม่จำเป็นต้องสงสัยอะไรเลย จิตวิญญาณของเธอกรีดนั้นร้องว่า ‘ใช่! มันจะเจ็บ! มันเจ็บมาก! '

“ฉันเคยประสบพบเจอกับความเจ็บปวดทุกรูปแบบมาก่อน” เธอกล่าว เธอไม่รู้ว่าเอลิออร์เข้าใจเธอหรือไม่ เธอ ไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดเรื่องนี้กับเอลิออร์หรือว่าตัวของเธอเองกันแน่

‘ฉันเคยประสบพบเจอกับความเจ็บปวดทุกรูปแบบมาก่อน ฉันผ่านความเจ็บปวดมาแล้วทุกรูปแบบแล้ว คุณมาถามฉันว่า ฉันจะเจ็บปวดไหมถ้าเขาไม่ตื่น ใช่ แน่นอน อย่างไรก็ตาม แม้ว่ามันจะเจ็บ แม้ว่ามันจะทำให้ฉันเจ็บปวด แต่ฉันก็ด้านชาไปแล้ว

"ใช่ฉันมันคนด้านชา" เธอพูดกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับว่าเธอจะไม่เจ็บปวดถ้าทำแบบนั้นซ้ำ ๆ แต่ อย่างไรก็ตามทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนกับว่าอากาศบางลง และหายใจได้ยากขึ้นเรื่อย ๆ ? “ฉันจะออกไปรับอากาศสักหน่อย”

เอลิออร์กำหมัดแน่นไว้ข้างหลัง เขาไม่มีสิทธิ์ตำหนิเธอ อย่างไรก็ตามเขาทำได้เพียงไม่พอใจเธอที่เย็นชาและไร้หัวใจที่สุด