บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 272

ฝนยังคงตก และลมก็พัดแรงมาก แต่คน ๆ นี้กลับเอาแต่บอกว่าไม่หนาว

“ขึ้นรถไปกับฉัน” เธอพูดโดยไม่อธิบายกับตัวเอง และขยับตัวออกจากอ้อมแขนของคน ๆ นี้

เธอเดินตัวสั่น ๆ กลับไปที่รถที่อยู่ห่างออกไป ในขณะที่เธอลงจากรถ และเดินเข้าไปหาเขาการเดินทางของเธอนั้นยากลำบากมาก อย่างไรก็ตามการเดินทางไปกลับรถนั้นมันง่ายกว่ามาก ๆ

เจนเปิดประตูเบาะหลัง

“ไม่”

คน ๆ นั้นพูดว่า “ไม่!” การแสดงออกของเขาหนักแน่น เขายืนอยู่ข้างประตูและไม่ยอมขยับตัว

"ทำไมล่ะ?"

“ผมไม่อยากนั่งที่นี่” ผู้ชายคนนั้นก็ทำตัวเหมือนเด็ก เขาพูดอย่างหนักแน่นว่า“ผมไม่อยากนั่งที่นี่ ผมอยากนั่งตรงนั้น” เขาชี้ไปที่ที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้า

เจนตะลึง เธอมองผู้ชายข้าง ๆ เธอด้วยความงุนงง “แค่นั้นเอง…เพื่อ?” เขาไม่อยากขึ้นรถเพียงเพราะอยากนั่งเบาะผู้โดยสารด้านหน้าเองหรอ? '

บุคคลนี้เป็นกลายเป็นเด็กอย่างแท้จริง ทำไมเธอถึงรู้สึกสับสนกับสิ่งที่เขาคิดมากกว่าเมื่อก่อนเสียอีก?

“ผมอยากใกล้ชิดกับคุณมากยิ่งขึ้นพี่สาว” คนนั้นดูจริงจัง เมื่อดวงตาที่ไร้เดียงสาของเขามองมาที่เธอ และพูดด้วยความมุ่งมั่นหัวใจของเจนก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

เธอไม่ได้พูดอะไร เธอเดินไปที่ที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้าท่ามกลางสายฝน "มานี่สิ" เธอเปิดประตูและเงยหน้าขึ้นโดยไม่มีการแสดงออกใด ๆ เธอโบกมือให้ชายที่ยืนอยู่อีกด้านของรถอย่างหัวหมุน

ในวินาทีต่อมาดวงตาของเธอก็กระตุก รอยยิ้มผุดขึ้นทันทีบนใบหน้าที่ดื้อรั้นและมุ่งมั่นของผู้ชายคนนั้น เขาวิ่งไปหาเธอด้วยความยินดีและดีใจ ทันใดนั้นเขาก็จูบแก้มของเธอ “พี่สาว คุณน่ารักที่สุดเลย”

เจนไม่สามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนี้

เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่าง และเปลี่ยนบุคลิกของเขาไปแล้วจริงหรือ?

อ่า ไม่สิศาสตราจารย์ลัชกล่าวว่าไอคิวของเขาเหมือนกับเด็กอายุแปดขวบ

เธอเอื้อมมือไปแตะที่แก้มของตัวเอง ยังคงมีความอบอุ่นหลงเหลืออยู่

เธอกดริมฝีปากเข้าหากัน เธอเดินไปที่นั่งฝั่งคนขับเงียบ ๆ ประตูถูกเปิดแล้วปิดดังปัง

เธอสตาร์ทเครื่องยนต์เหยียบคันเร่ง และรถก็เริ่มเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้า ๆ

“คุณจำเบอร์โทรศัพท์ของพี่เอลิออร์ได้ไหม?” เธอโยนโทรศัพท์ใส่เขา “คุณรู้วิธีใช้สิ่งนี้ไหม? ลองหาเบอร์ของพี่เอลิออร์แล้วโทรหาเขาเพื่อบอกว่าคุณปลอดภัยแล้ว”

คน ๆ นั้นพูดอย่างเรียบ ๆ ว่า “ได้” เขารับโทรศัพท์ของเจนและถือไว้ในมือ หลังจากนั้นไม่นานมีความลังเลเกิดขึ้นบนใบหน้าของเขา

เจนมองเขาอย่างสงสัย

บุคคลนั้นถือโทรศัพท์ด้วยมือทั้งสองข้าง เขาอ้าปากถามอย่างระมัดระวัง “ผมต้องการรหัสผ่าน…”

มือของเจนอยู่บนพวงมาลัย หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเธอก็พูดหมายเลขรหัสผ่านว่า “0926”

926 คือชื่อของเธอในช่วงสามปีนั้น

สายกดโทรออก เจนวางหูฟังบลูทูธ ไว้ที่หูของเธอ

"ฉันเจอเขาแล้ว เขาอยู่กับฉัน”

ชายอีกฝั่งเริ่มยิงคำถามใส่เธอผ่านทางโทรศัพท์

“เขาพบฉันแล้ว ฉันเห็นเขาอยู่นอกคฤหาสน์สจ๊วต”

เอลิออร์พูดอะไรบางอย่างก่อนจะวางสายไป

รถคันดังกล่าวขับไปยังทิศทางของกินซ่าการ์เด้น ตอนนั้นเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว รถขับเข้าไปในโรงรถชั้นใต้ดินของกินซ่าการ์เด้น จากนั้นเธอก็พาคน ๆ นั้นเข้าไปในลิฟต์ที่พาพวกเขาไปยังย่านที่อยู่อาศัย

ทรัพย์สินนี้เป็นของฌอน สถานที่แห่งนี้กว้างมาก อย่างไรก็ตามทีพักอาศัยแห่งนี้มันเหมาะสำหรับคนโสดหรือคู่หนุ่มสาว

มีห้องนอน 1 ห้อง ห้องนั่งเล่น 1 ห้อง ห้องครัวแบบเปิด และห้องน้ำ 1 ห้อง แม้แต่โต๊ะทำงานก็ยังอยู่ในห้องนั่งเล่น

“ไปอาบน้ำเถอะ” เธอค้นตู้เสื้อผ้า และในที่สุดเธอก็พบเสื้อยืดตัวใหญ่ และหลวม ถ้าเธอสวมสิ่งนี้ความยาวมันจะยาวอยู่เหนือหัวเข่าของเธอไม่กี่นิ้ว เธอไม่รู้ว่ามันจะเหมาะกับเขาหรือเปล่า อย่างไรก็ตามนี่เป็นเสื้อเชิ้ตตัวเดียวที่เขาสามารถสวมใส่ได้

เธอหยิบผ้าขนหนูโยนมาที่เขาพร้อมกับเสื้อเชิ้ต

หลังจากส่งอุปกรณ์อาบน้ำให้เขาแล้วเจนก็ไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหาร

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หันหน้ากลับไปมองที่เขาอีกครั้ง และเห็นชายคนนั้นยังยืนนิ่งอยู่ที่นั่น “ทำไมคุณถึงยังไม่ไปอาบน้ำ?”

“ผม ... ” คน ๆ นั้นมองเธอด้วยดวงตากลมโตที่น่าสงสารของเขา “พี่จะไม่ช่วยผมอาบน้ำหรอพี่สาว?”

“ทำไมฉันต้องช่วยคุณอาบน้ำ?” เธอถามเขาอย่างเขิลอาย หลังจากได้ยินเขาถามเธออย่างนั้น

“ดอสช่วยผมตลอดเลย”

“...”

เธอมองดูคน ๆ นั้นยืนมองเธออย่างไม่กระพริบตา การคาดหวังเรื่องนี้มันเป็นเรื่องปกติหรือไม่?

เธอพูดไม่ออก

เธอมองเขาอย่างเย็นชา “แค่ล้างตัว ดอสไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าอยากให้ใครมาช่วยอาบน้ำก็กลับไปบ้านหลังใหญ่นั่น”

ทำไมเธอต้องช่วยเขาอาบน้ำด้วย?

เขาไม่ควรคาดหวังให้เธอลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตเพียงเพราะเขามาที่นี่เพื่อตามหาเธอ

เขาไม่ควรคาดหวังให้เธอเปลี่ยนใจเกี่ยวกับเขาเพียงเพราะรองเท้าของเขาขาดจากการเดินตามหาเธอ

ไม่มีทาง!

คน ๆ นั้นดูผิดหวังมาก เขาก้มศีรษะลง และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดว่า“ผมจะทำมันด้วยตัวเอง”

ภายในห้องครัวนั้นเงียบกริบ เจนเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ภายในห้อง

เธอยืนพิงอ่างล้างจานในครัว เธอหันไปมองที่ห้องน้ำด้วยความกระวนกระวายใจ เกิดอะไรขึ้นกับเธอเนี่ย?

ไฟกำลังลุกไหม้ในท้องของเธอ เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะคน ๆ นั้นหรืออย่างอื่น

เธอเกลียดที่เธอใจอ่อนเพราะสิ่งที่คน ๆ นั้นทำต่อเธอที่หน้าคฤหาสน์สจ๊วต

‘เจน ดันน์ เธอมันไร้ประโยชน์มาก!