บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 34

เจนไม่เข้าใจว่าทำไมอดีตเพื่อนร่วมห้องของเธอถึงดูถูกเธอเมื่อเจอกันแบบนี้ เธอเป็นคนที่น่ารังเกียจ และน่ารังเกียจมากขนาดนั้นจริง ๆ หรือ?

เธอขบที่มุมริมฝีปากของเธอเบา ๆ จนเกิดรอยยิ้มที่น่าเศร้า

เธอมองซูซี่โดยไม่พูดอะไร การมองแวบนั้นไม่มีความหมายอะไรเป็นพิเศษเลย หรืออาจเป็นลักษณะของการมองเพียงแค่ "การระลึกความทรงจำ" หลังจากนั้นเธอก็หันหลังกลับค่อย ๆ เดินกะเผลกออกจากสายตาของซูซี่

ซูซี่รู้สึกแย่มาก เหมือนมีคนมาบีบที่ลำคอของเธอ ด้วยความโกรธเธอกำมือแน่นเป็นหมัดที่ต้นขาของเธอ จ้องมองไปที่ร่างที่เดินจากไปอย่างร้ายกาจ

เธอไม่เข้าใจผู้หญิงคนนั้นช่างน่าสมเพช ทำไมเธอถึงแสดงทีท่าหยิ่งแบบนั้นต่อหน้าเธอได้ขนาดนี้!

ผู้หญิงคนนั้น – เจน ดันน์!

เธอมีสิทธิ์อะไรถึงอวดดีขนาดนี้?

ยัยขาพิการ!

ยัยสิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร ที่กระดิกหางและขอเงิน!

แม่มดขี้เหร่ที่ไม่มีรูปลักษณ์หรือร่างกาย แต่ยังต้องการไปยั่วยวนผู้ชาย!

ซูซี่จำใบหน้าที่ชวนให้หลงใหลของ ไฮด์ ได้อีกครั้ง และความโกรธของเธอก็ยิ่งลึกลงไปเท่านั้น…ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นฝ่ายที่เข้าหาคุณชายโซรอสก่อนแน่ ๆ!

บางคนเฝ้าดูซูซี่ และเจนตลอดการเผชิญหน้า พวกเขาทั้งหมดได้เห็นว่าซูซี่แสดงท่าทีอย่างไรจนถึงช่วงเวลาที่เจนจากไป ต้องยอมรับว่าตอนนี้ซูซี่ไม่ใช่ คนที่น่ายกย่อง จริงๆ

อย่างไรก็ตามมันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่จะสอดรู้สอดเห็นซุบซิบนินทา และสัญชาตญาณนั้นเพียงพอที่จะลบล้างความผิดชอบชั่วดีได้ มีคนมาสอบถามอย่างลับ ๆ “ เกิดอะไรขึ้นหรอ ซูซี่? เธอจะจัดการอย่างไร?”

แน่นอนโดย“ เธอ” พวกเขาหมายถึงเจน

ตอนนี้ซูซี่มีชีวิตชีวาอารมณ์ของเธอจึงดีขึ้น เมื่อถูกถามคำถามนั้น เธอหัวเราะอย่างเย็นชา“ อะไรดีคุณคิดว่าฉันจะจัดการยัยโสเภนีจอมยั่วยวนอย่างไรดี?”

ตาของฝูงชนสว่างขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำว่า“ โสเภณีจอมยั่วยวน” มีบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่!

“เฮ้ เฮ้ คุณหมายถึงใครที่ยั่วยวน? คุณกำลังพูดถึง เจน ดันน์ หรือเปล่า?”

ซูซี่พยักหน้าอย่างฉุนเฉียว “ฉันเห็นเธอไปคุยกับคุณชายโซรอสที่บันได”

คุณชายโซรอส?

ชื่อนั้นค่อนข้างน่ากลัว!

"คุณชายโซรอส? คุณหมายถึง คุณชาย ไฮด์ โซรอส หรือเปล่า?” มีคนร้องอุทาน “ ไม่มีทางที่จะจับบ่อทองนั้นได้ เขาทั้งรวย ทั้งหล่อ และมีระดับแล้วทำไมเขาถึงจะมาสนใจเธอล่ะ? แค่พนักงานทำความสะอาด?”

“ฉันเห็นมันด้วยตาของฉันเอง พวกเขากำลังจู๋จี๋กันที่บันได” มีความอิจฉาริษยาในดวงตาของซูซี่

เธอทำอะไรถึงสมควรได้รับสิ่งนั้น!

ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดี เธอน่าทั้งเกลียด ง่อย และไร้การศึกษา เธอยังพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเงิน ผู้หญิงสกปรก ๆ แบบนั้น จะเป็นไปได้ยังไง…?!

ซูซี่ลืมจุดดีของเจนไปนานแล้ว

“อย่าตัดสินหนังสือจากหน้าปก อย่างนั้นหรือ? ฉันเคยอยู่หอพักเดียวกับเธอ ย้อนกลับไปตอนที่เธอเป็นพนักงานทำความสะอาด เธอไม่เคยพูดอะไรมาก และฉันคิดว่าเธอเป็นคนที่เหมาะสม

“ไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้จริง ๆ! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันเคยอยู่หอพักเดียวกับเธอ สูดอากาศแบบเดียวกับเธอ แทบจะอ้วก!

“เจน ดันน์ เป็นอย่างนั้น…”

"หุบปาก!" มีเสียงขัดจังหวะทันที “ คุณสาว ๆ ทั้งหลายไม่มีอะไรทำกันแล้วหรือ? อยากมีอะไรทำฆ่าเวลาอยู่หรือเปล่า? นอกจากนี้พวกคุณลืมไปแล้วหรือยังว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจนนี่และลูน่า?”

ผู้มาใหม่คือแอนนี่พนักงานบริการ ... ผู้มีประสบการณ์มากที่สุดของ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์!

ตอนที่ซูซี่เห็นแอนนี่เธอจำได้ว่านี่คือผู้หญิงที่ทำให้เธออับอายต่อหน้าผู้คนมากมาย และห้ามไม่ให้เชอร์รี่พูดคุยกับเธอด้วยซ้ำ ตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีที่เธอเห็นศัตรู!

“ขอบคุณค่ะ แต่จู่ ๆ ฉันก็รู้ว่าฝนไม่ได้ตกหนักขนาดนั้น บางทีฉันอาจจะไม่ต้องการร่มนี้ก็ได้”

เจนเดินออกจากร้าน และดึงเสื้อผ้าของเธอให้แน่นขึ้นม้วนตัวของเธอขึ้นและก้มหน้าลงในขณะที่เธอเดิน

ฝนตกไม่หนัก มันก็ไม่เลวร้ายเกินไปสำหรับเธอ แต่พื้นที่ว่างตรงเอวด้านซ้ายของเธอมักจะเจ็บปวดทุกครั้งที่อากาศแปรปรวน

ในที่สุดเมื่อเธอเกือบจะถึงบ้านแล้ว อากาศก็เปลี่ยนไปทันที มีเสียงดังหวีดหวิวและจากนั้นฝนก็ตกแรงเป็นเทน้ำเทท่า!

เจนตากแดดตากฝนจนกระทั่งเธอกลับถึงบ้าน แต่เมื่อเธอใส่กุญแจเข้าไปในแม่กุญแจมันกลับเปิดไม่ได้

เธอลองอีกครั้ง…ประตูก็เปิดไม่ออก!

เจนตะลึง เธอจ้องไปที่ประตูที่ปิดแน่นอย่างงุนงง สักพัก ...

เธอยังคงอยู่หอพักเดียวกับซูซี่ หลังจากเหตุการณ์นั้นทั้งสองคนก็ตัดความสัมพันธ์และเคลียร์ซึ่งกันและกัน

จริง ๆ แล้วมันค่อนข้างอึดอัดสำหรับทั้งคู่ที่ต้องอยู่ด้วยกันภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ บางที อโลร่าอาจลืมที่จะแยกพวกเขาออกหรือบางที บริษัท อาจคิดว่าการทะเลาะกันเล็กน้อยระหว่างพนักงานไม่น่าใส่ใจเท่าไรนัก

มันก็แค่นั้นไม่ว่าซูซี่จะไม่ชอบเจนมากแค่ไหน เธอก็ไม่เคยทำอะไรอย่างเช่นเตะเจนออกจากหอพัก

“ ซูซี่! ซู…” เธอตะโกนสุดเสียง พยายามให้คนข้างในเปิดประตูให้ ในขณะที่เธอตะโกนเสียงของเธอก็เงียบลงทันที เธอก้มหัวลงช้า ๆ และปิดปากของเธอ…คนที่อยู่ข้างในไม่ได้วางแผนที่จะให้เธอเข้าไปข้างในตั้งแต่แรก ดังนั้นเธอจะไม่ได้ยินเจนไม่ว่าเจนจะตะโกนอย่างไร ดังแค่ไหน

เป็นไปไม่ได้ที่จะปลุกคนที่แกล้งหลับ…ใช่ไหม?

เจนยืนอยู่ที่ประตูเงยหน้าขึ้นมองเพดาน…“ เฮ้อ ฉันจะไปที่ไหนได้…”

ด้วยเสียงครวญครางเบา ๆ หญิงสาวจึงหันหลังกลับไปที่ประตูแล้วค่อย ๆ นั่งลง เธอยืนพิงประตูแล้วดึงเสื้อผ้าเข้ามาให้มิดชิด

ไม่ว่าเธอจะดึงเสื้อผ้าของเธออย่างไรเสื้อผ้าก็ยังเปียกอยู่…มันหนาวมาก…คืนนั้นเธอหลับไปโดยไม่มีอะไรเลย นอกจากประตูที่ใช้พิงหลัง