บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 36

ซูซี่หายใจแรงด้วยความโกรธและใบหน้าสวย ๆ ของเธอเริ่มแดงก่ำ

การแสดงออกของเธอเลวร้ายยิ่งขึ้น “ถ้าเธอพูดในสิ่งที่ฉันรู้สึกว่าไม่ใช่ความรัก แล้วเธอคิดว่าการกระทำที่สกปรกของเธอเช่นนี้ ถือว่าเป็นความรักอย่างนั้นหรือ?”

แม้แต่เจนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อไหร่กันที่เธอบอกว่าความรักของซูซี่ไม่ใช่ความรัก?

เธอแค่ถามว่าซูซี่ชอบเขามากขนาดไหน

เจนก้มหัวลง สามปีสามารถล้างความเย่อหยิ่งในตัวของเธอได้ แต่ก็ไม่สามารถทำลายสติปัญญาของเธอได้เลย

เห็นได้ชัดว่าเหตุผลเดียวที่ซูซี่รู้สึกร้อนรน เป็นเพราะคำพูดของเจนไปกระทบเธอในจุดที่มันเจ็บที่สุด

เจนส่ายหัว

“ทำไมเธอถึงส่ายหัว? เธอน่ารังเกียจมากที่เธอเที่ยวกระดิกหาง และหลอกล่อเย้ายวนผู้ชายทุกคนเพียงเพื่อเงิน เธอมีสิทธิ์อะไรถึงมาส่ายหัวใส่ฉัน? หมายความอะไร? เธอจะปั่นประสาทฉันหรอ? ฉันจะบอกเธอให้นะ เจน ดันน์ ทุกคนในโลกนี้ใคร ๆ ก็สามารถดูถูกเธอได้ แต่เธอไม่มีสิทธิ์มาดูถูกคนอื่น”

ร่างกายของเจนกระตุก และศีรษะที่ก้มลงของเธอก็ยิ่งต่ำลงไปอีกด้วยความหดหู่ ใช่ทุกคนในโลกสามารถดูถูกเธอได้ แต่เธอไม่มีสิทธิ์ไปดูถูกคนอื่นได้เลย

‘ฌอน สจ๊วตตอนนี้คุณมีความสุขไหมนะ?

‘อ๋า…อันที่จริงนี่อาจเป็น เจน ดันน์ ที่คุณต้องการก็ได้’

เจนหลับตาลง มีเพียงสิ่งเดียวที่เติมเต็มความคิดของเธอได้นั่นคือ—เงิน!

เธอไม่สามารถทำอะไรได้ถ้าไม่มีเงิน ถ้าเธอมีเงิน ... เธอจะมี …

ซูซี่มองเธออย่างดูถูกเหยียดหยาม วิธีที่เจนแสดงออกมาช่างดูน่าสมเพช ทำให้เธอผลักไสไล่ส่งเจนในทันทีและเธอก็ทำหน้ามุ่ย

“ไม่ว่าในกรณีใด ก็อย่าลืมว่าเธอหน่ะเป็นคนขี้แพ้ ดังนั้นอย่าฝันที่จะยั่วยวน คุณชายไฮด์ โซรอส ของฉันเลย” ด้วยเหตุนี้เธอจึงหันก้น และเดินเข้าไปในห้องของเธออย่างเย็นชาโดยที่เจนไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากถอยห่างออกไป

เจนค่อย ๆ นวดไปที่คิ้วของเธอ ละทิ้งสิงอื่น ๆ เธอเพิ่งอาบน้ำอุ่น ๆ และนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มของเธอ

อากาศร้อนมากแอร์ก็ไม่ได้เปิด แต่เจนกลับรู้สึกว่ามันช่างหนาวจนตัวของเธอสั่น

เธอขดตัวเป็นลูกบอลอีกครั้ง ราวกับว่าการขดตัวแบบนี้จะช่วยให้ตัวเธอเองนั้นอบอุ่นยิ่งขึ้น

สัตว์เลี้ยงของใครบางคนส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้วอยู่ข้างนอกห้อง และนั่นคือเสียงที่นำพากล่อมเจน จนเธอนั้นผลอยหลับไปในที่สุด

“เฮ้ เฮ้! ตื่น!"

ใครบางคนผลักเธออย่างลวก ๆ ปลุกเจนให้ตื่น ขณะที่เธอลืมตามองขึ้นไปเธอก็เห็นซูซี่ยืนอยู่

ศีรษะของเธอร้อนไปด้วยพิษของไข้ เธอจึงพึมพำออกมาโดยไม่ทันคิด

“อย่าผลักฉัน ฉันเวียนหัว”

มือของซูซี่หยุดการผลักชั่วคราว เธอหยุดชั่วขณะ และในวินาทีถัดมาเธอก็หัวเราะอย่างเย็นชา

“เธอคิดว่าฉันอยากมาที่ห้องของเธอ เพราะฉันรู้สึกอยากมาหรือเปล่าล่ะ? รีบตื่นเถอะ ใกล้ถึงเวลาทำงานแล้ว แต่เธอกำลังนอนหลับเหมือนหมูตายอยู่เนี่ยหรอ? เธอรู้ไหมเวลาตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว? เธอไม่อยากไปทำงานหรอ? อโลร่า ดุฉันในครั้งที่แล้ว ที่เธอไม่ไปทำงานและฉันก็ไม่อยากโดนดุด่าว่าอีกครั้งเพราะเธอ รีบลุกจากเตียงรีบอาบน้ำแล้วไปทำงาน”

งาน?

งาน!

เจนรู้สึกมึนงงเพราะพิษไข้ และเสียงตะโกนของซูซี่ก็ยิ่งทำให้เธอปวดหัวมากขึ้นไปอีก

ในความสับสนของเธอคำว่า “งาน” เป็นเหมือนกับลูกระเบิดที่ทำให้ความมึนงงของเธอนั้นหายไปแทบจะทันที…งาน!

เธอดันผ้าห่มออก แล้วลุกออกจากเตียงนอน อย่างไรก็ตามเธอรีบเร่งจนเกินไปและอาการป่วยของเธอจึงเกือบจะทำเธอล้มลงไปกองกับพื้น

ซูซี่ขมวดคิ้ว และพูดขึ้นอย่างห้วน ๆ ว่า “เร็วเข้า อย่ามัวอืดอาดยืดยาด ทำไมยังทำตัวชักช้าอยู่อีก กำลังทำเป็นนางโชว์อยู่หรือไง? ไม่มีผู้ชายคนไหนมาดูเธอหรอกเวลานี้”

เจนปล่อยให้ซูซี่ดูถูกเธอ และล้อเลียนเธอทุกอย่างตามที่ซูซี่ต้องการ เจนไม่พูดอะไรเธอรีบแต่งตัวสวมเสื้อโค้ทหนา ๆ และเปลี่ยนรองเท้า

การมองเห็นของเจนยิ่งดูไม่ชัดเจน และสิ่งสุดท้ายที่เธอเห็นคือซูซี่วิ่งออกจากหอพักด้วยความตื่นตระหนก

การมองเห็นของเธอยังคงเลือนลาง อีกทั้งเธอก็ยังรู้สึกสับสน…เกิดอะไรขึ้น? ซูซี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

โอ้…เธอรู้สึกง่วงจัง…

“อโลร่า ฉันอยากจะหยุดพักทั้งวัน ในวันนี้” เสียงของเธอต่ำกว่าเสียงพึมพำ และยังคงเบาลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งเธอไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด …

เสียงฝีเท้าดังขึ้นเรื่อย ๆ และมีเงายืนอยู่ตรงหน้าเจนพร้อมกับก้มตัวลงและหอบ

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยนะ เธอเป็นคนที่สูญเสียการทรงตัวของเธอเอง ใช่ถูกต้อง! ต้องเป็นอย่างนั้น มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าเธอจะล้มตัวลงแบบนั้นเพียงเพราะฉันสัมผัสเธอแค่เบา ๆ เอง”

ซูซี่กลับมาหลังจากที่เธอวิ่งหนีไป พร้อมกับหอบขณะมองไปที่เจนที่ทรุดตัวลงไปกองกับพื้นด้วยความตื่นตระหนก เมื่อเธอเห็นเลือดสด ๆ ไหลออกมาจากหน้าผากของเจนเธอจึงหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและโทรไปที่ 120

เธอโทรไปที่ 120 และโทรศัพท์ส่งเสียง ตรู๊ด… ขณะรอสายให้คนปลายสายมารับจู่ ๆ ซูซี่ก็นึกอะไรบางอย่างได้ การแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปในทันที และก็เธอวางสายโดยไม่ลังเล และกระแทกปุ่มนั้นอย่างรุนแรง

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัว และความไม่แน่ใจ ในขณะที่เธอมองไปที่เจนที่นอนหมดสติอยู่ที่พื้น ทันใดนั้นเธอก็กัดฟันแน่น และหมอบลงเตรียมที่จะลากเจนขึ้นอย่างแรง

ซูซี่พร้อมที่จะใช้พลังทั้งหมดของเธอที่มี ในกรณีที่เธอไม่สามารถยกเจนได้

อย่างไรก็ตามในขณะที่เธอออกแรงเธอก็ต้องตกตะลึงทันที เธอมองลงไปที่เจน…ทำไมเธอถึงบอบบางจัง?

เอาเหอะลืมไปก่อน เธอจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จก่อน!

ซูซี่ดึงเจนขึ้นโดยไม่คิดอะไรมาก แล้วพาดร่างของเจนครึ่งหนึ่งไว้บนไหล่ของเธอ จากนั้นเธอก็วิ่งออกจากประตู และมุ่งหน้าไปที่บันได

เธอเรียกรถแท็กซี่ และระหว่างทางพาเจนไปโรงพยาบาล การแสดงออกของซูซี่นั้นซับซ้อน เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ก้มตัวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และโทรหาผู้ช่วยผู้จัดการ

“ลู ฉันอยากจะขอลาหยุดวันนี้ค่ะ เพื่อนร่วมห้องของฉันรู้สึกไม่สบาย และเธอก็เดินสะดุดล้ม โชคดีที่ฉันลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ที่ห้องพัก จึงกลับไปเอาที่หอพัก และพบเธอได้ทันเวลา ฉันจะไปส่งเธอที่โรงพยาบาล และฉันก็อยู่กับเธอในตอนนี้…ใช่เมื่อฉันจัดการเรื่องที่นี่เสร็จแล้ว ฉันจะไปที่ออฟฟิศและขอวันหยุดให้กับเธอด้วย ... เอาล่ะ ฉันรู้ เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉัน ฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดีค่ะ”