บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 36

ซูซี่หายใจแรงด้วยความโกรธและใบหน้าสวย ๆ ของเธอเริ่มแดงก่ำ

การแสดงออกของเธอเลวร้ายยิ่งขึ้น “ถ้าเธอพูดในสิ่งที่ฉันรู้สึกว่าไม่ใช่ความรัก แล้วเธอคิดว่าการกระทำที่สกปรกของเธอเช่นนี้ ถือว่าเป็นความรักอย่างนั้นหรือ?”

แม้แต่เจนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อไหร่กันที่เธอบอกว่าความรักของซูซี่ไม่ใช่ความรัก?

เธอแค่ถามว่าซูซี่ชอบเขามากขนาดไหน

เจนก้มหัวลง สามปีสามารถล้างความเย่อหยิ่งในตัวของเธอได้ แต่ก็ไม่สามารถทำลายสติปัญญาของเธอได้เลย

เห็นได้ชัดว่าเหตุผลเดียวที่ซูซี่รู้สึกร้อนรน เป็นเพราะคำพูดของเจนไปกระทบเธอในจุดที่มันเจ็บที่สุด

เจนส่ายหัว

“ทำไมเธอถึงส่ายหัว? เธอน่ารังเกียจมากที่เธอเที่ยวกระดิกหาง และหลอกล่อเย้ายวนผู้ชายทุกคนเพียงเพื่อเงิน เธอมีสิทธิ์อะไรถึงมาส่ายหัวใส่ฉัน? หมายความอะไร? เธอจะปั่นประสาทฉันหรอ? ฉันจะบอกเธอให้นะ เจน ดันน์ ทุกคนในโลกนี้ใคร ๆ ก็สามารถดูถูกเธอได้ แต่เธอไม่มีสิทธิ์มาดูถูกคนอื่น”

ร่างกายของเจนกระตุก และศีรษะที่ก้มลงของเธอก็ยิ่งต่ำลงไปอีกด้วยความหดหู่ ใช่ทุกคนในโลกสามารถดูถูกเธอได้ แต่เธอไม่มีสิทธิ์ไปดูถูกคนอื่นได้เลย

‘ฌอน สจ๊วตตอนนี้คุณมีความสุขไหมนะ?

‘อ๋า…อันที่จริงนี่อาจเป็น เจน ดันน์ ที่คุณต้องการก็ได้’

เจนหลับตาลง มีเพียงสิ่งเดียวที่เติมเต็มความคิดของเธอได้นั่นคือ—เงิน!

เธอไม่สามารถทำอะไรได้ถ้าไม่มีเงิน ถ้าเธอมีเงิน ... เธอจะมี …

ซูซี่มองเธออย่างดูถูกเหยียดหยาม วิธีที่เจนแสดงออกมาช่างดูน่าสมเพช ทำให้เธอผลักไสไล่ส่งเจนในทันทีและเธอก็ทำหน้ามุ่ย

“ไม่ว่าในกรณีใด ก็อย่าลืมว่าเธอหน่ะเป็นคนขี้แพ้ ดังนั้นอย่าฝันที่จะยั่วยวน คุณชายไฮด์ โซรอส ของฉันเลย” ด้วยเหตุนี้เธอจึงหันก้น และเดินเข้าไปในห้องของเธออย่างเย็นชาโดยที่เจนไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากถอยห่างออกไป

เจนค่อย ๆ นวดไปที่คิ้วของเธอ ละทิ้งสิงอื่น ๆ เธอเพิ่งอาบน้ำอุ่น ๆ และนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มของเธอ

อากาศร้อนมากแอร์ก็ไม่ได้เปิด แต่เจนกลับรู้สึกว่ามันช่างหนาวจนตัวของเธอสั่น

เธอขดตัวเป็นลูกบอลอีกครั้ง ราวกับว่าการขดตัวแบบนี้จะช่วยให้ตัวเธอเองนั้นอบอุ่นยิ่งขึ้น

สัตว์เลี้ยงของใครบางคนส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้วอยู่ข้างนอกห้อง และนั่นคือเสียงที่นำพากล่อมเจน จนเธอนั้นผลอยหลับไปในที่สุด

“เฮ้ เฮ้! ตื่น!"

ใครบางคนผลักเธออย่างลวก ๆ ปลุกเจนให้ตื่น ขณะที่เธอลืมตามองขึ้นไปเธอก็เห็นซูซี่ยืนอยู่

ศีรษะของเธอร้อนไปด้วยพิษของไข้ เธอจึงพึมพำออกมาโดยไม่ทันคิด

“อย่าผลักฉัน ฉันเวียนหัว”

มือของซูซี่หยุดการผลักชั่วคราว เธอหยุดชั่วขณะ และในวินาทีถัดมาเธอก็หัวเราะอย่างเย็นชา

“เธอคิดว่าฉันอยากมาที่ห้องของเธอ เพราะฉันรู้สึกอยากมาหรือเปล่าล่ะ? รีบตื่นเถอะ ใกล้ถึงเวลาทำงานแล้ว แต่เธอกำลังนอนหลับเหมือนหมูตายอยู่เนี่ยหรอ? เธอรู้ไหมเวลาตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว? เธอไม่อยากไปทำงานหรอ? อโลร่า ดุฉันในครั้งที่แล้ว ที่เธอไม่ไปทำงานและฉันก็ไม่อยากโดนดุด่าว่าอีกครั้งเพราะเธอ รีบลุกจากเตียงรีบอาบน้ำแล้วไปทำงาน”

งาน?

งาน!

เจนรู้สึกมึนงงเพราะพิษไข้ และเสียงตะโกนของซูซี่ก็ยิ่งทำให้เธอปวดหัวมากขึ้นไปอีก

ในความสับสนของเธอคำว่า “งาน” เป็นเหมือนกับลูกระเบิดที่ทำให้ความมึนงงของเธอนั้นหายไปแทบจะทันที…งาน!

เธอดันผ้าห่มออก แล้วลุกออกจากเตียงนอน อย่างไรก็ตามเธอรีบเร่งจนเกินไปและอาการป่วยของเธอจึงเกือบจะทำเธอล้มลงไปกองกับพื้น

ซูซี่ขมวดคิ้ว และพูดขึ้นอย่างห้วน ๆ ว่า “เร็วเข้า อย่ามัวอืดอาดยืดยาด ทำไมยังทำตัวชักช้าอยู่อีก กำลังทำเป็นนางโชว์อยู่หรือไง? ไม่มีผู้ชายคนไหนมาดูเธอหรอกเวลานี้”

เจนปล่อยให้ซูซี่ดูถูกเธอ และล้อเลียนเธอทุกอย่างตามที่ซูซี่ต้องการ เจนไม่พูดอะไรเธอรีบแต่งตัวสวมเสื้อโค้ทหนา ๆ และเปลี่ยนรองเท้า