บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 87

เจนมองไปที่เช็คบนโต๊ะ แต่เธอไม่ขยับ

เบรนแดนหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา "เกิดอะไรขึ้น? ไม่อยากทำเหรอ?”

“ปล่อยเธอเถอะ ท่านฮอฟฟ์แมน ท้ายที่สุด เธอเป็นไข่มุกที่ภาคภูมิใจที่สุดของเอสซิตี้ ใช่หรือไม่?” คนอื่น ๆ ที่มาที่นี่พร้อมกับเบรนแดนพยายามให้คำแนะนำเขา แต่คำแนะนำของพวกเขาไม่จริงใจอย่างชัดเจน พวกมันฟังดูเหมือนคำเหน็บแนม

“ภูมิใจหรอ?” เบรนแดนหัวเราะและจุดบุหรี่ หยิบบุหรี่ขณะที่เขามองไปด้านข้างของเจน “ด้วยสภาพที่น่าเกลียที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้?”

อโลร่าเต็มไปด้วยความเสียใจ

เธอไม่เคยคาดหวังว่าเจนจะมีประวัติบางอย่างกับเบรนแดน ฮอฟฟ์แมนและทายาทที่ร่ำรวยเหล่านี้ ถ้าเธอรู้จักเธอจะไม่มีทางพาเจนมาหาคนเหล่านี้ พวกเขาสามารถทำได้ทุกอย่าง

เจนเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ ตัวเธอ พวกเขาทุกคนล้วนเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยและเป็นเพื่อนเล่นในวัยเด็กของเธอ แต่ตอนนี้พวกเขาจำเธอไม่ได้เลย

มันก็เหมือนกันกับเธอ คนส่วนใหญ่ที่เคยรู้จักเธอในอดีตจะไม่สามารถจำเธอได้ในตอนนี้

“ในคุกสนุกไหมเจน?”

ชายคนหนึ่งบนโซฟาถามอย่างกะทันหัน

หน้าอกของเจนแน่นขึ้นและเธอมองไปยังทิศทางของเสียงนั้น…ชายคนนี้เป็นเพื่อนเก่าคนหนึ่งของเธอคนที่เธอเคยเล่นวิดีโอเกมและออกไปกินกั้งกลางดึกด้วยการแข่งรถไปตามถนนด้วยความเร็วสูงสุดด้วยกัน

“อลัน .. ”

“หยุด อย่าเรียกฉันอย่างนั้น” อลันนั่งบนโซฟาโบกมือให้เธอ “ฉันไม่ได้เป็นเพื่อนกับฆาตกร”

ร่างกายของเจนแกว่งไปมา ไม่รู้สึกตัวไปชั่วขณะ วินาทีต่อมา เธอกัดฟันแน่น หัวของเธอหมุนค่อนข้างแย่ หูของเธอเต็มไปด้วยเสียงของเพื่อนเก่า

อโลร่าก็ตกใจเหมือนกัน…ฆาตกร?

เธอรู้ว่าเจนเคยติดคุกมาก่อน แต่ข้อหาฆาตกรรมมัน?

ไม่ ไม่ ไม่ เธอเป็นผู้หญิงโง่ ๆ ไม่มีทางที่เธอจะฆ่าใคร

“ฉันได้ยินมาว่าเธอต้องการเงิน” อลันหยิบกระเป๋าเงินออกมาจากกระเป๋าและดึงเงินสดออกมาหนึ่งกอง ดูเหมือนจะมีประมาณสามหมื่น เขาหยิบเงินออกจากกระเป๋าสตางค์และกระแทกลงบนโต๊ะคริสตัล “ฉันมีเงินอยู่ที่นี่ คิดว่าเป็นรางวัลของฉันสำหรับเธอที่ตบตัวเองในภายหลัง”

หมัดของเจนตกลงไปข้างๆเธอ เธอปล่อยมือและกำมือไว้แน่น กำมือและปล่อยมือ

แม้ว่าคนอื่น ๆ จะไม่แสดงออกเท่าเบรนแดนและอลัน แต่พวกเขาทุกคนก็รอให้เจนแสดงโชว์ที่ดี

“คุณจะปฏิเสธไหม เจน? คิดให้รอบคอบ ฉันได้ยินมาว่าคุณต้องการเงินจริงๆ ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าคุณหมดหวังแค่ไหน แต่เมื่อพิจารณาว่าคุณให้อโลร่าพามาที่นี่เป็นการส่วนตัว…ฮ่าฮ่า”

ยิ่งอโลร่าฟังเบรนแดนมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งเสียใจกับการกระทำของเธอ!

ถ้าเธอรู้ว่าเจนมีปัญหาแบบนี้กับเจ้าพวกนี้เธอคงไม่มีทางพาเจนเข้าไปในถ้ำสิงโต

“ท่านฮอฟฟ์แมนคุณควรแสดงความเมตตากับเธอบ้าง”

“อโลร่า คุณเป็นใครถึงพูดอะไรที่นี่? คุณเป็นเพียงสุนัขเฝ้ายามที่ได้รับการว่าจ้างจากเจ้าของลึกลับของอีสต์ เอ็มเพอเรอร์ เราสุภาพกับคุณเพียงคนเดียวเพราะเราเคารพเจ้านายของคุณ แต่คุณยังไม่มีเสียงใด ๆ ที่นี่ในเอสซิตี้!”

เบรนแดนเดินมาหาเจนและมองลงมาที่เธอจากด้านบน “เจนอันไหนสำคัญสำหรับคุณมากกว่ากัน? ความภาคภูมิใจของคุณหรือห้าแสนของคุณ?”

เขาถามด้วยเสียงหัวเราะ ตอนนี้เจนหมดหวังเงินเป็นจุดอ่อนของเธอและเขาขู่เธออย่างโจ่งแจ้งด้วยเรื่องนี้

ใบหน้าของอโลร่าเปลี่ยนจากซีดเป็นมืดจากความโกรธ... อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถที่จะทำให้ทายาทตัวน้อยเหล่านี้ขุ่นเคืองได้

ขณะที่เธอคิดหาวิธีที่จะพาเจนออกไปจากที่นี่เธอก็สงสัยเช่นกันว่าเธอควรจะจัดการกับความยุ่งเหยิงนี้อย่างไร

สำหรับบางคน บางที คุณอาจทำอะไรกับเธอได้เป็นร้อยสิ่ง แม้ว่าเธอจะทำดีเก้าสิบเก้าครั้งแต่เมื่อทำอะไรที่ไม่ดีเพียงสิ่งเดียว เธอจะลบล้างความดีเก้าสิบเก้าอย่างสำหรับเหตุการณ์ที่ไม่ดีเพียงครั้งเดียว

อย่างไรก็ตามเจนไม่ใช่หนึ่งในคนเหล่านั้น เธอชื่นชมทุกสิ่งที่อโลร่าทำเพื่อเธอ

แน่นอนว่าอโลร่าไม่สามารถปกป้องเธอได้ทุกครั้ง แต่อโลร่าเป็นคนของเธอ ใช่ไหม? เธอใช้ชีวิตของตัวเอง เจนไม่ได้รับความช่วยเหลือจากใครและเธอคิดว่าตัวเองโชคดีเมื่อพวกเขาช่วยเธอ

แต่ที่นี่และเวลานี้เบรนแดน ฮอฟฟ์แมนกำลังตบอโลร่าซ้ำ ๆ ต่อหน้าต่อตา

สำหรับเจนแล้วมันเจ็บมากกว่าที่เขาตีเธอโดยตรง

"บอกฉัน! คุณต้องการให้ฉันทำอะไร?! เบรนแดน ฮอฟฟ์แมน! พูดมันออกมา พูดมันออกมา พูดมันออกมา!” เธอคำราม

ด้วยเสียงที่แหบของเธอฟังดูเหมือนตะปูบนกระดานดำ!

อโลร่าตะลึง…เธอไม่เคยเห็นเจนแสดงอารมณ์แบบนี้ต่อหน้าเธอมาก่อน เจนเป็นคนที่แต่งตัวน่าเบื่อและนิ่งเฉยเหมือนน้ำอยู่เสมอ…เธอเปลี่ยนเป็นคนที่อโลร่าไม่รู้จักด้วยซ้ำเพราะมีคนทำให้เธอกลัวแค่ไม่กี่ครั้งงั้นหรือ?

“เจน จริง ๆ แล้วฉัน …”

เพรี๊ยะ! ก่อนที่อโลร่าจะจบความคิดนั้น เบรนแดนก็ตบเธออีกครั้งทำให้อโลร่าหน้าบวมและหลังศีรษะกระแทกเข้ากับมุมโต๊ะ มีเสียงพึมพำที่น่าเบื่อ

เจนเห็นร่างของอโลร่าแกว่งไปมาเล็กน้อยดวงตาของเธอสูญเสียการโฟกัสไปชั่วเสี้ยววินาที

หัวใจของเจนเต้นไม่เป็นจังหวะ “เอาล่ะเบรนแดน! ฉันจะคุกเข่า!” เธอรวบรวมกำลังทั้งหมดเพื่อตะโกนใส่เบรนแดนด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า “ฉันจะคุกเข่า!”

เข่าของเจนงอ เธอกำลังจะลงไปที่พื้น

“รอสักครู่” เบรนแดนกล่าว เกิดความผิดพลาดหลังจากที่เขาทุบแก้วไวน์ที่เขาถืออยู่ บนพื้น กระจกแตกเป็นเศษเล็กเศษน้อยและเบรนแดนก็เยาะเย้ย “เธอคุกเข่าได้แล้ว”