บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 89

“เธอยังจำได้ไหมว่าตอนนั้นเธอบังคับให้โรซาลีนดื่มวิสกี้ทั้งขวดได้อย่างไร? เจน คุณเจน ดันน์ ตัวน้อย วันนี้เธอยังคิดว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งนี้อีกหรือไม่?”

เจนจ้องเขม็งไปที่อลันซึ่งใบหน้าแข็งกร้าวด้วยความเกลียดชัง ในขณะเดียวกันดวงตาของเธอก็ดูลึกลับ "ฉัน? บังคับโรซาลีน? ให้ดื่มวิสกี้ทั้งขวด?”

ทุกวลีล้วนเป็นคำถามสำหรับเธอ เธอจะไม่ยอมบังคับใครแบบนั้นและเธอจะไม่มีวันทำอะไรที่เลวทรามขนาดนั้นกับโรซาลีน เช่นบังคับให้เธอดื่มวิสกี้ทั้งขวด

เธอจะไม่ลดตัวลงไปถึงระดับนั้น

“ยังเล่นอะไรบ้า ๆ อยู่เหรอ? โอ้คุณดันน์ คุณกลับมาแล้วจริงๆ คุณอิจฉาโรซาลีนดังนั้นคุณจึงจงใจยุยงเธอและบังคับให้เธอดื่มวิสกี้ขวดนั้นโดยทางอ้อม คุณคิดว่าจะไม่มีใครรู้เพียงเพราะไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อเป็นพยานหรอ?”

จู่ ๆ เจนก็เข้ามาขัดจังหวะอลันอย่างใจเย็นพลางพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“ไม่ ฉันไม่เคยทำในสิ่งที่คุณกล่าวหาฉันเลย”

“เฮอะ~” ดวงตาของอลันเต็มไปด้วยความเกลียดชังขณะที่เขาจับจ้องไปที่เธอ “เธอกำลังบอกว่าฉันกล่าวหาเธออย่างไม่ถูกต้องใช่ไหม? หรือเธอกำลังบอกว่าโรซาลีนโกหก? ย้อนกลับไปตอนนั้นโรซาลีนเมาตายอยู่ริมถนน ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันชนเธอหรือพระเจ้ารู้ว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้น!

“เจนเธอกำลังบอกว่าโรซาลีนแกล้งเมา? หรือว่าฉันตาฝาดไปเอง?!”

เจนรู้สึกราวกับว่าเธอถูกฟ้าผ่า

รูม่านตาของเธอขยายออกอย่างกะทันหัน…โรซาลีนเมาไม่ได้สติแล้วอลันก็ชนเธอ?

“โรซาลีน…พูดอย่างนั้นเหรอ” การแสดงออกของเจนนั้นแปลกอย่างไม่อาจบรรยายได้

อลันทนไม่ได้กับการแสดงของเธอ “เธอเป็นนักแสดงหญิงที่ดีมาก! ถึงตอนนั้นเธอก็แสดงได้ดีมาก! เธอแสร้งทำเป็นว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของโรซาลีนให้ทุกคนได้เห็น แต่เธอทำสิ่งที่น่ารังเกียจเช่นนี้อยู่เบื้องหลังของพวกเรา เธอคิดว่าเธอสามารถหลอกลวงพวกเราได้จริงๆหรือ? เธอจะอธิบายรอยฟกช้ำที่แขนและต้นขาของโรซาลีนเป็นครั้งคราวได้อย่างไร?”

“นั้น คือสิ่งที่คุณคิดกับฉันงั้นหรอ? คุณคิดเสมอว่าฉันทำร้ายโรซาลีนเหรอ?” เธอคุกเข่าลงบนพื้นแสงในดวงตาของเธอหรี่ลง…มีความเหนื่อยล้าและความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้ฝังอยู่บนใบหน้าของเธอ

อย่างไรก็ตามในไม่ช้าก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ... พูดตามตรงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เธอคิดไว้เมื่อนานมาแล้ว

ในช่วงสามปีที่ยาวนานนั้น มีหลายคืนที่เธอถูกขังอยู่ในโถชักโครกจนถึงรุ่งสาง หลายคืนที่มันเจ็บมากจนนอนไม่หลับและแทบจะหายใจไม่ออก หลายคืนที่เธอทำได้ก็แค่ยืนพิงที่มุมกำแพงและจ้องมองเพดานจนถึงเช้า ... คืนนั้นเงียบเหงาและอ้างว้างมากจนเธอมีแต่ความคิดที่มีให้กับ เพื่อนของเธอ และคิดเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดที่เธอทำได้ ... น่าแปลกใจไหมที่เธอใช้เวลานั้นคิดทบทวนบางสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน?

ตลอดสามปีที่ผ่านมาเธอคิดทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนแรกเธอต้องการหาข้อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอ

ยิ่งเธอคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ความคิดของเธอก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ในที่สุดเมื่อเธอกลับไปครุ่นคิดเรื่องเหล่านั้นเธอก็เลิกมองหาข้อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอ แต่สำหรับหลักฐานที่แสดงว่าสมมติฐานของเธอนั้นผิด

เธอหัวเราะเบา ๆ และไม่มีคำพูดใด ๆ มุมปากของเธอโค้งงอ ความขมขื่นแผ่ซ่านไปทั่วปากของเธอ ... ดังนั้นเธอเข้าใจถูกแล้ว ในที่สุด

นับตั้งแต่ที่อลันกล่าวหาเธอ เจนรู้ว่าเธอได้ทำสิ่งที่น่าสมเพชและน่าขำอย่างที่สุดในช่วงสามปีที่ผ่านมา—เธอทรมานตัวเองตลอดเวลาบังคับตัวเองให้เอาความทรงจำที่เจ็บปวดเหล่านั้นขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งหมดเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของโรซาลีน เพื่อพิสูจน์ว่าเธอผิด

เธอเป็นคนโง่?

แน่นอน!

ทำไมเธอถึงเอาแต่คิดถึงอดีตทั้งๆที่สังเกตเห็น ‘ความไม่บริสุทธิ์’ ของโรซาลีนมานานแล้ว เป็นเวลาสามปีแล้วที่เธอเก็บงำความทรงจำของตัวเองเพื่อพิสูจน์ความ ‘บริสุทธิ์’ ของโรซาลีนทั้งหมดนี้เพื่อที่เธอจะได้หักล้างความสงสัยที่เธอรู้อยู่ลึก ๆ ในใจของเธอ