บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 100

เมื่อทุกคนได้ยินมาเดลีนพูดออกมาเช่นนนั้น การแสดงออกของเพื่อนร่วมงานเหล่านั้น รวมถึงอลิซาเบธก็เปลี่ยนไปในทันที พวกเขากำลังมองไปที่มาเดลีนราวกับว่าพวกเขากำลังมองบางอย่างที่ผิดเพี้ยนไป

“ผู้หญิงคนนี้ ไม่คิดบ้างหรือว่าตัวเองเลวร้ายเกินไป!” เพื่อนร่วมงานหญิงหลายคนกล่าวอย่างดูถูก

“โชคร้ายขนาดไหนเมเรดิธต้องเจอกับเรื่องบ้าๆแบบนี้ เธอมักจะตั้งเป้าไปที่หล่อนทุกที่”

“ใช่ๆ ไม่เพียงแค่เธอขโมยแฟนของคนอื่น แต่เธอยังไปทำให้เมเรดิธเดือดร้อน นี่ถึงขั้นบอกว่าต้องการฆ่าหล่อน เธอนี่มันป่วยจิตจริงๆ!”

“พวกเราควรอยู่ห่างๆจากเธอ ไม่แน่เธออาจจะคลั่งและมุ่งเป้ามาที่พวกเรา”

มาเดลีนนั่งเงียบๆ ฟังคำพูดที่จงใจพูดกับเธอ

เธอไม่พูดโต้กลับใดๆเพียงแค่ยืนขึ้น

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเธอ เพื่อนร่วมงานหญิงที่พูดเรื่องจริงและเรื่องโกหกเกี่ยวกับเธอทั้งหลาย รีบวิ่งหนีกระเจิงไปเพราะกลัวว่ามาเดลีนจะทำอะไรกับพวกเขา

มาเดลีนรู้สึกขบขันกับฉากนี้ จากนั้น เธอเดินมุ่งหน้าออกจากห้องไป

เธอไปหาเฟลิเป้และเมื่อเห็นว่ามาเดลีนมาแล้ว เฟลิเป้ก็ทักทายเธอและขอให้เธอนั่งอย่างสุภาพ

เขาเงยหน้าขึ้นและสังเกตเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของมาเดลีน มีรอยมีดสีแดงลึกสองรอยที่แก้มขวาของเธอ เฟลิเป้ตกใจมาก

“เกิดอะไรขึ้น?” เขาถาม ด้วยความห่วงใยอย่างแท้จริง

มาเดลีนยิ้มและส่ายหัว “ฉันไม่เป็นไร คุณวิทแมน ฉันมาที่นี่เพื่อเเจ้งคุณว่าฉันต้องการลาออก”

“ลาออก?” เฟลิเป้มองไปที่มาเดลีนอย่างไม่แน่ใจ “ทำไม?”

“ฉันไม่ต้องการให้มีผลกระทบต่อการดำเนินงานของทั้งแผนกเมื่อฉันปรากฏตัวอยู่รอบๆ

คุณวิทแมนก็น่าจะเห็นการแสดงความคิดเห็นเชิงลบเกี่ยวกับตัวฉันเมื่อเร็วๆนี้เหมือนกันใช่ไหม?"

เมื่อได้ยื่นมาเดลีนูดเช่นนั้น เฟลิเป้ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

“ขอบคุณ คุณวิทแมน ที่ดูแลและช่วยเหลือฉันในช่วงตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ ฉันจะเก็บของและรีบออกไปทันที”

“มาเดลีน”

หลังจากเลิกงาน มาเดลีนก็เอาผ้าพันคอมาพันแก้มของเธอแน่นและไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองใคร

เป็นเรื่องธรรมชาติของผู้หญิงที่จะรักความสวยงาม แม้ว่าเธอจะไม่ได้ดูแลรูปร่างหน้าตาของเธอในช่วงแรกๆ แต่ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่สามารถยอมรับได้ว่าใบหน้าของเธอได้เสียโฉมไปแล้ว

มาเดลีนปกปิดแก้มของเธอและกลับไปที่บ้านของตัวเอง ทันทีที่เธอกำลังจะเข้าไป เธอก็เห็นรถที่คุ้นเคยจอดอยู่ที่ประตูรั้ว

เท้าของเธอดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความหนักอึ้งในช่วงเวลานั้นและเธอไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป หัวใจของเธอสูญเสียการเต้นปกติไปทันที มันเต้นเเรงขึ้นไม่หยุดไม่หย่อน

หน้าต่างรถถูกเลื่อนลงเผยให้เห็นรูปลักษณ์ด้านข้างที่หล่อเหลาของเจเรมี่ มาเดลีนซ่อนตัวอยู่หลังเสาด้วยความหวาดกลัว ภายใต้ใบหน้าของเธอซีดเซียว

เมื่อนึกถึงหิมะสีขาวโพลนเมื่อวันก่อนนั้น เขาเหมือนปีศาจ ฉากที่เขาทุบขี้เถ้าลูกสาวของเราทั้งทั้งสอง มาเดลีนเริ่มกัดริมฝีปากของเธอและมือของเธอมีอาการสั่นอย่างรุนแรง

เขากลับมาที่นี่อีกครั้ง เธอไม่สามารถทนต่อความทรมานและการบาดเจ็บเช่นนี้ได้อีกต่อไป

มาเดลีนรอให้เจเรมี่จากไป แต่เขาไม่จากไป

เมื่อท้องฟ้ามืดลงในที่สุด ช่วงเวลาที่มาเดลีนรอคอยก็มาถึงเมื่อเจเรมี่จากไปหลังจากรับสายใครบางคนโทรเข้ามา