บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 142

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เมือเขากดรับโทรศัพท์ มาเดลีนได้ยินเสียงหวาน ๆ ของเมเรดิธจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เธอได้ยินเจเรมี่ตอบเบา ๆ ว่า “โอเค ผมจะไปที่นั่นในอีกสักครู่”

ในวินาทีถัดมา เธอได้ยินเขาหันกลับมา การมองเห็นที่เหลืออยู่ของเธอหรี่ลงและหรี่ลงเมื่อเขาหันกลับมา จากนั้น ภาพที่มีอยู่น้อยนิดได้หายไป และในที่สุด สิ่งที่เธอเห็นสุดท้ายก็คือความมืด

เธอรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่แตกสลายภายในร่างกายของเธอในขณะนั้น

ชิ้นส่วนที่แตกสลายได้แทงเข้าไปในหัวใจของเธอเหมือนหนามที่แหลมคม

เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาที่สูญเสียการมองเห็นและจ้องมองไปยังทิศทางที่เขาจากไป ในขณะนั้น เธอได้เข้าใจการแสวงหาและรักที่มีต่อเขาทั้งชีวิตของเธอมีเพียงผู้ชายคนนี้คนเดียว

‘เจเรมี่ ขอบคุณที่แวะมาหา

‘ฉันหวังว่า ฉันจะไม่เจอคุณในชาติหน้า…’

มาเดลีนพร้อมแล้วสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นใบหน้าและรูปลักษณ์ของเธอ แต่เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของเธอได้ทรุดโทรมลงเรื่อย ๆ

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงมีความปรารถนาสุดท้ายก่อนที่เธอจะเสียชีวิต

เธอต้องการพบพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดก่อนที่เธอจะจากไป แม้ว่าพวกเขาจะเกลียดเธอเข้ากระดูกดำก็ตาม

เธอยืนอยู่ข้างถนนและโบกมือให้สัญญาณเรียกรถแท็กซี่ ในที่สุด รถคันหนึ่งก็หยุดตรงหน้าเธอ อย่างไรก็ตาม คนขับรถออกไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่พวกเขาเห็นรอยแผลเป็นที่น่าสังเวชทั้งสองบนใบหน้าที่ซีดเผือด

มาเดลีนไม่มีทางเลือก เธอทำได้เพียงเดินไปข้างหน้าตามพื้นผิวสัมผัสที่ด้านข้างของถนน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เธอมองหารถ รถหยุดจอดรอเธอ แต่ไม่มีใครยอมให้เธอขึ้นรถ

เธอกัดฟันเดินต่อไป แม้เธอไม่รู้ว่าหิมะเริ่มตกตั้งแต่ตอนไหน

ความหนาวเย็นที่ผ่านแก้มของเธอมุ่งเข้าไปในหัวใจของเธอ