บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 142

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น มาเดลีนรู้สึกถึงความอบอุ่นที่หลังมือของเธอ

เจเรมี่จับมือเธอแน่นและบังคับให้เธอเซ็นชื่อ ‘มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด’ ในหน้าสุดท้าย

มันเป็นชื่อของเธอแต่อยู่ในลายมือของเขา

หลังจากที่เจเรมี่ทำเสร็จ เขาเหวี่ยงมือของเธอออกไปข้าง ๆ และดึงกระดาษออกไป เขามองไปที่ชื่อบนกระดาษและรู้สึกอึดอัดใจ ไม่เพียงเเค่นั้นเขาไม่รู้สึกโล่งใจเลยสักนิด แต่เขายังรู้สึกถึงน้ำหนักที่กดทับบางอย่างที่ผิดปกติอีกด้วย

เขาลดสายตาลงและมองไปที่มาเดลีนที่ยังคงนอนอยู่บนพื้น ใบหน้าของเธอซีดและมีน้ำตาในดวงตาของเธอ นอกจากนั้น ยังมีเลือดที่ริมฝีปากราวกับว่าเธอกัดมันแรงเกินไป เธอดูสะบักสะบอมและน่าสงสารมาก

เจเรมี่ขมวดคิ้ว “มาเดลีน มีอะไรจะขอไหม?”

“500,000 ดอลลาร์” เธอกล่าวโดยไม่ลังเล

หลังจากเจเรมี่ได้ยินเช่นนั้น เขาก็เย้ยหยันอย่างดูถูก “ดูเหมือนว่าจะเตรียมตัวมาแล้วอย่างดี ผมจะขอให้ใครโอนเงินเข้าบัญชีของคุณทันที”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เมือเขากดรับโทรศัพท์ มาเดลีนได้ยินเสียงหวาน ๆ ของเมเรดิธจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เธอได้ยินเจเรมี่ตอบเบา ๆ ว่า “โอเค ผมจะไปที่นั่นในอีกสักครู่”

ในวินาทีถัดมา เธอได้ยินเขาหันกลับมา การมองเห็นที่เหลืออยู่ของเธอหรี่ลงและหรี่ลงเมื่อเขาหันกลับมา จากนั้น ภาพที่มีอยู่น้อยนิดได้หายไป และในที่สุด สิ่งที่เธอเห็นสุดท้ายก็คือความมืด

เธอรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่แตกสลายภายในร่างกายของเธอในขณะนั้น

ชิ้นส่วนที่แตกสลายได้แทงเข้าไปในหัวใจของเธอเหมือนหนามที่แหลมคม

เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาที่สูญเสียการมองเห็นและจ้องมองไปยังทิศทางที่เขาจากไป ในขณะนั้น เธอได้เข้าใจการแสวงหาและรักที่มีต่อเขาทั้งชีวิตของเธอมีเพียงผู้ชายคนนี้คนเดียว

‘เจเรมี่ ขอบคุณที่แวะมาหา

‘ฉันหวังว่า ฉันจะไม่เจอคุณในชาติหน้า…’

มาเดลีนพร้อมแล้วสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นใบหน้าและรูปลักษณ์ของเธอ แต่เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของเธอได้ทรุดโทรมลงเรื่อย ๆ

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงมีความปรารถนาสุดท้ายก่อนที่เธอจะเสียชีวิต

เธอต้องการพบพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดก่อนที่เธอจะจากไป แม้ว่าพวกเขาจะเกลียดเธอเข้ากระดูกดำก็ตาม