บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 143

เจเรมี่กำพวงมาลัยแน่นยิ่งขึ้น เขาเริ่มสงสัยว่าดวงตาของเขาเสียหรือว่ายังไง แต่อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่ามาเดลีนเป็นคนที่สูญเสียการมองเห็นที่แท้จริง

เธอตาบอด

เธอตาบอดจริง ๆ

เธอไม่ได้ล้อเล่นก่อนหน้านี้ในตอนที่เธอมีปัญหาในการเซ็นเอกสารการหย่า มันเป็นเรื่องจริง

แต่ก่อนหน้านี้เธอก็สบายดีอยู่ ทำไมตอนนี้ถึงตาบอดได้?

เจเรมี่เฝ้ามองมาเดลีนในขณะที่เธอคลานอยู่ที่พื้นคล้ายเธอกำลังหาบางสิ่งที่หายไปพร้อมกับร้องไห้ออกมา เขารู้สึกว่าตัวเองหายใจได้ยากลำบากและมันรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกด้วยซ้ำ

หิมะตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ และฝนเริ่มตกลงมา

ผู้คนรอบตัวเธอเริ่มจากไป ทิ้งไว้เพียงถนนที่ว่างเปล่า กระนั้น มาเดลีนยังคงค้นหาอะไรบางอย่างอย่างไม่ยอมแพ้

เธอร้องไห้ และดูกังวลมาก เหมือนเด็กที่ทำของเล่นชิ้นโปรดหายไป

เจเรมี่ลงจากรถในขณะที่รู้สึกถึงความท้อแท้ เขาค่อย ๆ เดินไปหามาเดลีน ฝีเท้าของเขาหนักอึ้งอย่างผิดปกติ

ถึงอย่างนั้น เธอไม่ได้สังเกตเห็นการปรากฏตัวหรือการมีตัวตนอยู่ของเขา ร่างที่ผอมแห้งของเธอยังคงอยู่บนพื้น ในขณะที่มือของเธอยังคงควานหาบางสิ่งอย่างบ้าคลั่งแม้จะถูกปกคลุมไปด้วยดิน

เจเรมี่มองเธอด้วยสีหน้างุนงง เขาหยิบภาพถ่ายทิวทัศน์ข้างเท้าให้เธอเขาวางมันไว้ตรงหน้ามาเดลีน

เมื่อเธอสัมผัสภาพถ่าย ความเศร้าโศกของมาเดลีนได้กลายเป็นความสุขในตอนนั้น

เธอถือภาพถ่ายและเป่ามันอย่างทะนุถนอม จากนั้น เธอวางมันลงบนริมฝีปากของเธอและจูบมัน ในที่สุดเธอก็ลุกขึ้นยืนในขณะที่ดูโล่งใจ เธอเดินต่อไปตามการสัมผัสพื้นผิวทางเดินเท้า

เจเรมี่ยืนอยู่ตำแหน่งเดิมและปล่อยให้ลมพัดผ่านเขาไป ร่างของมาเดลีนเล็กลงเรื่อย ๆ ในสายตาที่มองเห็นของเขา จู่ ๆ เขารู้สึกแสบที่มุมตาโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและเขากำลังดิ้นรนที่จะหายใจ

…

ข่าวของเจเรมี่และเมเรดิธที่กำลังจะแต่งงานแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว เมเรดิธเป็นคนที่โทรหามาเดลีนเพื่อย้ำเตือนเรื่องนี้

ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เมเรดิธยิ้มแย้มแจ่มใส หลังจากที่เธอได้คุยโวโอ้อวด และได้เชิญมาเดลีนไปงานหมั้นของพวกเขาอย่างเปิดเผย

เจเรมี่ปล่อยให้เมเรดิธจับแขนของเขาขณะที่พวกเขาเดินไปที่กลางเวที เขาเหมือนหุ่นเชิด นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเลย

พวกเขาแลกเปลี่ยนแหวนหมั้นกัน เพื่อนและครอบครัวของพวกเขาเป็นสักขีพยาน

อย่างไรก็ตาม มันช่วยไม่ได้ที่เขานึกถึงฉากวันที่เขาแต่งงานกับมาเดลีนได้ เธอสวมชุดแต่งงานสีขาวเมื่อยืนอยู่ตรงหน้าเขา ใบหน้าของเธอดูมีเสน่ห์อย่างไม่อาจปฏิเสธได้ เขาหลงสเหน่ห์เธอจริง ๆ ดวงตาของเธอเป็นส่วนที่สวยงามที่สุดของเธอ ดูเหมือนว่ามันสามารถสื่อความรักจากดวงตาออกมาได้ เมื่อเธอมองไปที่เขา การจ้องมองของเธอเต็มไปด้วยความเขินอายและความปรารถนา ตอนนั้นเธอยังดูเด็กและสวยมาก

อย่างไรก็ตามในตอนนี้ ...

เขาจำภาพนั้นติดตาที่ว่ามาเดลีนคลานอยู่บนพื้นเพื่อหาอะไรบางอย่าง ดวงตาของเธอสูญเสียจุดรวมของสายตาทั้งหมดไปและมันคงจะมัวมาก เขาไม่พบความร้อนแรงและความรักอันลึกซึ้งที่เธอเคยมีต่อเขาในสายตาอีกต่อไป

“กรุณาแลกแหวนเพื่อเป็นสักขีพยาน”

ความคิดที่หลงทางเรื่อยเปื่อยของเจเรมี่ถูกดึงกลับมาโดยพิธีกร ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของเมเรดิธอยู่ตรงหน้าเขา แต่สมองของเขากลับถูกมาเดลีนครอบงำ

เมเรดิธจับมือเขาอย่างดีใจเธอจ่อแหวนเตรียมสวมเข้าที่นิ้วนางของเขา

จู่ ๆ เจเรมี่ดันรู้สึกอยากคัดค้านสิ่งนี้ เมื่อเขากำลังจะดึงมือกลับ ร่างที่คุ้นเคยได้ปรากฏขึ้นที่มุมตา จากนั้น เสียงที่หนักเเน่นและชัดเจนของมาเดลีนได้เอ่ยขึ้นว่า “เดี่ยวก่อน”