บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 142

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น มาเดลีนรู้สึกถึงความอบอุ่นที่หลังมือของเธอ

เจเรมี่จับมือเธอแน่นและบังคับให้เธอเซ็นชื่อ ‘มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด’ ในหน้าสุดท้าย

มันเป็นชื่อของเธอแต่อยู่ในลายมือของเขา

หลังจากที่เจเรมี่ทำเสร็จ เขาเหวี่ยงมือของเธอออกไปข้าง ๆ และดึงกระดาษออกไป เขามองไปที่ชื่อบนกระดาษและรู้สึกอึดอัดใจ ไม่เพียงเเค่นั้นเขาไม่รู้สึกโล่งใจเลยสักนิด แต่เขายังรู้สึกถึงน้ำหนักที่กดทับบางอย่างที่ผิดปกติอีกด้วย

เขาลดสายตาลงและมองไปที่มาเดลีนที่ยังคงนอนอยู่บนพื้น ใบหน้าของเธอซีดและมีน้ำตาในดวงตาของเธอ นอกจากนั้น ยังมีเลือดที่ริมฝีปากราวกับว่าเธอกัดมันแรงเกินไป เธอดูสะบักสะบอมและน่าสงสารมาก

เจเรมี่ขมวดคิ้ว “มาเดลีน มีอะไรจะขอไหม?”

“500,000 ดอลลาร์” เธอกล่าวโดยไม่ลังเล

หลังจากเจเรมี่ได้ยินเช่นนั้น เขาก็เย้ยหยันอย่างดูถูก “ดูเหมือนว่าจะเตรียมตัวมาแล้วอย่างดี ผมจะขอให้ใครโอนเงินเข้าบัญชีของคุณทันที”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เมือเขากดรับโทรศัพท์ มาเดลีนได้ยินเสียงหวาน ๆ ของเมเรดิธจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เธอได้ยินเจเรมี่ตอบเบา ๆ ว่า “โอเค ผมจะไปที่นั่นในอีกสักครู่”

ในวินาทีถัดมา เธอได้ยินเขาหันกลับมา การมองเห็นที่เหลืออยู่ของเธอหรี่ลงและหรี่ลงเมื่อเขาหันกลับมา จากนั้น ภาพที่มีอยู่น้อยนิดได้หายไป และในที่สุด สิ่งที่เธอเห็นสุดท้ายก็คือความมืด

เธอรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่แตกสลายภายในร่างกายของเธอในขณะนั้น

ชิ้นส่วนที่แตกสลายได้แทงเข้าไปในหัวใจของเธอเหมือนหนามที่แหลมคม

เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาที่สูญเสียการมองเห็นและจ้องมองไปยังทิศทางที่เขาจากไป ในขณะนั้น เธอได้เข้าใจการแสวงหาและรักที่มีต่อเขาทั้งชีวิตของเธอมีเพียงผู้ชายคนนี้คนเดียว

‘เจเรมี่ ขอบคุณที่แวะมาหา

‘ฉันหวังว่า ฉันจะไม่เจอคุณในชาติหน้า…’

มาเดลีนพร้อมแล้วสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นใบหน้าและรูปลักษณ์ของเธอ แต่เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของเธอได้ทรุดโทรมลงเรื่อย ๆ

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงมีความปรารถนาสุดท้ายก่อนที่เธอจะเสียชีวิต

เธอต้องการพบพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดก่อนที่เธอจะจากไป แม้ว่าพวกเขาจะเกลียดเธอเข้ากระดูกดำก็ตาม

เธอยืนอยู่ข้างถนนและโบกมือให้สัญญาณเรียกรถแท็กซี่ ในที่สุด รถคันหนึ่งก็หยุดตรงหน้าเธอ อย่างไรก็ตาม คนขับรถออกไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่พวกเขาเห็นรอยแผลเป็นที่น่าสังเวชทั้งสองบนใบหน้าที่ซีดเผือด

มาเดลีนไม่มีทางเลือก เธอทำได้เพียงเดินไปข้างหน้าตามพื้นผิวสัมผัสที่ด้านข้างของถนน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เธอมองหารถ รถหยุดจอดรอเธอ แต่ไม่มีใครยอมให้เธอขึ้นรถ

เธอกัดฟันเดินต่อไป แม้เธอไม่รู้ว่าหิมะเริ่มตกตั้งแต่ตอนไหน

ความหนาวเย็นที่ผ่านแก้มของเธอมุ่งเข้าไปในหัวใจของเธอ

มาเดลีนหยิบรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋า และส่งจูบที่อ่อนโยนอย่างทะนุถนอม

‘ลูกรัก

‘ลูกที่รักของแม่

‘แม่จะไม่รู้สึกหนาวเมื่อหนูอยู่ที่นี่’

“มีคนดังอยู่ที่นั่น! ไปดูกัน!” เสียงตื่นเต้นดังขึ้นจากด้านหลัง มาเดลีน

ดารา?

นี่ควรจะเป็นฉากที่มีชีวิตชีวา ใช่มั้ย? มันน่าเสียดายที่เธอมองไม่เห็นอะไรเลย

มาเดลีนยิ้มอย่างน่าสงสาร จากนั้น เธอก็รู้สึกได้ว่ามีคนวิ่งมาจากด้านหลังและกระแทกเข้าที่ไหล่ของเธอ

เธอเซไปข้างหน้า แต่ไม่ได้ล้มลง แต่ว่าภาพถ่ายในมือของเธอกลับหายไปแล้ว

สีหน้าของมาเดลีนเปลี่ยนไป เธอนั่งยอง ๆ และเริ่มสัมผัสถึงพื้นรอบ ๆ มือของเธอเต็มไปด้วยสิ่งสกปรกแต่นั้นก็ยังไม่พบกับสิ่งที่เธอปรารถนา

มาเดลีนแทบคลั่ง เธอแทบคลั่งจนน้ำตาเริ่มเล็ดลอดออกจากดวงตาของเธอ

เจเรมี่ขับรถผ่านเธอโดยบังเอิญ เขาเห็นผู้คนมากมายรุมมองบางสิ่งบางอย่างจากมุมของดวงตาของเขา เขาเพียงแค่หันไปมองที่คนเหล่านั้นเล็กน้อยแต่เมื่อเขากำลังจะหันกลับมาจดจ่อที่ถนนอีกครั้ง ร่างบางที่คุ้นเคยได้ปรากฎขึ้นในตาของเขา

เขาเหยียบเบรกและมองด้วยความไม่เชื่อที่เห็นมาเดลีนคุกเข่าอยู่ที่พื้นขณะที่เธอกำลังควานหาอะไรบางอย่างอย่างไร้จุดหมาย

ใบหน้าของเธอซีดราวกับหิมะ เธอมีสีหน้าเป็นกังวล เธอดูซีดเซียวดูเหมือนจะสูญเสียความแข็งแรงทั้งหมดที่เคยมีไป นอกจากนี้ น้ำตายังไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของเธออีกด้วย

ขณะที่น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม เขารู้สึกราวกับว่ามันกระทบเข้ากับหัวใจของตัวเอง หัวใจของเขารู้สึกราวกับว่ามันกำลังลุกเป็นไฟ