บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 146

“มาเดลีน!”

เจเรมี่วิ่งเข้าหามาเดลีนอย่างรวดเร็วด้วยความเป็นห่วง เขาไม่รู้ว่าความกลัวและความหวาดกลัวที่กัดกินในใจของเขามากแค่ไหนในขณะที่ตะโกนเรียกชื่อมาเดลีนออกมา

ร่างที่สั่นเทาของมาเดลีนถูกเจเรมี่โอบอุ้มไว้

ขาของเธออ่อนแอไม่มีแม้แรงพยุงตัวเองขึ้นในขณะที่เธอพิงกำแพงเพื่อบังคับให้ตัวเองลุกขึ้นยืน อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถทำได้ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนก็ตาม แม้แต่สติของเธอก็ล่องลอยและเดินเตร่คล้ายมันจะทรุดลงไปทุกที

เมื่อมองไปที่เลือดที่น่าสยดสยองบนริมฝีปากของมาเดลีน หัวใจของเจเรมี่ได้รูกสึกเจ็บปวดแล้วเหมือนมีอะไรจุก ๆ ไปอยู่ที่ลำคอของเขาในขณะที่เขารู้สึกได้ถึงความกลัวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“เจเรมี่!” เมเรดิธวิ่งเข้ามาหาเขาขณะที่สายตาจับจ้องไปที่มาเดลีนที่กำลังจะตาย แน่นอนว่าเธอรู้สึกไร้กังวล แต่เธอไม่พอใจอย่างมากกับการที่เจเรมี่ปฏิบัติต่อมาเดลีนในตอนนี้

เจเรมี่อึ้งไปสองสามวินาที หัวใจของเขารู้สึกราวกับว่ามันถูกมดล้านตัวกัดแทะ

เธอกำลังจะตาย เป็นไปได้ยังไง? มันเป็นไปได้ยังไงกัน?

เขามองไปที่ผู้หญิงที่กลั้นหายใจเฮือกในสุดท้าย อย่างตกตะลึง เขาเห็นเธอเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของเขาด้วยความทุลักทุเล ดวงตาที่ไม่สามารถโฟกัสจุดมองได้ของเธอจ้องมองมาที่เขา ราวกับว่าเธอกำลังใช้พลังงานสุดท้ายในการขยับริมฝีปากที่เปื้อนเลือดของเธอ

“ลูก…เด็กคนนั้นเป็นลูกคุณ ฉันหวังว่าหลังจากที่ฉันตายคุณจะตั้งชื่อให้เธอและปล่อยให้วิญญาณของเธออาศัยอยู่ในสุสานของตระกูลวิทแมน นี่คือความปรารถนาสุดท้ายของฉัน…”

หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น มาเดลีนปล่อยมือของเธออย่างไร้ซึ้งแรงออกจากคอเสื้อของเจเรมี่ เธอล้มลงทันที