บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 179

แม้ว่าดวงตาของเธอจะเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่เมเรดิธยังคงสวมหน้ากากที่เป็นเสมือนตัวตนของเธอในขณะที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ฉันขอโทษนะ คุณควินน์ ฉันคงรักคู่หมั้นมากเกินไปและสูญเสียความใจเย็นไปชั่วขณะ ฉันหวังว่าคุณจะไม่ถือสา”

มาเดลีนยิ้มกลับ “ฉันเห็นว่าคุณเอาใจใส่ คุณวิทแมนมากแค่ไหน ฉันสามารถเข้าใจว่าคุณรู้สึกยังไง ฉันเองมักจะหึงเมื่อแฟนของฉันเข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่นมากเกินไปเหมือนกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มาเดลีนก็รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงที่บางเบาทั้งในสายตาของเจเรมี่และเมเรดิธ

“คุณควินน์ คุณมีแฟนแล้วงั้นหรือ?” เมเรดิธเกือบจะสามารถเรียกรอยยิ้มของเธอคืนได้

มาเดลีนหัวเราะอย่างสง่างาม “ใช่แล้วล่ะ” เธอพยักหน้าเบา ๆ แสร้งทำเป็นบังเอิญสบสายตาของเจเรมี่

เมื่อเห็นว่าสายตาของเจเรมี่ยังคงอยู่ที่มาเดลีน เมเรดิธจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อ “คุณควินน์มีแฟนแล้ว ทำไมคุณไม่โทรหาเขาและแนะนำให้เราจะได้รู้จักด้วยล่ะ”

“เขาไม่ได้อยู่ในเกลนเดลชั่วคราว แต่ฉันจะพาเขามาแนะนำกับพวกคุณทุกคนถ้าเรามีโอกาส” มาเดลีนยิ้มอย่างสดใส

เมเรดิธไม่พูดต่อและเช็ดน้ำตาออกขณะที่เธอยิ้มอย่างอบอุ่นอีกครั้ง “เจเรมี่ ไปกันเถอะ เราไม่ควรทำให้ทุกคนรอ”

เจเรมี่ไม่ได้พูดอะไร สิ่งที่เขาทำคือดึงแขนกลับมาที่ตัวเองแล้วเดินออกไปข้างนอก

รอยยิ้มของเมเรดิธจางลงเล็กน้อย แต่เธอไม่สนใจขณะที่ไล่ตามเขาไป “เจเรมี่ คุณจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง ใช่ไหม? คุณสัญญากับฉันว่าคุณจะขอฉันแต่งงานตอนที่เราอยู่ในห้อง!”

มาเดลีนได้ยินเมเรดิธอ้อนวอนเจเรมี่

เธอค่อนข้างอยากรู้ และสงสัยว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในช่วงสามปีนี้หรือไม่บางสิ่งที่ทำให้เจเรมี่ เลิกชื่นชอบในตัวเมเรดิธไปมาก

แต่มันยังคงเป็นความจริงที่ว่า เขายังคงชอบเธเอ มิฉะนั้น เธอจะไม่สามารถอยู่เคียงข้างเขาได้นานขนาดนี้

ถึงอย่างนั้น มาเดลีนก็รู้สึกว่าเจเรมี่เริ่มสนใจเธอ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ก็ตาม

“เจเรมี่ เมอร์กำลังรอให้นายพูดเริ่มคำถามอยู่!” เอโลอิสกล่าว

“ดูเหมือนว่าฉันจะมีลูกเขยเร็ว ๆ นี้” ฌอนพูดอย่างมีความสุข

เมื่อมองไปที่พ่อแม่ของเธอที่ต่อสู้อย่างหนักเพื่อความสุขของลูกสาวตัวปลอม มาเดลีนก็อดหัวเราะไม่ได้

เธอหันไปมองและเห็นเมเรดิธเอนกายเข้าหาเจเรมี่ “เจเรมี่…” เธอกระตุ้นเขา

มาเดลีนรู้สึกเหมือนว่าถึงเวลาแล้ว เธอมองไปที่เจเรมี่ที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างในขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาแนบไว้ที่หูของเธอ พูดว่า “จริงเหรอ? ฉันก็คิดถึงคุณเช่นกัน ฉันจะไปเดี่ยวนี้ รอฉันก่อนนะ”

เธอรู้สึกได้ว่าเจเรมี่มองมาที่เธอเมื่อเธอพูดเสร็จ

มาเดลีนยิ้มออกมาขณะที่เธอมุ่งหน้าไปยังทางเข้าของงาน เธอไม่ได้ก้าวไปแม้แต่น้อยเมื่อได้ยินเสียงตะโกนที่สิ้นหวังของเมเรดิธ “เจเรมี่ เจเรมี่! เกิดอะไรขึ้น? คุณกำลังจะไปไหน”