บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 180

เสียงของเมเรดิธกำลังสั่นขณะที่เธอพูดว่า “เจเรมี่อย่าไปนะ คุณกำลังจะไปไหน? แล้วการแต่งงานของเราล่ะ...”

“วันนี้ผมไม่มีอารมณ์กับมัน” เจเรมี่ตอบอย่างเย็นชาพลางดึงมือของเขาออกจากการเกาะกุมของเมเรดิธ

“เจเรมี่!” เมเรดิธยังคงตะโกนต่อไป แต่เจเรมี่เดิยชนหนีหายจากไปแล้ว

ทุกคนในตระกูลมอนต์โกเมอรีและแขกที่มาร่วมงานไม่เข้าใจในสิ่งที่พวกเขาเพิ่งเห็น

แต่ว่าบางสิ่งที่พวกเขาสามารถเห็นได้ชัดคือกริยาท่าทางของเจเรมี่ เขาดูรู้สึกหงุดหงิดกับบางสิ่งอย่างชัดเจน

ฝูงชนเกิดความสงสัยในกะทันหัน ดูเหมือนว่าเจเรมี่จะไม่รักเมเรดิธมากเท่าข่าวลือที่อ้าง มิฉะนั้นทำไมชีวิตสมรสของพวกเขาถึงล่าช้าไม่มีการจัดงานแต่งงานซักที? แม้กระทั่งวันนี้ เจเรมี่ก็ทิ้งเมเรดิธด้วยเหตุผลง่าย ๆ ว่าเขาไม่มีอารมณ์

เมเรดิธยกชุดของเธอเพื่อจะเดินก้าวตามไปขณะที่เธอไล่ตามเขา ในภาพที่เธอเห็นคือมาเดลีนกำลังเดินนำอยู่ข้างหน้าและเจเรมี่ได้ขับรถของเขาไปข้าง ๆ และลงมาเปิดประตูให้มาเดลีนในภาพที่ดูเหมือนสุภาพบุรุษขณะที่เขาเชิญเธอขึ้นรถก่อนจะขับออกไป

เมเรดิธจับชุดของเธออย่างแน่นในขณะที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และในดวงตาของเธอมีความเกรี้ยวกราดอย่างรุนแรง

“วีล่า ควินน์!” เธอเอ่ยชื่อออกมาที่ล่ะพยางค์แบบเน้น ๆ พร้อมกับกัดฟันที่โกรธแน่นจนริมฝีปากสั่น

มาเดลีนไม่มั่นใจว่าเจเรมี่จะตามเธอมาตามแผนหรือไม่ แต่เขาไม่เพียงแค่ทิ้งเมเรดิธไว้ข้างหลังเขายังเชิญเธอขึ้นรถของเขาอีกด้วย

เขาขับรถไปรอบ ๆ ในที่สุดก็มาหยุดที่ชายหาดถัดจากเอพริลฮิลล์

มาเดลีนค่อนข้างประหลาดใจ แต่เมื่อเธอนึกถึงเจเรมี่และเมเรดิธที่กอดกันที่ชายหาดที่นี่ เธอกลับรู้สึกเซ็งเล็กน้อย

เธอถูกบังคับให้ลงจากรถเมื่อเจเรมี่เปิดประตูให้

สายลมฤดูร้อนพัดผ่านมา กลิ่นเหล่านั้นทำให้เธอนึกถึงวัยเยาว์

ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงของไฟแช็คเธอมองไปทางที่มาของเสียงเจเรมี่กำลังคีบบุหรี่ในมือ

สายตาที่มองของเขามีเสน่ห์อย่างสุดซึ้งขณะที่มันผ่านใบหน้าของมาเดลีน ช้า ๆ การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปจากรูปลักษณ์ที่คมชัดและเย็นชาเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนแปลก ๆ

“คุณกำลังสงสัยว่าฉันเป็นมาเดลีน อดีตภรรยาของคุณหรือเปล่า? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงให้ความสนใจฉันมากขนาดนี้จริงไหม?” มาเดลีนพูดอย่างใจเย็นว่า “ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณเกลียดอดีตภรรยาตัวเองอยู่ไม่น้อย ฉันได้ยินมาว่าคุณไม่ได้หลั่งน้ำตาเลยแม้แต่หยดเดียวในตอนที่เธอเสียชีวิต ดูเหมือนว่ามาเดลีนจะเป็นคนที่น่าเกลียดสยดสยองน่ากลัวเลยทีเดียว…”

เจเรมี่สะบั้นความคิดกลับสู่ความเป็นจริงเมื่อได้ยินเช่นนั้น และรอยยิ้มปลอม ๆ ปรากฏบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาหันกลับไปมองทะเลที่กว้างใหญ่

“เธอค่อนข้างน่ากลัวจริง ๆ นั่นแหละ” เจเรมี่พูดเบา ๆ

‘ใช่แล้ว เธอค่อนข้างน่ากลัวที่จากไปแบบนั้น ไม่ได้เปิดโอกาสให้ผมได้กล่าวคำอำลาเลยด้วยซ้ำ’

เธอแย่มากที่จากไปแบบนั้น ทิ้งให้เขานอนไม่หลับมานับคืนไม่ถ้วนเพราะมัวแต่ใช้เวลาคิดถึงเธอจนเช้า

หลังจากได้ยินเจเรมี่พูดดังนั้น มาเดลีนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ