บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 78

เจเรมี่จ้องมองมาเดลีนอย่างเขม่นพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากัน ไฟที่เคยโหมกระหน่ำในดวงตาของเขาดูเหมือนจะหายไปมนทันที

เขาย่อตัวลงเพื่อเข้าใกล้เธอมากขึ้น จากนั้น เขาก็ปัดปอยผมที่หลุดออกจากหน้าผากของเธอไปด้านหลัง น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนเมื่อเขาพูดว่า “เธอบอกว่าเธอท้องลูกของผมก่อนที่เธอจะถูกขังคุก เธอสูญเสียลูกไปได้อย่างไร?”

คงจะดีไม่น้อยหากเขาไม่เอ่ยถามเธอ คำถามของเขา กำลังเปิดบาดแผลที่ยังไม่ได้รับการเยียวยาในหัวใจของมาเดลีนให้เปิดกว้างออก เลือดไหลออกมาอย่างล้นเหลือ

เธอมองไปที่เจเรมี่ที่ตั้งถามคำถามนี้กับเธอในทันทีด้วยความสนุก “ก็อย่างที่คุณพูดนั่นแหละ คุณวิทแมน เธอตายแล้ว ทำไมต้องถาม? เธอจะฟื้นกลับมามีชีวิตอีกเหรอไง?”

"มาเดลีน ตอบผมที”

เจเรมี่มองไปที่มาเดลีนที่มีรอยยิ้มปลอมบนใบหน้าของเธอ หัวใจของเธอถูกบีบแน่นด้วยคีมที่มองไม่เห็น

"คุณท่านวิทแมน คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญในการโรยเกลือลงบนบาดแผลสดของคนอื่น “มาเดลีนยิ้มอย่างประชดประชัน ดวงตาสีแดงของเธอชุ่มไปด้วยน้ำตา เธอไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเจเรมี่ได้อีกต่อไป "เจเรมี่ มันเป็นเวลาหลายปีมาแล้ว ฉันสามารถผ่านพ้นช่วงที่คุณตะคอกใส่ฉัน ทำร้ายฉัน หรือเกลียดฉัน แต่อย่างนั้นแล้ว คุณรู้ไหมว่าอะไรคือสิ่งที่โหดร้ายที่สุดที่คุณทำกับฉัน?”

“เธอทำให้ฉันมีความหวังที่จะรอ ถึงแม้ ในท้ายที่สุดแล้ว มันกลายเป็นความคิดที่ปรารถนาทั้งหมดของฉัน มันไม่มีอะไรเป็นอย่างที่ฉันหวังไว้เลยสักนิด ตลอดเวลาฉัยดื่มด่ำกับความสุขปนทุกข์โดยที่ไม่ได้รับความสนใจจากใครทั้งนั้น คุณเป็นคนเดียวที่เรียกชื่อผู้หญิงคนอื่นตอนที่เราอยู่บนเตียง และคุณเองเช่นกันที่เป็นคนจ้างคนมาทำคลอดลูกก่อนถึงกำหนดของเราก่อนที่คุณจะทำให้เธอกลายเป็นขี้เถ้า”

หลังจากเธอพูดจบ อากาศรอบตัวเธอลดลงสู่ความเงียบ

เธอสามารถได้ยินเสียงหัวใจของเจเรมี่และเธอเต้นอย่างชัดเจน หัวใจทั้งสองดวงเต้นช้าๆโดยไม่มีจังหวะใดเป็นพิเศษ แน่นอนว่า การเต้นของหัวใจของเขาจะเข้ากันกับของเธอได้อย่างไร?

เธอปล่อยให้น้ำตาของเธอไหลรินรดหมอนในขณะที่เธอจำคำสัญญาที่พวกเขาทำไว้เมื่อพวกเขายังเด็กที่ไร้เดียงสา มาเดลีนยิ้มอย่างขมขื่นและสะอื้น “เจเรมี่ ฉันจะไม่ปฏิเสธว่าฉันยังมีความรู้สึกที่มีต่อคุณและฉันก็ยังคงหมกมุ่นอยู่กับคุณ แต่ความรู้สึกเหล่านี้ ไม่ใช่ความรักอีกต่อไป แต่มันเป็น ความเกลียดชัง”

“เจเรมี่ วิทแมน ฉันเกลียดคุณ!” เธอพูดย้ำอีกครั้ง ความหลงใหลก่อนหน้านี้และความทรงจำที่ยากจะลืมเลือนของเธอล้วนพังทลาย

หากยังมีสิ่งใดที่เธอไม่สามารถแยกจากหรือลืมได้ นั่นคือความไร้เดียงสาและด้วยสิ่งนั้นที่เธอเคยมี เธอเชื่ออย่างบริสุทธิ์ใจเมื่อเขาบอกว่าเขาจะรับเธอเป็นเจ้าสาวของเขา ...

มาเดลีนหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้าที่มี เธอรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เธอคงเหนื่อยมามากจนไม่อยากมีความรักอีกต่อไป

เจเรมี่อยู่ในสภาพมึนงง มองไปที่มาเดลีนที่ละสายตาจากเขาไปแล้ว เขารู้สึกราวกับว่าเข็มนับล้านเล่มกำลังทิ่มแทงหัวใจของเขาในเวลาเดียวกัน เขาไม่เคยรู้สึกอึดอัดเท่านี้มาก่อน

เขาหันกลับมาอย่างไร้ชีวิตชีวาและนอนลงข้างๆเธอ มือของเขาเอื้อมไปเเตะร่างของมาเดลีนทีละนิ้ว แต่มันเหมือนกับว่า เขาไม่สามารถทำให้เธออบอุ่นขึ้นได้แม้แต่น้อย