บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 99

เมเรดิธถือมีดปอกผลไม้จังหวะที่เธอเห็นมาเดลีนนอนอยู่บนพื้นขณะที่โอบอุ้มโกศเอาไว้แน่น เมเรดิธตรงดิ่งเข้าไปหามาเดลีนแทบจะทันทีและเธอย่อตัวลง เอื้อมมือไปดึงผมสั้นของมาเดลีนขึ้น

“จิ๊ จิ๊ ฉันบอกแล้วว่าอย่าต่อต้านฉันเป็นไง ตอนนี้รู้สึกกลัวขึ้นมาหรือยัง?”

มาเดลีนหัวเราะเยาะหล่อน ไม่ต้องการเสียลมหายใจและพลังงานของเธออีกต่อไป “เมเรดิธ ยัยผู้หญิงอสรพิษ ฆ่าฉันสิถ้ากล้ามากพอ!”

“ฮ่าฮ่า…เธออยากตายงั้นเหรอ? โอ๋ แต่ฉันก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอกนะ” เมเรดิธแสร้งหัวเราะเบาๆ “ตามที่ เจเรมี่บอกว่าเธอทำลายใบหน้าของลูกชายที่มีค่าของเขา ดังนั้นฉันต้องการเอาคืนความชอบธรรมนี้เป็นสองเท่า”

เสียงเข้มของเมเรดิธดังขึ้นทันใดนั้น มาเดลีนรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทางด้านขวาของใบหน้าของเธอ

มาเดลีนสั่นสะท้านไปทั่วจากความเจ็บปวดบนผิวหนังที่แตกสลาย แต่เธอไม่ได้ส่งเสียงใดๆ ออกมา โดยการฝืนทนต่อความเจ็บปวดที่หนักหนาเช่นนี้

เคล้ง!”

เมเรดิธโยนมีดไปด้านหน้ามาเดลีน จากนั้นเธอยกเท้าขึ้นและเตะมาเดลีนอย่างแรง

“บ๊ะ! บ๊ะ! นังแพศยาแกน่าจะตายไปนานแล้ว!” จากนั้นหล่อนก็หันไปหลังกลับทันทีและเดินจากไป

มาเดลีนลุกขึ้นด้วยความทุรนทุราย เธอสัมผัสแก้มของเธอที่ถูกเฉือนสองครั้งด้วยฝ่ามือที่สั่นเทาของหล่อน เธอไม่สามารถรู้สึกถึงความเจ็บปวดได้อีกต่อไป

เลือดสีแดงไหลออกมาจากระหว่างนิ้วของเธอ หยดลงบนพื้นถูกกลืนสลายโดยฝนและหิมะ เลือดไหลออกมามากเท่าไหร่ก็ถูกสลายมากเท่านั้น มันช่างดูยิ่งตื่นตามาก

ในการหอบครั้งสุดท้าย มาเดลีนล้มลงบนโกศขี้เถ้าของปู่ของเธอ การเฝ้าดูเกล็ดหิมะตกลงมาทีแต่ละครั้ง เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงช่วงเวลาอันแสนวิเศษที่เธอมีกับเจเรมี่

ยังไงก็ตาม ทั้งหมดนั้นเป็นเหมือนเกล็ดหิมะที่เธอเอื้อมมือไปคว้าในขณะนี้ อีกครั้งที่เธอปล่อยมันออกไป สิ่งนั้นไม่มีอีกแล้ว ทิ้งไว้เพียงความเจ็บปวดที่เหลือทน ...

——