บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1031

เมเดลีนได้ยินเสียงร้องของลูกชาย เธอจึงรีบออกมาจากห้องน้ำด้วยเท้าเปล่า

หญิงสาวรีบอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาปลอบแล้วเอื้อมมือไปหยิบขวดนม แต่เมื่อเธอแตะมัน เธอก็รู้สึกว่าขวดนมถูกใช้ไปแล้ว อีกทั้งตอนนี้ปริมาณของนมในขวดก็ลดลงเล็กน้อย

เธอเหลือบมองลูกน้อยที่ยังคงร้องไห้ด้วยความงุนงง

เป็นไปไม่ได้ที่ทารกน้อยคนนี้จะคว้าขวดนมและดื่มด้วยตัวเอง

เธอคิดว่าอาจเป็นคาเลนที่เพิ่งเข้ามาจึงไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากพยายามกล่อมลูกน้อยให้หลับอีกครั้งแล้ว เธอก็เป่าผมให้แห้งแล้วนอนลงบนเตียง

เธอรู้สึกเหนื่อยมากจนเปิดโคมไฟทิ้งเอาไว้ ทว่าก็นอนหลับได้ไม่นาน

เมเดลีนเปิดลิ้นชักของตู้ข้างเตียงและหยิบแหวนแต่งงานสองวงพร้อมด้วยเปลือกหอยและที่คั่นหนังสือขึ้นมา

หลังจากมองดูพวกมันอย่างพินิจพิจารณาอยู่สักพัก เธอก็ใส่มันลงในกล่องเครื่องประดับและปิดผนึกเก็บไว้ที่ด้านล่างของตู้

ขณะที่มองไปยังอีกด้านของเตียงที่ว่างเปล่า เธอก็ยกมือขึ้นลูบหมอนเบา ๆ

"ทำไมการรักคุณถึงกลายเป็นแบบนี้ได้นะ เจเรมี่ บอกฉันทีว่าทำไม..." เธอถามตัวเองเบา ๆ โดยไม่ได้รับคำตอบใด ๆ

เวลาผ่านไปนาน จากนั้นภายในห้องก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ อีกต่อไป

เจเรมี่ซึ่งซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของตู้รู้สึกสะอึกจากความเจ็บปวดอย่างเงียบ ๆ

เขาค่อย ๆ เดินไปที่เตียงและเห็นเมเดลีนนอนอยู่บนเตียงฝั่งเขา โดยที่มือของเธอยังคงวางอยู่บนหมอนที่เขาเคยนอน ดวงตาของเขาขมขื่นก่อนจะค่อย ๆ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเธอ

เมื่อเจเรมี่ก้มลงจูบที่หางคิ้วของหญิงสาว เจเรมี่ก็พบว่ามีพลาสเตอร์ปิดแผลติดอยู่ที่คอของเธอ

เธอได้รับบาดเจ็บมางั้นเหรอ?

เธอได้รับบาดเจ็บมาได้ยังไง?

เขารู้สึกเป็นทุกข์และงุนงง แต่ก็ไม่กล้าอยู่ตรงนั้นนานเกินไป เพราะกลัวว่าเมเดลีนจะตื่นขึ้นมา

เจเรมี่ออกจากห้องไปอย่างแผ่วเบาและไม่ได้ปิดประตูให้สนิท จากนั้นเขาก็บังเอิญเจอกับคาเลนที่อยู่ชั้นบนพอดี

“เจเรมี่!” คาเลนทั้งแปลกใจและดีใจ “กลับมาตอนไหน?”

“อย่าปลุกลินนี่สิ” เจเรมี่เตือนก่อนจะหันหลังและเดินลงไปชั้นล่าง

คาเลนเดินตามติด ๆ “เจเรมี่ ในเมื่อลูกลังเลใจมากที่จะเลิกกับเอวลีน ทำไมถึงยังตกลงที่จะหย่าล่ะ?”

“ผมจุดไฟเผาบ้านและฆ่าพ่อแม่ของเธอ แม่คิดว่าจะเป็นไปได้เหรอที่ผมกับลินนี่จะกลับมาคบกันอีก?” เจเรมี่ถาม ดวงตาของเขาหม่นลงด้วยความเศร้าหมอง “ถึงเธอจะยกโทษให้ผม ผมก็ไม่มีโอกาสทำให้เธอมีความสุขได้อีกแล้ว”

"หมายความว่ายังไง?" เมื่อได้ยินแบบนั้น คาเลนก็สับสนมาก

เจเรมี่ไม่ได้อธิบายเพิ่มเติม แต่กลับบอกคาเลนว่า “ผมจะพยายามกลับมาดูลูกในช่วงสองสามคืนนี้ อย่าให้ลินนี่รู้นะครับ ผมต้องไปแล้ว”

เจเรมี่ขับรถออกไปโดยไม่เปิดโอกาสให้คาเลนซักถามอีก

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ คาเลนก็รู้สึกหมดหนทางเช่นกัน

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอตระหนักอย่างลึกซึ้งว่าความรักของเจเรมี่ที่มีต่อเมเดลีนนั้นเป็นเรื่องจริงแค่ไหน

แต่ในตอนนั้นเธอไม่ได้สังเกตเลย

...

เช้าวันรุ่งขึ้น ลาน่าตื่นขึ้นมา เมื่อคิดถึงว่าเธอใช้เวลาอีกคืนไปกับเจเรมี่อย่างไร หญิงสาวก็จุดบุหรี่อย่างมีความสุข

เธอนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนอย่างมีความสุขเมื่อได้รับโทรศัพท์

หลังจาดฟังรายงานจากคนในโทรศัพท์ ลาน่าก็บีบก้นบุหรี่เล็กน้อยอย่างไม่สบายใจ จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและเห็นเจเรมี่เข้ามาพอดี เธอจึงวางสายพร้อมกับยิ้มให้เขา

“เจเรมี่” เธอเรียกเขาเบา ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความความรัก “วันนี้ฉันอยากจะออกไปเดทกับคุณ แต่จู่ ๆ ก็มีเรื่องให้ต้องจัดการ”

"เกิดอะไรขึ้น?" เจเรมี่ถามด้วยท่าทีสบาย ๆ

"มีปัญหากับสินค้าเมื่อครึ่งเดือนก่อน ตอนนี้ลูกค้าอยู่ที่เกลนเดล ฉันเลยต้องไปพบเขา" ลาน่าลุกขึ้นแล้วสวมเสื้อผ้า

เจเรมี่มองไปทางอื่นด้วยความขยะแขยงพลางเอ่ยว่า "ฉันจะไปกับเธอ"