บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1035

เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกชายของเธอพูด บางอย่างก็ดูเหมือนจะดึงสติของเมเดลีนให้กลับมาอย่างแรง

เธอกลับมามีสติรู้สึกตัวและสงบลง พลางถามด้วยรอยยิ้ม "แจ็ค แดดดี้บอกอย่างนั้นจริง ๆ เหรอจ๊ะ? เขาบอกเรื่องนี้เมื่อไหร่?"

“แดดดี้มาเยี่ยมลิลลี่กับผมเมื่อคืนนี้ แต่แดดดี้ก็จากไปเร็วมาก” ดวงตากลมโตของแจ็คสันเต็มไปด้วยความอ้างว้างและไม่เต็มใจ จะเห็นได้ว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อเจเรมี่นั้นลึกซึ้งมาก

หัวใจของเมเดลีนเต้นไม่เป็นจังหวะ หลังได้ฟังคำพูดของลูกชาย

เธอทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วจูบแก้มเล็ก ๆ น่ารักของเขาพลางปลอบโยน “แจ็ค กินข้าวเช้าก่อนนะลูก ดูสิ ลิลลี่ใกล้จะกินเสร็จแล้วนะ”

เมื่อลิเลียนได้ยินเมเดลีนพูดถึงเธอ เธอก็เงยหน้ามองเมเดลีนด้วยดวงตากลมโตอย่างมีชีวิตชีวาและยิ้มให้

หัวใจที่แตกสลายของเมเดลีนได้รับการเยียวยาขึ้นเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นนี้ แต่เธอก็ยังกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ลูกชายของเธอพูดมาเมื่อกี้

หลังจากส่งลูกทั้งสองไปโรงเรียนแล้ว เมเดลีนก็รู้สึกกระวนกระวายขณะที่ถือโทรศัพท์มือถือไว้ก่อนจะกดโทรไปที่เบอร์ของเจเรมี่ในที่สุด

เจเรมี่ซึ่งอยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์กำลังพาลาน่าไปพบกับแขกผู้มีเกียรติ แต่จู่ ๆ เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากเมเดลีน เขาค่อนข้างแปลกใจ แต่เมื่อลาน่ามองมา เขาก็เหลือบมองหน้าจออย่างเย็นชาก่อนจะวางสายไป

เมื่อเห็นว่าการโทรของเธอถูกตัดการเชื่อมต่อ เมเดลีนจึงไม่ได้โทรต่อเหมือนอย่างที่เคยทำ เพียงเพื่อรอการตอบกลับจากเขา

เธอส่งข้อความที่ดูเด็ดขาดไปหาเขา : [เจอกันที่สำนักงานของวิทแมน คอร์ปอเรชั่น ตอนบ่ายโมง]

เมื่อเจเรมี่เห็นข้อความนั้น ลาน่าเองก็เห็นเช่นกัน

หลังจากคุยเรื่องธุรกิจกันเรียบร้อยแล้ว ลาน่าก็เกาะแขนเจเรมี่ไว้แน่น และทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจ “เจเรมี่ เอวลีนเป็นยังไงบ้าง? คุณหย่ากับเธอแล้ว แล้วทำไมเธอยังมายุ่งกับคุณอีกล่ะ? ถ้าเธอยังคอยมารบกวนคุณแบบนี้ ฉันจะโกรธแล้วนะ” ลาน่าแสดงความไม่พอใจออกมา

เจเรมี่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก “เอวลีนเป็นเพียงผู้หญิงที่ฉันไม่ต้องการอีกแล้ว เธอยังกลัวว่าจะถูกเปรียบเทียบกันอยู่อีกเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลาน่าก็ดูมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองขึ้นมา

เมื่อมองไปที่เจเรมี่ซึ่งดูแคลนเมเดลีน การจ้องมองของลาน่าก็ยิ่งอวดดีมากขึ้นไปอีก

ดูเหมือนว่ายิ่งเขาโหดเหี้ยมและเย็นชามากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งหลงใหลมากขึ้นเท่านั้น

เมเดลีนปรากฏตัวที่วิทแมน คอร์ปอเรชั่น เวลาบ่ายโมงตรง

เมื่อเห็นเธอที่แผนกต้อนรับ พนักงานต้อนรับก็โพล่งออกมาว่า "คุณผู้หญิง คุณวิทแมนกำลังรอคุณอยู่ที่สำนักงานค่ะ"

คุณผู้หญิง

เมเดลีนพบว่าเป็นเรื่องน่าขัน เมื่อได้ยินพนักงานต้อนรับเรียกเธอแบบนี้ และในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาอีกเล็กน้อย

เธอไม่มีอะไรจะพูดอีกและขึ้นลิฟต์ไป

สถานที่ที่ครั้งหนึ่งเคยคุ้นเคยกลับกลายเป็นไม่คุ้นเคย และชายผู้นี้ก็เป็นยิ่งกว่าคนแปลกหน้า

เมเดลีนเข้าไปในห้องทำงานของเจเรมี่ ชายหนุ่มนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำที่เมื่อต้องกับแสงแดดก็ยิ่งเพิ่มความรู้สึกยากจะเข้าถึง และถึงอย่างนั้นเขาก็ยังดูสูงส่งและสง่างามเช่นเคย

“คุณวิทแมน คุณผู้หญิงอยู่ที่นี่แล้วค่ะ” พนักงานต้อนรับแจ้งกับเขา

เจเรมี่ที่กำลังอ่านไฟล์งานอยู่เงยหน้าขึ้นมองอย่างเย็นชา ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาขรึมลงเล็กน้อย “คุณมอนต์โกเมอรีกับฉันเราหย่ากันแล้ว ดังนั้นอย่าเรียกเธอแบบนี้อีก”

“ค่ะ ฉันขอโทษค่ะ” พนักงานจากแผนกต้อนรับชำเลืองมองเมเดลีนด้วยความกลัว "คุณมอนต์โกเมอรี กรุณาเข้ามาข้างในได้เลยค่ะ"

เมเดลีนฟังการแก้ไขสรรพนามที่ไม่พอใจของเจเรมี่แล้วเดินเข้าไปช้า ๆ

หลังจากเข้ามาแล้ว ลาน่าซึ่งกำลังนั่งดื่มกาแฟอย่างสบาย ๆ บนโซฟาก็มองไปที่เมเดลีนด้วยท่าทางหยอกล้อ

เมเดลีนกำหมัดของเธออย่างเงียบ ๆ ก่อนจะจ้องมองลาน่าอย่างเย่อหยิ่งและเย็นชา ขณะที่เธอเดินตรงไปที่เจเรมี่ "ฉันมีเรื่องจะบอก"

“ก็พูดมาสิ” เจเรมี่เอ่ยอย่างเฉยเมย