บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1057

เจเรมี่ประหลาดใจ เพราะไม่รู้ว่าเมเดลีนมาอยู่ด้านหลังของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

เมเดลีนเองก็ผงะไปเมื่อเห็นใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษของเขา

ทั้งสองมองหน้ากันราวกับเวลาในขณะนี้หยุดนิ่งไป

เจเรมี่พยายามสะกดกลั้นกลิ่นเลือดที่รุนแรงและอาการคันคอแห้ง ๆ อย่างหนักในลำคอ เขาหันหน้าหนีเพื่อหลบเลี่ยงสายตาของเมเดลีนพลางไอออกมาเบา ๆ

หัวใจของเขารู้สึกปั่นป่วน เพราะกลัวว่าเมดลีนจะพบความผิดปกติบางอย่างในตัวเขา จากนั้นเธอก็จะมองออกทุกอย่าง

"แมดดี้ ทำไมเธอมายืนอยู่ตรงนั้นล่ะ ได้เวลาถ่ายรูปแล้วนะ!" เสียงเตือนของเอวาดังมาจากระยะไกล

เมเดลีนมองชายที่หันเสี้ยวหน้าด้านข้างเข้าหาเธอและยื่นบัตรประจำตัวคืนให้

“ฉันเอามาคืน” เธอพูดอย่างเย็นชาขณะยื่นมือไปหา

เจเรมี่กำหมัดแน่น เพราะรู้ว่าไม่สามารถเอื้อมมือไปหาเมเดลีนได้

ด้วยฝ่ามือทั้งสองของเขาเปื้อนเลือดไปหมดแล้ว

เมื่อเห็นว่าเจเรมี่ยังคงเฉย เธอก็ขมวดคิ้ว “ถ้าเจอฉันแล้วเบื่อ คุณจะมาที่นี่ให้ขวางหูขวางตาตัวเองทำไม?”

"แมดดี้" เสียงของเอวาดังขึ้นอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าเจเรมี่ไม่สนใจเธอ และมีเพียงความเย็นชาที่แสดงออกมาเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงยกมือขึ้นและโยนบัตรประจำตัวให้เขาทันที

“ในเมื่อคุณขยะแขยงมากนัก ก็หยิบขึ้นมาเองก็แล้วกัน”

สิ้นเสียง เมเดลีนก็ยกชายกระโปรงขึ้นแล้วเดินจากไปโดยไม่ลังเล

นิ้วของเจเรมี่ที่ปิดริมฝีปากของเขาค่อย ๆ แน่นขึ้นขณะที่หมอบตัวลง นิ้วเรียวยาวที่เปื้อนเลือดของเขาสั่นเทาพลางหยิบบัตรประจำตัวที่เมเดลีนโยนทิ้งไว้ตรงเท้าขึ้นมา

ดวงตาหม่นแสงของเขาเงยขึ้นมองภาพที่สวยงามของหญิงอันเป็นที่รักเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นเขาก็ไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้กระอักเลือดได้อีกต่อไป