บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1079

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจ้องไปที่ลาน่าซึ่งกำลังหัวเราะเหมือนคนบ้าด้วยท่าทางเฉยเมย

เจเรมี่กวักมือเรียกแล้วเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็หมุนตัวและออกไปจากตรงนั้น

ในห้องพักสำหรับผู้ป่วยคุมขังจึงมีเพียงเจเรมี่และลาน่าเท่านั้น

ลาน่าหัวเราะอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจู่ ๆ ก็แสดงสีหน้าที่เศร้าสร้อย ขณะที่เธอจ้องมองชายตรงหน้าที่ดูเฉยเมย

“เจเรมี่ เจเรมี่ บอกฉันทีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมคะ? จะเป็นไปได้ยังไงคะ? ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราสนิทกันมากนะ เรามีความสุขมากที่ได้อยู่ด้วยกันทุกวัน แล้วคุณทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง?

“บอกฉันทีเจเรมี่ว่าทำไม?”

เมื่อได้ยินเสียงคร่ำครวญของลาน่าและสภาพที่เศร้าโศกของเธอ หากใครที่ไม่รู้ลึกเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ก็คงรู้สึกสงสารเธอเป็นอย่างมาก

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เจเรมี่ได้ยินอย่างนั้น สายตาของเขาก็แข็งกร้าวและเฉียบคมขึ้นมากกว่าเดิม

เขาก้าวเท้ามายืนอยู่ตรงหน้าของลาน่า นิ้วเรียวของเขาจับรอบคอของเธอแน่นในขณะที่สายตาเย็นยะเยือกของเขาก็เหมือนกับใบมีดที่คมกริบและที่พร้อมจะเชือดเธอได้ทุกเมื่อ เขากล่าวว่า "เธอยังกล้าถามฉันอีกเหรอว่าทำไม?"

ดวงตารูปอัลมอนด์ของเจเรมี่ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือก ขณะที่แรงจับตรงคอของลาน่าแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย

“ลองนึกย้อนไปสิ ว่าเธอทำอะไรกับคนที่ฉันรัก ลูก ๆ ของฉันและฉันบ้าง ฉันต้องอดทนอดกลั้นและปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่มาจนถึงวินาทีนี้ ลาน่า"

ลาน่ากำลังอ้าปากหอบหายใจภายใต้เงื้อมมือของเขา ใบหน้าซีดเซียวของเธอแดงก่ำ เพราะขาดอากาศหายใจ

สายตาเย็นชาของเจเรมี่เย็นยะเยือกพอ ๆ กับพายุหิมะที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง ขณะที่เขาจ้องมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวจากความเจ็บปวดของลาน่า

เจเรมี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอเจ็บปวดแค่ทางร่างกายเท่านั้น แต่เขาจะทำให้เธอเจ็บปวดทางจิตใจด้วยเช่นกัน

เขาต้องการให้ลาน่าทนทุกข์ทรมานทั้งทางร่างกายและจิตใจ และทำให้เธอรู้สึกว่าโลกนี้เลวร้ายที่สุดเท่าที่เธอพบเจอมา

เจเรมี่โยนกระจกลงตรงหน้าลาน่า เขายังคงจับคอของเธอไว้ก่อนจะบังคับให้เธอยื่นหน้าไปที่กระจก

“ลาน่า ดูเธอสิ ไม่ว่าเธอจะศัลยกรรมให้ตัวเองสมบูรณ์แบบแค่ไหน ฉันก็ยังมองทะลุไปถึงหัวใจที่น่ารังเกียจของเธอได้ ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีทางได้รับความรักจากผู้ชายคนไหนในโลกนี้ทั้งนั้น เพราะเธอไม่สมควรได้รับมัน"

“อั่ก...” ลาน่าเบิกตากว้าง และพยายามอย่างยิ่งที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาบนใบหน้า

เจเรมี่ปล่อยมือด้วยความรู้สึกขยะแขยง

ลาน่าล้มลงไปพิงกำแพงและสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปทางปาก

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…”

เธอเริ่มหัวเราะอีกครั้ง หลังจากเห็นว่าเจเรมี่ทำหน้าไม่มีความสุข

“เจเรมี่ การที่คุณโกรธฉันเป็นเรื่องดี อย่างน้อยนี่ก็เป็นวิธีที่จะทำให้คุณจำฉันได้ แต่คุณลืมไปแล้วเหรอว่าคุณอาจไม่สามารถกำจัดพิษในร่างกายของคุณได้ง่าย ๆ ถ้าไม่มีฉัน คุณก็อยู่บนโลกนี้ได้อีกไม่นานหรอกนะ”

เจเรมี่ทำท่าทางแข็งกร้าวและชำเลืองมองลาน่า “ไม่ว่าฉันจะอยู่ได้นานเท่าไหร่ แต่เธอคิดเหรอว่าฉันจะปล่อยให้เธอได้ตายอย่างสงบ?”

"..." ลาน่าเงยหน้าขึ้นมองสายตาแอบแฝงเล่ห์เหลี่ยมของชายตรงหน้าแล้วรู้สึกเย็นวาบไปทั้งกระดูกสันหลังในทันที