บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1117

หลังจากที่สวมเสื้อผ้าและล้างหน้าเสร็จ เมเดลีนก็รีบวิ่งลงไปยังชั้นล่าง

เมื่อเธอมาถึงประตูหน้าของบ้าน เธอก็เห็นเจเรมี่ยืนตระหง่านอยู่ที่ลานหญ้าหน้าบ้าน

เขาสวมเสื้อโค้ทพร้อมกับมีผมสั้นสีอ่อนที่ปลิวไสวไปตามสายลม ขณะที่ดวงตาสีอำพันของเขาก็กำลังยิ้มและมองไปยังแจ็คสันซึ่งกำลังตกตะลึง

“แดดดี้?”

แจ็คสันสะพายกระเป๋าเป้ ในขณะที่วิ่งไปหาเจเรมี่ด้วยความประหลาดใจปนดีใจ

เจเรมี่ก้มลงอุ้มแจ็คสันขึ้นมา

“แดดดี้! แดดดี้จริงด้วย! ในที่สุดแดดดี้ก็กลับมา!” แจ็คสันเบิกตากว้าง แม้ว่าเจเรมี่จะดูเปลี่ยนไป แต่แจ็คสันก็ไม่ได้สงสัยอะไรทั้งสิ้น

นี่คือแดดดี้ของเขา!

เจเรมี่มองลูกชายแล้วยิ้ม “คิดถึงแดดดี้ไหมคนเก่ง?”

“คิดถึงสิฮะ!” แจ็คสันตอบอย่างไม่ลังเล ความสุขเอ่อล้นอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของเขา “ลิลลี่ก็คิดถึงแดดดี้เหมือนกัน” แจ็คสันพูดและชี้ไปยังลิเลียนซึ่งกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา

ทว่าเมื่อเจเรมี่เห็นลิเลียนเดินมาหาเขา รอยยิ้มและความอ่อนโยนบนใบหน้าของเขาก็หายไป

เขาวางแจ็คสันลง แต่ไม่ได้อุ้มลิเลียนที่อยู่ตรงหน้าเขาขึ้นมา

ลิเลียนพูดไม่ได้ เธอจึงเดินไปหาและจับขาของเขาเอาไว้ จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับโชว์ลักยิ้มน่ารักของตัวเองให้เขาดู

แม้ว่าลิเลียนจะไม่ได้พูดอะไร ทว่าดวงตาของเธอก็แสดงความรักต่อเจเรมี่ออกมาแล้ว

เมเดลีนเฝ้ามองสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ห่าง ๆ และดวงตาของเธอก็เริ่มมีน้ำใส ๆ คลออยู่ในนั้น เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังหลอมละลาย

เธอคิดว่าเจเรมี่จะอุ้มลิเลียนด้วย เธอคิดว่าเขาจะอุ้มเด็กคนนี้ขึ้นมาเพื่อให้ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของเขาอย่างที่ไม่เคยมีโอกาสได้มอบให้มาก่อน

ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก็ทำให้เมเดลีนประหลาดใจเป็นอย่างมาก เธอเห็นเจเรมี่ดึงมือของลิเลียนออกอย่างเย็นชาและเดินนออกไปกับแจ็คสัน

‘เขาออกไปเฉย ๆ เลยงั้นเหรอ?’

ทว่าเด็กหญิงตัวน้อยไม่สามารถควบคุมน้ำตาของเธอได้เลย

เมเดลีนอุ้มลูกขึ้นมาและปลอบโยน เธอมองเจเรมี่ด้วยความสับสน แต่เขาก็ได้แต่ยืนมองด้วยสีหน้าเย็นชา

เมื่อคาเลนได้ยินเสียงร้องของลิลลี่ เธอก็เดินออกมาจากบ้าน

และในตอนที่เดินออกมาจากบ้านเธอก็เห็นเจเรมี่

แวบแรกเธอคิดว่าตัวเองตาฝาด แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก็แน่ใจว่าเขาคือเจเรมี่จริง ๆ “เจเรมี่ ทำไมลูกถึงมีสภาพแบบนี้? แล้วลูกกลับมาเมื่อไหร่?”

คาเลนไม่รู้ว่าเจเรมี่โดนฤทธิ์ของยาพิษมา และเธอคิดว่าเขาคงอยู่ในเมืองเอฟกับลาน่ามาตลอด

เจเรมี่ไม่อยากอธิบาย ดังนั้นเขาจึงพูดเพียงว่า “นี่ก็บ้านผม ผมต้องรายงานทุกครั้งที่กลับบ้านด้วยเหรอ?”

“...” คาเลนพูดไม่ออก หลังจากเว้นระยะไปครู่หนึ่ง เธอก็ชี้ไปที่บ้านด้วยสีหน้ายินดี “เจเรมี่ ลูกยังไม่ได้เจอพุดดิ้งใช่ไหม? พุดดิ้งเดินได้แล้วนะ แถมหน้าตาน่ารักด้วย ไปหาเขาสิ”