บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1158

เมเดลีนจ้องสายตาโกรธเคืองของเขาอย่างไม่เกรงกลัว “คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะไม่ทำร้ายฉัน? งั้นให้ฉันตบคุณสิ!”

“...” ไรอันพูดไม่ออก “ผมไม่ใช่เจเรมี่ วิทแมนนะ เอวลีน ถ้าปฏิเสธผมวันนี้ก็เหมือนกับว่าคุณกำลังโยนวิธีเดียวที่จะรักษาเจเรมี่ออกไปนอกหน้าต่าง คิดให้ดีก่อนจะตัดสินใจทำอะไร”

ไรอันปล่อยมือแล้วหันหลังกลับไป ขณะที่เดินผ่านเมเดลีนเขาก็ได้แนะนำเพิ่มเติมว่า “คุณมีเวลาสามวันในการตัดสินใจมาหาผม ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่พบอดัม บราวน์อีก ส่วนเจเรมี่จะเหลือเวลาอีกแค่สองปีเท่านั้น”

เฮ้อ

เมเดลีนรู้สึกว่ามีบางอย่างแทงเข้าไปในหัวใจของเธออย่างแรง

สองปีงั้นเหรอ

เธอไม่กล้าคิดอีกว่าตัวเองกำลังจะสูญเสียเจเรมี่ในเวลาอีกแค่สองปีข้างหน้า

ขณะที่เมเดลีนกำลังจะเสียสติไปกับความเจ็บปวด เธอก็ได้ยินเสียงของเจเรมี่ดังมาจากมุมลิฟต์ “กล้าดียังไงถึงมาที่นี่?”

“เอวลีนยังคงเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผมตราบใดที่ชื่อของเรายังอยู่บนทะเบียนสมรส มันก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไรที่ผมจะมาหาเธอ ไม่ใช่เหรอ?” ไรอันตอบอย่างจริงจังและรู้ว่ามันยั่วโมโหเจเรมี่ได้เป็นอย่างดี

แต่แทนที่จะตกอยู่ในความโกรธ เจเรมี่กลับยิ้มให้เขา

“ทะเบียนสมรสก็แค่กระดาษแผ่นหนึ่งนะไรอัน ฉันแน่ใจว่านายคงรู้ดีว่าสามีที่แท้จริงของเอวลีนคือใคร”

สีหน้าของไรอันไม่พอใจ เขากำลังจะพูด แต่เมเดลีนก็เดินเข้ามา

เธอเลือกที่จะเดินไปยืนข้างเจเรมี่โดยไม่ลังเล และคล้องแขนของเขาด้วยรอยยิ้มหวานบนใบหน้า “อย่าเสียเวลากับคนที่ไม่สำคัญเลยที่รัก กลับบ้านกันเถอะค่ะ”

“อืม กลับบ้านกันเถอะ” เจเรมี่โอบไหล่ของเธอ ขณะที่ทั้งคู่เดินเข้าไปในลิฟต์ก็ไม่ได้ชำเลืองมามองไรอันเลยสักแวบเดียว

เมื่อเห็นประตูลิฟต์ปิดลง ความโกรธก็ปะทุขึ้นบนสีหน้าของไรอันทันที แต่สายตาของเขาก็ยังคงสงบเยือกเย็น

“คุณจะต้องมาหาผม เอวลีน มอนต์โกเมอรี เว้นแต่ว่าคุณต้องการให้เขาตายก็เท่านั้น”

เป็นเรื่องน่าประหลาดใจที่คาเลนเป็นคนที่มีความสุขที่สุดเมื่อได้รู้ว่าเมเดลีนและเจเรมี่กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว

เธอจึงเตรียมอาหารเต็มโต๊ะทุกวันมาระยะหนึ่งแล้ว โดยรอให้เจเรมี่พาเมเดลีนกลับบ้าน เพื่อให้ทั้งครอบครัวได้รับประทานอาหารเย็นร่วมกัน

ถึงอย่างนั้นเมื่อเปรียบเทียบกับเด็กชายทั้งสองคน ท่าทีของเจเรมี่ที่มีต่อลิเลียนก็ยังคงเย็นชาอยู่

เจเรมี่กำลังสอนแจ็คสันทำการบ้านหลังอาหารเย็นในตอนนั้นเองที่เขารู้สึกถึงมืออุ่น ๆ บนฝ่ามือของตัวเอง

เขาจึงก้มลงไปมอง แล้วก็พบกับดวงตาที่เหมือนอัญมณีของลิเลียนที่กะพริบและมองมายังเขาขณะยิ้มหวาน

รอยยิ้มอันอบอุ่นสะท้อนอยู่ในดวงตาของเจเรมี่ ทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นขึ้นชั่วครู่ ก่อนที่ความอบอุ่นจะค่อย ๆ หายไป

เขาพยายามดึงแขนเล็ก ๆ นั้นออก แต่เด็กคนนั้นกลับจับเขาแน่นขึ้น และเอื้อมมืออีกข้างไปเอาอะไรบางอย่างใส่ฝ่ามือของเจเรมี่ ก่อนที่เธอจะวิ่งหนีไป

หลังจากมองร่างน้อยน่ารักจากไปเจเรมี่ก็คลี่ฝ่ามือดูสิ่งที่ลิเลียนยัดใส่มือเขา