บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1160

แจ็คสันรีบเข้ามาและเมื่อเห็นกระดาษในมือของลิเลียน เด็กน้อยก็ค่อย ๆ เข้าใจบางอย่างขึ้นมา

ถึงอย่างนั้นครูประจำชั้นอนุบาลก็ยังคงตำหนิลิเลียนอยู่ “ลิเลียน พวกเขาแค่อยากจะเล่นกับหนู พวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำลายภาพวาดเลยนะ หนูจะรังแกเพื่อนร่วมชั้นแบบนี้ไม่ได้นะจ๊ะ?”

เด็กชายร้องไห้หนักขึ้น “คุณครูครับ ลิเลียนดุมากเลย! เราแค่อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอ”

“ได้ยินพวกเขาไหมจ๊ะ? ลิเลียน พวกเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายเลยนะ” คุณครูยังคงปลอบเด็กชายตัวน้อยต่อไป

เมื่อแจ็คสันเห็นลิเลียนจ้องมองไปยังเด็กชายที่โศกเศร้า เขาก็รู้สึกว่าเรื่องนี้คงไม่ได้ง่ายขนาดนั้นแน่ ๆ

“ครูครับ น้องสาวของผมไม่รังแกคนอื่นก่อนแน่นอน คุณครูตรวจสอบกล้องวงจรปิดดูว่าเกิดอะไรขึ้นดีไหมครับ?”

ครูอนุบาลรู้ว่าแจ็คสันและลิเลียนเป็นพี่น้องกัน แต่เธอไม่คาดคิดว่าแจ็คสันซึ่งเป็นเด็กจะพูดเช่นนั้น

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “พี่ชายของลิเลียนจ๊ะ ฉันเป็นครู ฉันจะเป็นคนตัดสินว่าใครถูกใครผิด ไม่ว่ายังไงน้องสาวของเธอก็ทำตัวไม่ถูกนะ เป็นเด็กผู้หญิงจะมาหยาบคายแบบนี้ได้ยังไง?”

“งั้นเด็กผู้หญิงต้องถูกรังแกอย่างเดียวเหรอ? ถึงคนอื่นจะว่าร้าย เด็กผู้หญิงพวกนั้นก็ยังต้องยิ้มแล้วพูดว่า ‘แกด่าเก่งจัง ตีคนอื่นเก่ง’ ด้วยหรือเปล่า?”

เมื่อครูพูดจบ คำถามที่เย็นชานี้ก็ถูกส่งมาจากหน้าประตู

ทันทีที่ครูอนุบาลเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นร่างสูงเดินเข้ามา

ฟาเบียนเดินไปหาลิเลียนด้วยท่าทางสงบและย่อตัวลงนั่งต่อหน้าเธอ เมื่อมองไปเห็นน้ำตาในดวงตาของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เขาก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และมองไปที่ครูอนุบาลด้วยความไม่พอใจ “เอาภาพจากกล้องวงจรปิดออกมาดูเดี๋ยวนี้! ถ้าเด็กพวกนี้ทำผิดจริง ผมจะไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปแน่”

“...” สีหน้าของครูอนุบาลเปลี่ยนไป “คุณเป็นใครคะ?”

“ฉันเป็นครอบครัวของลิเลียน” ฟาเบียนให้คำตอบโดยไม่ลังเล จากนั้นพูดอย่างเฉียบขาดว่า

“ไปเปิดกล้องวงจรปิดดูเดี๋ยวนี้!”

“...” ครูอนุบาลตกใจกับรัศมีของฟาเบียน จึงรีบออกไปดูกล้องวงจรปิดทันที

เมื่อพวกเขาเริ่มดูวิดีโอวงจรปิดกัน เด็กชายที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นก็ไม่กล้าพูดอีกต่อไป

ฟาเบียนรู้สึกโกรธเมื่อดูจบ และยกเด็กชายสองคนที่กำลังสร้างปัญหาขึ้นมา

เด็กชายสองคนกลัวมากจนเริ่มร้องไห้ทันที และหนึ่งในนั้นกลัวมากจนฉี่รดกางเกงของตัวเอง

“ถ้ากล้ารังแกลิเลียนอีก ฉันจะฉีกพวกเธอเป็นสองชิ้นเหมือนภาพวาดใบนี้!”

ลิลลี่ยกมือขึ้นแล้วนำกระดาษที่ขาดทั้งสองแผ่นมาประกบกันพลางยื่นให้ฟาเบียนดู

ฟาเบียนมองภาพและค่อย ๆ เข้าใจขึ้นมา “ดูเหมือนว่าลิเลียนจะต้องการแดดดี้ งั้นฉันจะพาเธอกลับบ้านไปหาแดดดี้นะ”

ลิเลียนพยักหน้าและมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้านั้นอย่างช้า ๆ

ทันใดนั้นเองก็มีลมกระโชกแรงพัดมาจนภาพวาดของลิเลียนปลิวหายไป เด็กหญิงตัวเล็กสะบัดตัวและต้องการที่จะออกจากการจับกุมของฟาเบียน

ชายหนุ่มเองก็เข้าใจสิ่งนี้จึงปล่อยให้ลิลลี่วิ่งไปหยิบมันด้วยขาสั้น ๆ ของเธอ แต่ทันทีที่เธอย่อตัวลงเก็บกระดาษ ก็มีรถมาหยุดลงข้าง ๆ ลิเลียนอย่างกะทันหัน

ชายสองคนลงมาจากรถแล้วพูดว่า “ใช่ เด็กคนนี้แหละ!”

ขณะที่เขาพูดเช่นนี้ ชายคนหนึ่งก็รีบคว้าตัวลิลลี่ซึ่งนั่งอยู่กับพื้นและกำลังเก็บภาพวาดของตัวเองขึ้นมา

ลิเลียนพยายามดิ้นหนีสุดกำลัง แต่ร่างเล็กของเธอไม่สามารถสู้แรงของผู้ใหญ่ได้

เมื่อฟาเบียนเห็นอย่างนั้น ดวงตาของเขาก็ปรากฏความกังวลขณะที่พยายามจะไล่ตามคนพวกนั้นไป “ลิเลียน!”