บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1165

ในเวลาเดียวกันกับที่เสียงของเขาดังขึ้น เจเรมี่ก็พุ่งเข้าจู่โจมอีกฝ่ายทันทีด้วยความรวดเร็วราวคมดาบ

แม้ว่าชายคนนั้นจะรูปร่างกำยำ แต่ก็ไม่ได้มีพละกำลังมากมายนัก เมื่อเห็นเจเรมี่ที่รีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาก็โยนถุงในมือทิ้งแล้วหันหลังเพื่อวิ่งหนี พร้อมกันนั้นก็กดโทรออกหาเพื่อนของตัวเอง “เขาเจอตัวฉันแล้ว! เอาเด็กนั่นหนีไปเร็วเข้า! ถ้าไม่ทันก็ฆ่าตัวประกันซะ!”

‘ฆ่าตัวประกัน!’

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจเรมี่จะทนอยู่ได้อย่างไร?

เขากระโดดขึ้นเตะหลังของชายคนนั้นอย่างแรง

อีกฝ่ายกรีดร้องและล้มลงกับพื้นเสียงดัง

ทว่าก็ยังสามารถลุกขึ้นอีกครั้งและพยายามจะวิ่งหนีต่อไป แต่ในทันใดนั้นเองกลับมีใครบางคนปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าขวางทางเขาเอาไว้ ในตอนนั้นเขาไม่มีเวลาเบี่ยงตัวหลบจึงถูกคนตรงหน้าเตะเข้าที่หน้าอกอย่างจัง จนต้องถอยกลับไปล้มลงต่อหน้าเจเรมี่อย่างงุ่มง่าม

ชายคนนั้นต้องการที่จะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าซี่โครงตรงอกจะได้รับแรงกระทกอย่างแรงจนหักไปแล้ว ใบหน้าของเขาซีดลงด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้เขาไม่สามารถยืดตัวให้ตรงได้

เจเรมี่มองฟาเบียนที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ

ฟาเบียนดูเหมือนจะอารมณ์รุนแรงกว่าเขาที่เป็นพ่อเสียอีก ขณะนั้นเองที่เขาพุ่งไปข้างหน้าแล้วดึงชายที่เหงื่อไหล่ท่วมตัวเพราะความเจ็บขึ้นมา

“บอกฉันมา! ว่าแกพาเด็กไปไว้ที่ไหน?! ตอนนี้เด็กอยู่ที่ไหน?!”

“ตีไปก็ตายเปล่า” เจเรมี่เดินเข้าไปหาแล้วขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด “คนสมรู้ร่วมคิดกับเขาน่าจะยังอยู่ใกล้ ๆ เพราะเมื่อกี้เขาเพิ่งโทรให้อีกคนพาตัวลิเลียนหนีออกไป”

ในขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้นเสียงยางรถที่เสียดสีอย่างรุนแรงก็ดังมาจากด้านข้าง

เจเรมี่และฟาเบียนมองออกไปพร้อมกันและเห็นรถสีดำคันหนึ่งถอยหลังอย่างรวดเร็ว ก่อนที่พวงมาลัยจะหักเลี้ยวแล้วมุ่งหน้าตรงไปยังถนน

การเคลื่อนไหวที่เร่งรีบนี้ทำให้เจเรมี่และฟาเบียนรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นในตอนนี้

ทันทีที่รถแล่นผ่านสายตาของพวกเขา พวกเขาก็เห็นลิเลียนโผล่หน้าไร้เดียงสาของเธอมาตรงหน้าต่างเบาะหลัง เธอเคาะกระจกรถด้วยมือทั้งสองข้างอย่างต่อเนื่อง

สิ่งนี้ตกกระทบอยู่ในสายตาของเจเรมี่และฟาเบียน ทั้งสองจึงร้องออกมาด้วยความวิตกกังวลและความเคร่งเครียดไปพร้อม ๆ กัน “ลิเลียน!”

ตัวรถแกว่งไปแกว่งมา จนไม่สามารถมองเห็นลิเลียนได้อีก

ฟาเบียนสามารถได้ยินความหมายที่ลึกซึ้งกว่านั้นในคำพูดของเจเรมี่ได้ เขาหลุบตาลงและยิ้มเศร้า ๆ

“ตั้งแต่เด็กผมไม่มีเพื่อนที่จริงใจสักคน นอกจากพี่ชายของผมแล้วก็ไม่มีใครที่ทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นอีก

“จนกระทั่งได้พบกับลิเลียน รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของเธอทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นเป็นพิเศษ”

“นี่นายกำลังจะพูดอะไร?” เจเรมี่ถามอย่างไม่พอใจ “อย่าบอกนะว่านายชอบลูกสาวฉัน? ฟาเบียน ลูกสาวฉันพึ่งอายุแค่ห้าขวบ!”

ดวงตาที่หมองหม่นของฟาเบียนเป็นประกายเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ผมไม่ได้โรคจิตขนาดนั้นนะ ผมแค่คิดว่ามันคงจะดีถ้ามีน้องสาวอย่างลิเลียนสักคน”

แน่นอนว่าถ้าลิเลียนไม่รังเกียจเขาที่อายุมากกว่าเธอถึง 14 ปี เขาก็ยินดีจะรอจนกว่าเธอจะโตกว่านี้

แต่ฟาเบียนไม่กล้าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเจเรมี่อย่างแน่นอน

หากเขาพูดไปเช่นนั้น มีหวังเขาคงได้โดนอีกฝ่ายเตะกระเด็นออกจากรถเป็นแน่