เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1172

“บางทีคนอย่างผมน่าจะตายไปตั้งนานแล้ว คราวที่แล้วผมทำร้ายคุณและทำให้คุณต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนั้น ตอนนี้ผมทำร้ายลูกสาวของเราอีก ผมมันไม่ใช่คนด้วยซ้ำ!”

เจเรมี่รู้สึกเกลียดตัวเอง เขายกกำปั้นขึ้นอีกครั้งและพุ่งตรงไปที่กำแพงโดยไม่สนใจความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาหลังจากนั้น

“อย่ามายุ่งกับผม ลินนี่ หยุดรักคนอย่างผมเถอะ ผู้ชายเลือดเย็นที่ไม่เคยเห็นคุณค่าภรรยาของตัวเอง ผมไม่มีค่าให้คุณมาเสียเวลาด้วย คุณกับลูก ๆ ควรหาผู้ชายที่ไว้ใจได้และลืมผมไปซะ”

เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองทันทีที่เขาพูดจบ

ดวงตาของเธอแดงก่ำ ก่อนจะยกมือขึ้นตบหน้าเขาอย่างแรงเพื่อเรียกสติ “คุณรู้หรือเปล่าว่ากำลังพูดพล่ามอะไรอยู่? เจเรมี่ วิทแมน จนถึงวันนี้คุณก็ยังพยายามที่จะทำร้ายจิตใจฉันอีกงั้นเหรอ? ตลอดชีวิตของฉัน นอกจากคุณแล้วฉันจะตกหลุมรักใครได้อีก?! คุณบอกฉันสิว่าฉันควรทำยังไงเพื่อให้ลืมคุณไปได้จริง ๆ คุณบอกฉันสิ!”

เมเดลีนตะโกนในขณะที่รู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ เธอรู้สึกราวกับมีมดเป็นล้านตัวกำลังกัดกินหัวใจของตัวเองช้า ๆ

เจเรมี่ปิดหน้าตัวเอง เขารู้สึกอับอายที่ต้องเผชิญหน้ากับเมเดลีนหลังจากได้ยินคำพูดของเธอ

เมเดลีนจับจ้องไปที่ชายตรงหน้าซึ่งยังคงปิดปากนิ่งเงียบ “พูดสิ เจเรมี่ บอกฉันทีว่าฉันควรทำยังไง?”

ทันทีที่เธอพูดจบ เจเรมี่ก็คุกเข่าลงทันที

“ผมขอโทษ ลินนี่ ทำไมผมถึงทำสิ่งที่จะทำให้คุณเจ็บปวดอยู่เสมอเลย ทำไม…”

เมเดลีนทนเห็นเขาในสภาพนี้ไม่ได้

เธอระงับความต้องการที่จะร้องไห้ของตัวเองลง เพราะรู้ว่าเจเรมี่เองก็กำลังอดทนต่อแรงกดดันมหาศาลในตัวเขาเอง

ก่อนเธอจะย่อตัวลงนั่งยอง ๆ และมองเขาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย “มองฉันสิ เจเรมี่”

เมเดลีนประคองแก้มเขาไว้ราวกับว่ากำลังปลอบเด็กตัวเล็ก ๆ เธอพูดกับเขาด้วยความอดทนอย่างที่สุด “ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงลิเลียนมาก ไม่มีใครตำหนิคุณ และคุณก็ไม่ต้องโทษตัวเอง ลิเลียนเองก็จะไม่โทษคุณเช่นกัน”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ