บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1187

เมเดลีนตะโกนสุดเสียงเพื่อหยุดอีกฝ่าย แต่มันก็สายไปแล้ว

ผู้หญิงคนนั้นตั้งใจโยนยาถอนพิษทิ้ง!

เมเดลีนรีบกระโจนไปจับขวดยา แต่มันถูกโยนออกไปนอกระเบียงและตกลงไปบนพื้นแล้วเรียบร้อย

เธอเอื้อมมือไปคว้าไว้ได้เพียงความว่างเปล่าในอากาศ “ไม่นะ!”

เมื่อเห็นภาพนั้นจากหน้าต่างบานเล็กที่ประตู เจเรมี่ก็รีบเปิดประตูและวิ่งไปหาเมเดลีนทันที

ผู้หญิงสวมแว่นกันแดดตกใจเมื่อเห็นเจเรมี่รีบวิ่งเข้ามา

เมื่อเห็นว่าเจเรมี่ไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของเธอเลยเธอก็โล่งใจ แต่ก็ไม่พอใจเช่นกัน

เจเรมี่รีบดึงเมเดลีนเข้ามาในอ้อมแขนของเขาด้วยความตกใจ ขณะที่มองดูเธอเอื้อมมือไปหยิบยาถอนพิษ

“ลินนี่! นี่คุณกำลังทำอะไร?” เจเรมี่กุมใบหน้าของเธอไว้ขณะที่ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในดวงตาของเขาเช่นกัน เขาจ้องมองดวงตาที่แดงก่ำและตื่นตระหนกของเธอนิ่ง “มันคืออะไรกันแน่? ทำไมคุณถึงต้องร้อนรนขนาดนี้ด้วย?”

เมเดลีนไม่สามารถตอบคำถามเจเรมี่ได้ เธอผลักเขาออกไปและไม่สนใจอาการบาดเจ็บที่ขาแล้ววิ่งออกไปทันที

เจเรมี่หันกลับมาพบว่าผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว

เขารีบตามเมเดลีนไปโดยไม่ลังเล

ท้องฟ้ามืดลงนานแล้วและไฟถนนก็แทบจะไม่เพียงพอต่อการส่องแสงสว่างได้ครอบคลุมทั่วบริเวณ

เมเดลีนดูเหมือนจะลืมความจริงที่ว่าเธอเป็นผู้ป่วยอยู่ เธอวิ่งไปที่พื้นชั้นล่างของโรงพยาบาล โดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตัวเอง เธอเริ่มควานหาที่แปลงดอกไม้ทันที

เพราะไม่มีลมและด้วยน้ำหนักของขวด มันไม่มีทางที่จะปลิวไปตามลมแน่นอน

มันต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งตรงบริเวณนี้

เมเดลีนเงยหน้าขึ้น เพื่อกะระยะจากห้องที่เธอพัก แต่เธอก็ได้รู้ว่าตัวเองพักอยู่ชั้นไหน

ทางเลือกเดียวของเธอคือภาวนาให้ยาตกลงไปในแปลงดอกไม้ เพราะหากตกพื้นขวดคงแตกไปแล้วแน่นอน

ไม่มีทาง!