บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1186

เมเดลีนเองก็คิดมากเรื่องอื่นอยู่ในตอนนี้ เธอจึงเปลี่ยนเรื่อง “ฉันหิวนิดหน่อยค่ะ เจเรมี่ คุณช่วยซื้ออะไรให้ฉันกินหน่อยได้ไหมคะ?”

“คุณอยากกินอะไรล่ะ?”

“ทุกอย่างที่สามีฉันซื้อให้ค่ะ” ดวงตาเมเดลีนยิ้มจนโค้งขึ้นเป็นพระจันทร์เสี้ยว

เจเรมี่จูบที่มุมปากของเธอ ก่อนจะหันกลับมาช่วยเมเดลีนนั่งบนเตียงดี ๆ แล้วเดินออกจากห้องไป

ขณะที่เจเรมี่จากไป เมเดลีนก็พยุงร่างที่อ่อนล้าของเธอเพื่อเอื้อมไปหยิบกระเป๋าของเธอที่อยู่ข้าง ๆ

ความทรงจำของเธอดูเหมือนจะกลับมาแล้ว ขาซ้ายของเธอคงจะสัมผัสอะไรบางอย่างตอนที่อยู่ในแม่น้ำ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้สนใจมันอีกแล้ว คงเป็นก้อนหินที่ทำให้เธอมีบาดแผล

เมเดลีนคิดกับตัวเองขณะเปิดกระเป๋า

แต่หลังจากใช้ใช้มือควานหาอยู่สักพัก สิ่งที่เธอพบคือกุญแจ กระเป๋าสตางค์ และลิปสติก ขวดยาถอนพิษที่สำคัญที่สุดได้หายไปแล้ว!

หัวใจของเมเดลีนเต้นรัว แล้วรีบใช้มือควานหาอีกครั้งอย่างร้อนรน แต่ก็ไม่พบ

“หายไปได้ยังไง?” เธอรู้สึกสับสน เมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่เธอกระโดดลงไปในแม่น้ำจนกระทั่งกลับขึ้นฝั่งและขับรถกลับไปที่คฤหาสน์ เธอจำได้ว่าได้ตรวจดูกระเป๋าของตัวเองและขวดยาก็ยังอยู่ในนั้น แต่ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน?

วันนี้เธอต้องฉีดยาแก้พิษโดสสุดท้ายให้เจเรมี่ เธอจะเสียมันไปในตอนนี้ไม่ได้!

เมเดลีนโยนผ้าคลุมออกแล้วลุกจากเตียงโดยไม่สนใจความเจ็บปวด

เธอค้นหาทั้งห้องด้วยความกระวนกระวายใจแต่ก็ไม่เป็นผล

“เจเรมี่เอาไปหรือเปล่า?” เมเดลีนคิดถึงความเป็นไปได้ดังกล่าว

เธอเอื้อมมือไปหาโทรศัพท์ข้างหมอนด้วยความตื่นตระหนก และกำลังจะโทรหาเจเรมี่ แต่ประตูห้องกลับเปิดออกเสียก่อน

“กำลังหานี่อยู่เหรอ เอวลีน มอนต์โกเมอรี?” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นที่ประตู

เมเดลีนหันไปหาและเห็นผู้หญิงคนที่อยู่เบื้องหลังการโทรขู่เธอ คนที่เธอเคยเจอตรงชั้นใต้ดินของโรงพยาบาลเมื่อวันก่อน