บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1195

เมื่อเมเดลีนเผชิญกับความสงสัยของเจเรมี่ เธอก็ทำได้เพียงกำหมัดแน่นจนรู้สึกได้ถึงเล็บที่จิกลงไปในฝ่ามือของตัวเอง “มีบางเรื่องที่ฉันยังบอกคุณไม่ได้ แต่ได้โปรดเชื่อใจฉัน ฉันจะไม่ทำอะไรให้คุณต้องเจ็บปวดแน่นอน”

“ถ้าไม่เชื่อ ผมก็คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก” เขาจับมือเธอแล้วก้มหน้าเข้ามาใกล้ “ลินนี่ ผมเป็นสามีของคุณ คุณไว้ใจและพึ่งพาผมได้ทุกเมื่อ”

เมื่อได้ยินเสียงแผ่วเบาที่แสดงถึงความอดทนและกำลังปลอบโยน เมเดลีนก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ เธอมองไปยังดวงตาคาดหวังของเจเรมี่ แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

“เจเรมี่ ฉัน…”

“สวัสดีครับ คุณวิทแมนและภรรยา” ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทาย

เมเดลีนจับแขนของเจเรมี่ไว้แล้วยิ้มให้แขกคนนั้นอย่างสุภาพ

หลังจากที่เขาจากไป ก็มีอีกสองคนผลัดกันเข้ามาเพื่อพูดคุยกับเจเรมี่

เมเดลีนรู้สึกได้ถึงความเย็นชาของเจเรมี่ที่มีต่อเธอ ราวกับว่าเขาอยากคุยกับคนรู้จักมากกว่าจะคุยกับเธอต่อ

เธอรู้ว่าเขากำลังโกรธ

เขาโกรธเพราะเธอไม่ต้องการบอกความจริงกับเขา ไม่ยอมบอกเขาทุก ๆ อย่าง และเธอก็ไม่คิดว่าเขาเป็นคนที่เธอจะพึ่งพาได้

เมเดลีนมองเจเรมี่ที่เดินไปตรงโต๊ะยาวและกำลังกระดกแก้วแชมเปญ

…

หลังจากไรอันออกจากห้องจัดเลี้ยง เขาก็เดินลงบันไดหนีไฟไป เมื่อใกล้ถึงชานพักระหว่างชั้นสามและชั้นสี่ เขาก็ได้ยินเสียงสะอื้นดังลั่น

เมื่อเข้าไปใกล้เขาก็เห็นลาน่านั่งขดตัวอยู่ข้างถังขยะ

ลาน่าเบิกตากว้างด้วยความสยดสยอง “ไรอัน?”

“ฉันเอง” ไรอันเดินไปหาลาน่าด้วยสีหน้าว่างเปล่า เมื่อเขาเห็นเธอกำลังกัดฟันคิดอะไรบางอย่างอยู่ ไรอันก็ยื่นเท้าออกไปเหยียบนิ้วของลาน่าโดยไม่ลังเล

“โอ๊ย!” ลาน่ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด “ทำอะไรน่ะ ไรอัน?! เอาเท้าออกไปนะ!”

ลาน่าจ้องมองไรอันด้วยความโกรธ ใบหน้าของเธอดูน่ากลัว “ไรอัน อย่าคิดว่านายจะรังแกฉันได้แค่เพราะแก๊งสเตเจี่ยนจอห์นสันไม่ได้หนุนหลังฉันแล้วนะ ฉันบอกไว้เลยนะ แม้ว่าพี่ชายของฉันจะตายไปแล้ว แต่ก็ยังมีคนคอยหนุนหลังเขาอยู่ดี! ฮึ!”